40.- OHAR TEKNIKOAK/NOTAS TECNICAS
ARGAZKILARITZA DIGITALA ZURI ETA BELTZEZ
Aholku erabilgarri batzuk:
Beti hasi behar gara kolorezko irudi batetik, bai kamararekin ateratako (RAW) edo esacanerrekin prestatuta (TIFF)
Kontuan eduki behar da gauza bat: Photoshopen egindako pauso batekin batera (aurrera edo atzera emanda) irudiaren kalitatea galtzen ari da.
Beti lan egin behar da 16 bitaz
Histograma apurtzen denean tonuaren transitzioa andeatzen da
Kolorezko moduan: Argazkilaritzan RGBz moduan lan egin behar da beti eta inoiz CMYKn moduaz
Irudiaren Harrapaketa: eskanerrekoa ez da onena, kamarena baizik, argazki batetik argazki bat ateratako irudia dela eta.
Emaitza oso ikusgarria dago objektu lau bat eskaneatzen bada eskanerreko estalkia ez bada ixten
Eskaneratzekoan “zarata” handia eta itsusia gehitzen da irudian.
Irudi opaku bat eskaneatzeko ez da behar inoiz erabili 300pbh (puntu bider hazbetekoa) baino gehiago. Irudi gardenak eskaneatzeko bereizmen handiena erabili behar da.
Irudi Gardenak
Beti > 300 pbh Informazio handiena lortu behar da Pelikularen sensibilitatearen arabera izan behar da lana: gero eta sentzibilitatea txikiagoa gero eta bereizmen handiagoa honek informazio gehiago edukitzen duelako Zalantza egoeran eskaneatu egin behar da bereizmen handienekin. Onena izango litzateke hau: zilarr-pikorra bat = pixel bat ISO 400: 2.400 pbh
Bereizmen handiagoak erabiliko bagenitu ez da ezer bereganatzen eta , alderantziz, artxiboaren neurria handitzen da kalitate gehiagorik lortu gabe
Arazoa izaten da artxiboaren neurria.
Eskanerra beti erabili behar da kanal batetik 16 bitaz. Ez da inoiz erabili behar eskanerrko optiko bereizmena baino bereizmen bat handiagoa ez edukitzeko interpolazioa edo tartekatzea. Photoshopen-irudiaren neurriak berrakingetaren laukia aktibatua badago, orduan interpolazioa egiten da.
Photoshop zuri eta beltzez argazkilaritzan
Ez da ukitu behar distira eta kontrasteko ekintzak Eta gauza bera gehiegi edo gutxiegi exposatu Bi kasutan informazioa galtzen da konturatu gabe. Beti “MAILAK” erabili behar da. “Kurbak” erabili daiteke baina modu eskasagoa da irudi atariak ez delako ikusten. “Lakio” edo tresna ezberdinak erabiltzen dira gune bat aukeratzeko eta gero tratamendua ematen zaio Irudia zuri eta beltzez erabili behar da tratamendua eman baino lehen eta horretarako ez da inoiz erabili behar “Irudia-modua-grisen eskala” eta ezta ere “asea gutxitzea”
Hauxe da erabili behar dena: Eskanerra erabiltzen badugu eta beti kolorez: Irudia- Modua- Kolorlab- Argitasuna eta argitasun kanal horietan : irudia-modua-grisen eskala.
Puntu honetan beti gorde egin behar da eta 16 bitaz
Grisa-eskalaz irudia bukatu ondoren “birajea” irteera baino lehen egiten da eta ez da inoiz gordetzen irudia bertan beste artxiboan baino atzera bueltarik ez dago eta edo egiten bada informazioa galtzen da. Horregatik, informazioa ez galtzeko beti gorde behar da 16 bitaz Gauza bera egin behar da enfokearekin: azken ekintza izan behar da inprimatu baino lehen eta ez da gorde behar irudia bertan beste artxibo batean baino Bi kasutan, esan dudan bezala, irudia biratua eta enfokatua beste artxibo batean gordetu beharko da irudia, landuta eta gris-eskaletan bere artxiboan mantentzen. Akatsak, puntuak, orbanak eta abar konpontzen dira lana bukatzerakoan. Horretarako oso erabilgarria da “petatxu” tresna zuzentzeko pintzelekin eta gogortasun handiekin.
