Bainujantzia
Debako zumardian eguraldi onaz disfrutatzen ari ginen. Eguerdia izanda eta uda, ia ez zegoen inor; izan ere, halako giroaz gehiengoak hondartzara joan nahi izaten du. Zibulu-zabuluetan geunden, hiru urteko umeek hareatza baino gehiago estimatzen baitituzte txintxaunak; eta eguzki galdatan egon baino hobea delako zuhaitzen geriza.
Denok arin geunden jantzita, batzuk hondartzatik haurrei jaten ematera etorrita, elastiko, praka eta alkandorapetan bainujantziak igartzen zitzaizkigun. Halako batean, bikini hutsean zeuden neska bi agertu ziren, eta atzetik jende gehiago, denak bainujantzian. Beste familia bat ere etorri zen, haiek ere bainujantzian. Eta asaldatu egin nintzen. Bat-batean, burutik hau pasatu zitzaidan: «Baina zelan etorri dira zumardira jantzi barik?». Berehala konturatu nintzen ideia horren okerraz.
Zenbat aurreiritzi dugun, geure burua liberaltzat badugu ere! Nondik sortu zitzaidan halakorik? Zergatik aztoratu zidan barrua? Bainujantzian zeuden, hareatzatik 20 metro eskasera.
Baina agian asaldatzea ez da gaitzena; txarrena da oiesa, txatarra, klase gutxikoa, gustu txarrekoa iritzi niola lehenengo brastakoan. Ondoren, pentsamendu horiek izutu egin ninduten, benetan. Hain klasista eta esnoba ote naiz? Hotzikara ere sortu zitzaidan. Zer dela-eta iruditzen zait egokia hondartzan bainujantzian egotea, topless egitea edo biluzik ibiltzea, eta handik hurre, ia leku berean, eskandalagarri begitandu? Argi daukat: jasotako heziketa da, dena sailkatzeko joera daukana, konbentzionalismoz eta aurreiritziz betea, batere gustuko ez dudana.
Egia esatera, justu bainujantzian zeuden pertsonek errukia ere eman zidaten lehenengo segundo horietan: zuri-zuri, oso argal eta gainera bainua hartu berri eta ilea oraindik bustita, buruari itsatsita.
Gure ondoan babesgabeak ziruditen bere erdi-biluztasun horretan. Horrek ere kezkatu ninduen eurenganako paternalismo moduko bat sentitu nuelako, ezgauza izango bailiran, eta ni jantzita egotegatik, gai eta benetan ahalduna nintzelako. Horrek ere zer pentsatua eman zidan. Arropak, eguraldiaz babesteaz gain, gizarteaz eta bere legeez babesteko balio du, antza.
Seguru eurek ez zutela horrelakorik sentitu eta barre egingo lidaketela hau irakurriko balute. Hala ere, subkontzienteak dauzkan mendeetako arau eta agindu horiek, gutxien espero dugunean, lasai eta bakean gaudela agertu egiten zaizkigu, zoritxarrez. Oraindik zenbat lan dugun gure buruak aldatzeko!
Hau guztia hausnartzen jardun dudan bitartean, kanta bat etengabe errepika izan dut: Nire baitan daude biak, Negu Gorriak-ena. Eta kasu egin beharko diot, bada: «Borroka nire baitan hasten da, aska ditzagun geure buruak».
