10 urte ostu zigutenetik

Egunkariaren itxierarena nire kafetera italiarrarekin lotzen dut beti. Sukaldean nengoen irratia piztuta, goizero bezala, gosarirako kafea prestatzen. Kafetera eskuan geratu nintzen, airean erreakzionatu ezinda! Ezin nuen sinistu, zurtuta laga ninduen berriak. Lortu nuen kafea egitea eta gosaria malkotan eman nuen, amorrazioa gero etorri zitzaidan.

Hamar urte pasatu dira, eta epaiketa ere egin zuten. Bertan absolbitu zituzten inputatutako guztiak. Baina ez ziguten ostutakoa itzuli, ez digute euskaldunoi barkamenik eskatu, ez dituzte torturak ikertu, ez dute epaiketa ekonomikoa egin. Hamar urte eta lehengo lepotik burua PPko gobernuak.

Estatuaren indar osoz sartu ziren Egunkarian, hainbeste kostatako ametsa bortxatzera eta hiltzera. Eta gainera euskaldunok geure buruaz babesteko izan zela esan zuen barne saileko ministroak esan. Ume txiki zentzubakoak bagina legez, gure hizkuntzan informatuak izateak kalte egiten zigun uste maltzurraz. Lapurretan egin eta, gainera iraindu. Dena gezurra. Euskal gizarteari egindako mehatxu bizia izan zen, inor seguru ez zegoela ohartarazteko.

Hamar urte pasatu dira. Kafeterari begiratzen diodanean, askotan, oraindik ere gogoratzen naiz goiz hartaz. Agian kikildu gintuzten, baina aurrera egin genuen, eta izerdi asko botata, beste egunkari bat egin. Nahiz eta ez duten barkamenik eskatu, diru-ordainik eman, azalpenik eskainik.

Hamar urte pasatu dira, baina ez zaigu ahaztu. Bihotzean daramagu itxi ziguten kazeta lehenengotxo hori. Betiko.