“Lakio” tresna erabiltzen da ere bai. Akatsa beste gunera arrastatzen da, eta automatikoki klonatzen da eta akatsa desagertzen da Beste modu bat: Edizio-transitzioa-petatxu sekzioarekin opakotasuna erregulatzen da eta emaitza askoz erreala ematen da
“Lakio”tresnarekin hautaketa eskuz
Hautaketa ez da oso zeatza, baina geroago zuzentzen da “gausseko ezenfoke” erabiliz Egin den guztiak gune hautaketari bakarrik eragiten dio Kontrol-Hz gune hautatua ezkutatzen da baia jarraitzen du hautaketa. “Kalar- hautaketa” ez da erabili behar. “Makara Azkarra” tresna “Herramintaren menuan” dago. Ez da komenigarria erabiltzea baina hori ere erabiltzen baden bistaratu behar da kanala eta gero erabili behar da “iragazkia-gauss ezenfokea (4 graduan) eta horrela maskararen ertza ezenfokatzen da. Kontrola eta zapuztu “maskara kanalean” Gero: “mailak” ireki Gero ezkutatzen da hautaketa “Mailak mugitzen dira: zeozer nabaritzen da baina ez asko. Hartzen da Maskara eta gauss-ezenfokea (>20) erabiliz eta errepikatzen da. Orokorrean ezenfokea maskara “kalar” tresna baino hobea da.
Gauss ezenfokea gunez gune egin daiteke eta maskara gune bakoitzean gradu ezberdinekin lakio tresna erabiliz eta maskara parte bat hautatuz.
Pintzela ere erabili daiteke opakutasun ezberdinak erabiliz baina maskara (zuri gunean) eta horrela hobetzen da gunea, baina hori baino hobea da doikuntza kaparen gainean erabiltzea. Irudia- kapa-doikuntza-kapa eta orain mugitzen dira “mailak”
Kapa menuan hondoa eta doikuntza kapa (lauki zuri batekin) daude eta han lan egiten duenak ez du aldatzen irudiaren kalitatea. Lakiekin hautaketa bat egiten da, gero Kapa-kapa berria-doikuntza kapa eta mailak Berriro doikuntza kapa hautaketaren kaparekin. Mailak. Tonuen hautaketan doikuntza berria eta berriro lehen egin dena. Bukatzeko joango gara kanaletara-maskara- gauss ezenfokera eta ez da nabarituko hautaketaren ertzak.
Beste era bat errezagoa
Irudia-doikuntza kapa berria-mailak: doikuntza Kaparen maskara-filtro-gauss ezenfokea eta erradio aldatzen da apurka-apurka, irudia nola aldatzen den begiratzen eta horrela bukatu arte.
IRTEERA:
Irteera baino lehen doikuntza batzuk:
Z/B:
Enfokea azken ekintza da inprimatu baino lehen
Birajeak: Ez dira erabili behar “duotonoak” irudiaren distira eta tonuan aldatzen direlako
Birajeak egiteko hau erabili behar da (RGB (¿kolor lab?) moduan grisen eskalan ez delako ikusten gorri-horia erregla Irudia-doikuntzak-kolorezko oreka Ez erabili magenta-horlegia Tonu erdikoetan: Erabili gorri-horia +/- 10 baino gutxiago: tonu beroak. Tonu hotzak: Gorri-horiak eta Cian-urdina +/- 10 gehienez erabiliz.
Urreaz biraje bikoitza:
Tonu erdikoetan: +/- 10 Argietan: +/- 10
Kontuz: argiek eztanda egiten badute: argitasuna-erreserba kentzen argitasunak ez dute eztanda egiten
Beste biraje bikoitza
Kerizpeetan hotza eta goiko argietan beroa
ENFOKEA
Beti egiten da azkena
Irudia 40 x50 zmko baino txikiagoa izaten bada enfoke maskara erabiltzea nahikoa da. Bakarrik erabili behar da enfoke maskara eta ez enfokea edo enfoke gehiagoa
Irudiak begiratu behar dira % 100 edo % 50neurrian eta inoiz beste tarteko neurritan.
