Blogeko irakurleak

Bloga idazten hasi nintzenean, egia esan, ez neukan ideiarik nork irakurriko zuen nik idatzitakoa, inork leituko zuen ere zalantza neukan. Imajinatzen nuen eibar.org-ko baten batzuk eta gertu-gertuko lagunen batek jarraituko zuela. Baina denborak erakutsi dit pentsatzen nuena baino ezezagun gehiago ere sartzen direla.

Badakit izenburu hantustea dela, harroxkoa. Baina ez da hori nire asmoa, guztiz kontrakoa bazik. Bai, “Atxagaren irakurlea” izeneko lana badago, eta hau ez da neure burua horrelako mailan jartzeko, ezta gutxiagorik ere. Gainera izatekotan, gehiago izango litzateke “Corin Telladoren irakurlea” edo “Marcial Lafuente Estefaniaren irakurlea”. Baina nik oso argi daukat Proust existitzeko Rosamunde Plitcher ere existitu behar dela. Bada, berdin; bakoitzari berea.

Azken aldi honetan ezagun asko hasi zaizkit komentatzen blogaren gaineko gauzak. Batzuek kasualitatez aurkitu dute, besteek ez dakit nola. Gaur goizean, hain zuzen ere, ezagun batek kalean gurutzatu eta Epa! Esan beharrean, hauxe bota dit: “asko gustatu zitzaidan jogurtarena!” Glups, eta honek zelan deskubritu du? Jakina, lotsa baino ezin dut sentitu. Gainera edozein tokitan gertatzen zait. Uf, makillatzen hasi beharko naiz, gorritasuna ez igartzeko.

Kasualitateak ere ezagun batzuk ekarri ditu blog honetara. Nabigatzen, nabigatzen eta azkenean hau topatu. Denei esaten diet erantzuna lagatzeko, baina Maitek baino ez dit kasurik egin, eta oso eskertuta nago. Erantzunak “subidoi” handia dira, benetan. Eta gero eibar.org-ko kideen aurrean presumitzeko ere ematen du. Oraindik ezin izan dut egin, baina egunen batean hogei erantzun izatea espero dut.

Badaude, hala ere, erantzun haluzineanteak, anonimoak dira baina ematen duten informazioagatik ezagunak dira. Baina nik ezin jakin nortzuk diren. Egia esan, harrapatuz gero, esango nizkieke pare bat gauza.

Baina flipanteena ezezagunen erantzunak dira. Ezagutzen ez gaituztenak eta, hala ere, hementxe irakurtzen eta erantzuten. Errekonozituta sentitzen naiz, eta lotsarik sentitzen ez badut ere (ez ditut ezagutzen) arduratu egiten nau, errespontsabilitatea jartzen du nire jardun honetan.

Eta orain nabil gauza hauek igartzen, nire ustez lehengo txispa galdu dudanean. Bai, pentsatzen dut orain hilabete batzuk post dibertigarriagoak idazten nituela. Orain, momentuz behintzat, galdu egin dut umore puntu hori. Hala ere, berreskuratzea espero dut. Ez dakit noiz, baina etorriko zaidalakoan nago.

Orain dudan inpresioa da bihotza eskuan idazten dudala, askotan babes barik, sentimentalegi. Eta badakigu ze prentsa txar daukan gure artean sentimentalismoak! Batzuetan gehiegi “biluzten” naizela uste dut, nire sentimenduak ageriegian lagatzen ditudala. Ahalegintzen naiz hori saihesten, baina ezinezkoa egiten zait. Une honetan bai, behintzat. Oso sentibera nago, normala den moduan. Blog hau inoiz baino gehiago da orain “mi querido diario” hainbestek gorrotatzen dutena. Baina niri bost! Gustatzen zaionari, primeran; eta gustatu ezik, bada, oso ondo.

Nire helburua ez da sentimentalismoz bustitzea artikulu guztiak, baina ia denetan irten egiten zait. Lehen makarragoak idazten nituen, eta herri honetan amorrua sentimendua baino hobeto dago ikusita. Hori ere itzuliko zait, guztiz joan ez zaidalako. Hori bai, azken bolada honetan super-emankor nabil, ni ere haluzinatuta nago!

Dena den, espero dut inork disfrutatzea honekin. Nik, behintzat, ikaragarri disfrutatzen dut, eta horrekin –ia beti– nahikoa izaten da.