Eskubideak denontzat ote?
Batzuetan ez dut jakiten nola hasi gai baten gainean idazten, askotan ez da erraza izaten post bati ekitea. Gutxi gorabehera buruan badaukat zer jarri, baina ez zein sarrera egin. Eta hau horrelako kasuetako bat da. Igual, hasieratik hastea onena, ezta?
Madrilen 18/98 epaiketa amaitzen ari da. Denbora luuuze baten ostean, laster epaia emango dute, eta jakingo dugu zein den epaituen etorkizun hurbila, baita hurrengo sumarioen nondik norakoa ere.
Sumario hauek desberdin pentsatzen dugun guztion kontrakoak dira. Egunkariaren kontrako operazioa azkena izan zen, baina segitu izan balute lehenago edo beranduago joango ginen euskaldun pilo bat erreskadan, hainbat sarekada polizialetan barruan. “Euskal” izena daraman edozer daukate euren zerrendetan. Argi dago zer nahi duten: antolakuntza ahuldu, militantzia makaldu, eta etsipenean jausi.
Hau guztiau salatzeko eta bertan auzipetutakoei elkartasuna adierazteko, zapatuan manifestazioa egin zen Bilbon. Handia espero zen hainbat kolektibo, alderdi eta sindikatuk babesten baitzuten. Legala zen guztiz —baina konstituzio santuak ez digu ematen, bada, denoi manifestazio eskubidea, ala?— edo ez zuten, behintzat, legez kanpokotzat hartu.
Baimenduta egotea garrantzitsua da arrakastarako, otsailaren 24ko aurrekariak izanda, batez ere. Ertzaintzak edo beste edozein poliziak egurra banatuko ez duela jakiteak jende gehiago erakartzen du; edo hobeto esanda, besteak jendea uxatu.
Hala ere, gure eskubidea urratu zuten, baimen barik, harrokeriaz eta kontrol soziala ezarriz. Guardia zibilen gainean ari naiz. Toki askotan zeukaten jarrita kontrola, autopistan, poligono industrialetan, auzoetan…Ni autobusean joan nintzen, eta jakin genuen Iurretan, ordaintokiaren ostean zegoela kontrola. Horregatik autopistatik irten eta errepidetik joan ginen. Baina han zeuden gure zain Euban. Beste autobus bi ere geldituta zeuzkaten. Gurean sartu, eta banan-banan DNI-a eskatu eta jaso zizkiguten. Berrogei bat minutuan egongo ginen han geldi! Gure nortasunak ordenagailuan aztertu ondoren, itzuli zizkiguten karnetak, eta joaten utzi. Bitartean, probokazio isilen bat ere egon zen: patrol bat iritsi, derrapatu eta “los hombres de Harrelson”-en moduan irten ziren autotik. Batek zeukan armarik handiena atera zuen eta bulta-bueltaka ibili zen autobus inguruan denoi ondo erakusten. Berria izango zen-edo.
Guardia zibil guztiak UAR-ekoak ziren : altuak (armaduna ez), morroskoak, Madonnaren mikroa belarrian, militar botak, txaleko anti-balas,…parafernalia osoa! Zenbat balio ote du horrelako despliege batek?
Dena zertarako? Berandu ailegatzeko, gu amorrarazteko, pertsona batzuk hurrengoan ez itzultzeko. Inork ez zigun galdetu nora gindoazen, euren suposatu egin zuten. Hori bai, betiko geldituko zaigu pikoloek egindako anotazioa: manifestaziora joan zen, hurrengo makrosumarioan erabiltzeko modukoa.
Euren begietan errudunak gara, euskaldunak garelako, eta beraiek sinisten dutena guk sinisten ez dugulako. Espainiar nahi gaituzte; baina ez digute gura, ez gaituzte garen modukoak maite. Horregatik ez gaituzte onartzen.
Manifestatzea gure eskubidea da, euren konstituzioak dio. Baina hemen ez da onartzen. Beraz, eskubiderik ez. Hori da arrazoia? Jakin nahiko nuke egun horretan bertan Madrilera manifestaziora zihoan autobusik gelditu ote zuten. Ziur nago ezetz. A! baina haiek benetako espainiarrak dira, ahaztuta nengoen!