Enfoke-maskara: handitu behar da neurria argi-koroa agertu barik: erradio 1 px eta ataria maila zeroan
Erretratuetan kontuz ibili behar da enfokea oso handia denean: laranjako larrua agertzen delako, eta horregatik enfokatu behar da bakarrik begiak, ezpainak eta ilea, baina ez beste guztia. Neurria: 175 edo gehiago Erradio 1 Ataria: Argiak ezberdinak izaten badira ataria igotzen 4 edo gehiagotara enfokatzen da: ez da larrua enfokatzen baina bai beste parte guztiak
Argiztapena
Argazki bat atera baino lehen argia aztertu behar da. Dirudienez ezin da argia aldatzea, baina askotan, denbora apur bat itxaron daiteke argia bera bakarrik aldatzeko. Edo beste ordu batean bihurtu eguzkiaren posizioa hobeto izango denean
Eguzkiaren argiak paisaiaren distira eta aniztasuna ematen ditu, eta gainera, argilun bat finkatzen du eszenaren objetuen artean objetuak berak modelatzeko. Hots, erreliebea azpimarratzen du eta itxurazko gorpuztasun bat ematen dio irudiari, eta, horrela, agertzen da gezurrezko sakontasuna argazkian agertzen dena Horregatik guztiz garrantzitsua da eguzkiaren posizioa, argigune eta ilungunearen artean kontrastea eta baita ere kerizpetako norabide eta luzapena ematen dituelako. Eguzkia une gorenean egoten denean, kerizpeak laburrak dira eta kontrasteak oso gogorrak.Orokorrean esan daiteke ez dela une onena argazkiak egiteko; erlantza oso nabarmena da eta oso uniformea, eta kerizpe gogor gune txikiak ematen dute orban banaketa bat besterik ez. Beti izango dira hobe kerizpe luzagoagoak eta goiz edo arrasaldeko argi leunak.
La iluminación:
Antes de tomar una foto hay que estudiar la luz. Parece que no puede modificarse, pero muchas se podrá esperar un poco a que se modifique ella sola. O se podrá volver a otra hora en la que el sol esté en posición más favorable.
La luz solar compensa el inconveniente que encontramos al no poder captar los colores del paisaje, pues además del brillo y variedad del paisaje determina en los objetos que componen la escena , incluso en las nubes, un claroscuro que las modela. Es decir que acusa el relieve y da aparente corporeidad a la imagen, contribuyendo así a la ficticia profundidad que apreciamos en la foto. Por ello es tan importante la posición del sol pues de ella dependen el contraste de las partes iluminadas y las oscuras así como el alargamiento y dirección de las sombras proyectadas. Cuando el sol está en el punto más alto, las sombras son cortas y los contrastes violentos. Hablando en general no es un buen momento para la fotografía; el resplandor es demasiado pronunciado y uniforme y las pequeñas porciones de sombra intensa tienden a producir la impresión de una diseminación de manchas. Serán preferibles casi siempre las sombras más alargadas y la luz más suave de la mañana o de la tarde.
PERSPEKTIBA ETA FOKU-DISTANTZIA Perspektiba modu honetan definitzen da : “Plano baten gainean objektu gorpuzdun bat marrazteko artea eta era berean sensatzio berdina ematen objektu errealak ematen duten sensatzioa puntu konkretu batetik ikusten direnenan”. Horrela, gauzak koskorra moduan agertu behar dira paper orri baten gainean. Espazio-irudi bat eman behar dute bere inguruan eta horrekin batera, distantzia-sensatzioa. Kontu honetan garrantzi handia dauka objektiboen foku-distantzia. Foku-distantzia motza, laburra edo txikia izaten bada (normala baino txikiagoa) behartu gaituzte objektura hurbiltzeko nahi baldin badugu negatibo osoa aprobetzatzea, eta, horrela, perspektiba oso gogorra edo bortitza agertuko da. Hori ez da oso garrantzitsua gaiek ez daukatenean sakontasun handirik, baina , kasu batzuetan garrantzitsuena da objekturen magnitude errelatiboak ondo espresatuak geratzea eta orduan, efektuak faltsu nabariak geratzen dira
LA PERSPECTIVA T LA DISTANCIA FOCAL:
La perspectiva se pude definir como el arte de dibujar sobre un plano objetos corpóreos de modo que den la misma impresión , en cuanto a posición, magnitud, etc. que la dada por objetos reales cuando se ven desde un punto determinado. O sea se trata de conseguir que las cosas aparezcan como de bulto sobre una pagina plana de papel, produciendo una ilusión de espacio a su alrededor y la de distancia. En esto tiene mucho que ver la distancia focal del objetivo. Las distancias focales cortas (menores de la normal) nos obligan a acercarnos al objeto si queremos aprovechar todo el negativo, con lo cual se produce una perspectiva “demasiado violenta”. No importa que así suceda cuando se trata de temas que tengan poca profundidad, pero en fotos cuyo valor depende sobre todo de que salgan correctamente expresadas las magnitudes relativas de los objetos, es muy fácil que resulte un efecto palmariamente falseado.
