Bilbao-New York-Bilbao
CS tailer osteko afari mahaikideei, bihotzez (Jozulin, Elena, Asier, Maite, Iban) egin dot azkenian!
Polemikaz inguratuta hartu nuen liburua eskuetan. Jasotako kritika batzuk ez ziren oso onak izan, eta egur-banaketan ibili ziren batzuk. Beste alde batetik, inguru hurreko lagun batzuek irakurrita zeukaten eta eurei gustatu zitzaien. Batzuei gustatu huts-hutsean, beste batzuei asko gustatu. Aurrekari horiekin hasi nintzen irakurtzen. Esandako guztiagatik gustatuko zitzaidala pentsatu nuen. "Bitartean heldu eskutik" poema liburua asko gustatu zitzaidanez, "Zaharregia, txikiegia agian" ere bai, baita beraren hitzaldi bat ere. Ni irabazita ninduen lehenengo letratik.
Hasi nintzen, bai, baina ez nion gusturik hartzen, hainbeste jende orri bakoitzean, genealogiak Genesian bezala,....galduta ibili nintzen "nor da hau?" esanda behin baino gehiagotan. Eta gauza interesgarriagoak hartuta neukanez, geldialdi begetatiboan laga nuen.
Hala eman zuen denbora luzetxo baten, irakurtzeari ekin nion arte. Trenean, beti trenean. Ohean irakurtzeko....Orriak pasatu ahala, pertsonaiak agertu ahala esan nuen: Kirmen Uribek blog bat behar du!! Hau ez da nobela bat, blog bateko post-ak elkartu ditu eta liburua osotu. Eta Berrian argitaratu bezala "Blogak ez dira papererako". Jakin izan banu aldez aurretik, beste era batean irakurriko nukeen. Izan ere, nik blogen kontra ezertxo ere ez daukat, prefosta! Halakorik! Nobela bat nuen hartuta, eta ez zen nobela. Batzuek esango dute bide berritzailea dela, nik ez dut hala uste. Blogak berritzaileak izan litezke (edo ez); sekula ez, ordea, nobelaren ordezko. Gauza desberdinak dira. Seguru nago gauza bera blog formatuan irakurri izan banu, gustatuko zitzaidala. Lepoa egingo nuke!
Beste alde batetik, hizkuntzaz berba egin gura nuke. Ia pertsonaia guztiak ondarrutarrak dira, eta sarri askotan euren ahotan jartzen dituen hitzak ez dira batere sinisgarriak. Adibidez, aitaita-amamei aitona-amona deitzen die. Amona? Aitona? Bizkaieratik urrunegi, ezta? Ez dut esaten Ondarroan egiten den modu berean idatzi behar duenik (edo zergatik ez?), baina zer edo zer gertuagokoa erabil zezakeen hainbat pasartetan. Amaitu bezain batuera da-eta bukatu. Akats gramatikalen batek ere ihes egin dio, eta zein zatar geratzen den horrelako lan batean!!
Era berean esan nahi nuke pasarte batzuetan auzo-lotsa puntu bat ere sentitu dudala. Beharbada horrela sentituko dira hainbat eta hainbat blogak irakurtzean. Hausnarketa hau egin nuen irakurri ahala, askotan blogariok "querido diario" bezalako gauzak egitea leporatzen digute. Nik beti purrustada makarra bat egin izan dut horren aurrean, pentsatu barik nik neuk horrelako zerbait botako nionik idazle bati. Inkongruentziaz beteta gaude, eta lehenbailehen onartzea izango da onena!
Amaitzeko, pare bat gauza esan behar dut. Batetik, ez zaidala liburu txarra iruditu, ona ere ez. Niri neuri ez zait gustatu. Beharbada ikusmin handia sortu zidalako, eta beste gauza bat espero nuelako. Kirmen Uribe trankil egon daiteke, Brad Pitt-ekin berdina gertatu zitzaidan: hain goapoa, hain goapoa, eta ez da hainbesterako!
Bestetik, eta amaitzeko, idazleari eta niri gauza bera gertatu zitzaigun aitaren heriotzarekin. Agurtu ezin eta biok amets batean aita ikusi eta agurtu genuen, biok kostako herri batean, eguzkipean. Horrekin inpaktatuta gelditu nintzen, hitzez hitz niri pasatutakoa liburuan kontatzen duelako.
Orain zuen txanda da. Irakurrita badaukazue, esan zuen iritzia. Eta irakurri ez baduzue, leitu eta komentatuko dugu.
Eskerrik asko, Elena eta Iban.
Elena, Brad Pitt goapoa da, baina niri neuri gero eta gutxiago gustatzen zait. Esan hain-hain-hain goapoa zela, eta gero, bai goapoa, baina gatz gutxikoa. Laztan bat
Iban, mila esker. Pozten naiz gustatu izanaz. Asko gustatzen zait irakurtzea eta horregatik egiten ditut. Jakina oso pertsonalak dira komentarioak (Brad Pitt-en bezalakoa :-)) baina hori da nire helburua, deigarria iruditu zaidana esatea. Neuk ere gustura irakurriko nuke euskaraz liburuen komentarioak, eta eztabaidak, eta ....denetarik, baina! Ondo ibili sargoripean!