Adoktrinatu egiten ei dugu
Abenduaren bata da, eta antzokian gaude “Ez dok hiru” ikusteko zain (ahal baduzue, joan merezi du-eta. Barre piloa egingo duzue!). Funtzioa hasi aurretik Mikel Martinez irten da antzezlan hori Mikel Laboari eskaintzeko, bere heriotzaren urteurrena delako.
Orduan, ikasle batek galdetu du: nor da Mikel Laboa?. Klasekide bik begiak talo eginda, “Hegoak ebaki banizkio” kantatzen zuena esan diote, eta pixka bat abestu. Galdera egin duenak leloa kantatzeko eskatu die! Zeharo haluzinatuta, ez duela erantzun diote. Berak inoiz ez duela kanta entzun adierazi digu. Jakina, ni, ondotik oso arduratuta, antzerki-lana euskal kantutegia duelako oinarri.
Amaitu eta galdetu diot ea gustatu zaion, eta baietz, barre egin duela. Baina ezagutzen zuen kantu bakarra “Eskerrik asko, Jauna” zela. “Lau teilatu” ere ez zuen ezagutzen. San Mamesera joan arren, inoiz “Ikusi mendizaleak” entzun bakoa...
Kontua da ikasle honek 30 urte dituela, EAEn jaioa dela, bertan bizi dena, eta hemengo hezkuntza sisteman ikasi duela. Eskola kontzertatuan eta A ereduan, baina berton eta autonomia betean.
Argi dago mutil honek ez dituela begiak eta belarriak zabalik. Baina adierazgarria da euskararekin duen edozer ez ezagutzea, parranda baten ere ez du “Aldapan gora” entzun…
Badakit herri txiki honetan mundu asko daudena, eta asko ez direla inoiz gurutzatzen. Hain gertu bizi izanda, ondokoon berririk ez. Kontua da, guk Mikel Laboa ezagutzen dugunok ezagutzen dugula nor den Joaquín Sabina (barkatu konparazioa, inkonparableak baitira).
Hainbeste urte eskolan euskarako klasea izanda, zertarako? euskara ikasi ere ez bazuten egin, kultura pixka bat transmititu izan baliete, sikiera… Baina hori ere ez! Zein tristea den, benetan.
Gero adoktrinatu egiten dugula esango digute. Bada, eskerrak adoktrinatzen dugun!