IKUSPUNTUA PAISAIA-ARGAZKILARITZAN
Kamara kokatzen den altuera oso garrantzitsua da argazkiaren konposizioan eta bere espresioan. Aldi berean zehazten du nola geratzen diren argazki dauden zatiak bere kokapen erlatiboan. Ikuspuntua gero eta altuago izaten bada, ikusiko den eszena gero eta gehiago zabalduko da, parteak gero eta banatuagoak geratuko dira, eta zeruertza gero eta altuago agertuko da Berago kokatzen bada ikuspuntua, paisaia konzentratratuko da (eskortzoan), hobeto markatuko dira hurbil dauden zatiak, eta zeruko garrantzia askoz handituko da. Eta gero eta berago geratzen bada, lehenengo planuetan kokatzen diren objetuak bere papera handituko dute eta bereziki bere altuera nabarituko da. Zeruak betetzen du argazkien gainazal gehiena eta hondoko oihal moduan agertuko da.
EL PUNTO DE VISTA EN LA FOTOGRAFIA DE PAISAJE:
La altura a la que se coloca la cámara es muy importante para la composición de la fotografía y para su expresión. Por otro lado determina la posición relativa de las partes componentes y la forma en que está distribuidas dentro del marco de la foto. Cuanto más elevado es el punto de vista , más se extenderá la escena abarcada, más se despegarán unas partes de otras, y más alto quedará el horizonte. Un punto de vista más bajo concentra el paisaje (lo escorza), acusa mejor la altura de las partes próximas y da mayor importancia a la porción del cielo. Si está todavía más abajo, los objetos situados en los primeros planos asumen un gran papel, y su altura, especialmente, se pone de manifiesto. El cielo ocupa gran parte de la superficie de la foto y actúa como vistoso telón de fondo.
PERSPEKTIBA: OHAR BATZUK
Pentsatu mesedez argazki berberan baina hiru distantzia ezberdinetik atarata. Ikuspuntua goian badago lehen planoa luzatzen da eta horizonte kokaera igotzen du argazkiaren azaleran Kamera, behean egoten badago, lehen planoa nahikotxo laburtzen da, horizontea beherago geratzen da eta zerua nagusitzen du orokorrean. Kamera makurtzea oso erakargarria izan daiteke, baina, kontuz!: Beti apropos egin behar da eta ondorioak nolakoak izango diren guztiz konturatuz. Lerro bertikalen konbergentzia edo dibergentzia kontuan eduki behar da. Tonu artean kontrastea oso gogorra izaten bada: argiztapena aurretik etorri behar da. Aldeko argiak erliebea azpimarratzen du. Argi-kontra oso hunkigarria izaten da
lA PERSPECTIVA: NOTAS
Pensar en la misma foto sacada a tres distancias distintas Un punto de vista alto alarga el primer término y eleva la posición del horizonte en la superficie de la foto. Con la cámara baja se acorta considerablemente el primer término, el horizonte queda más abajo y el cielo predomina. La inclinación de la cámara puede ser de mucho efecto, pero hay que hacerlo deliberadamente y dándose cuenta de las consecuencias. Convergencia o divergencia de líneas verticales. La iluminación de frente: cuando hay fuerte contraste de tonos. La luz lateral acusa el relieve. El contraluz suele resultar dramático. Velocidad lenta/velocidad rápida.
BATZUTAN ZATI BATEK OSOTASUNA BAINO ASKOZ GEHIAGO ADIERAZTEN DU.
Pentsa dezagun baso bateko argazki batean: Bere osotasunean atara dezakegu argazkia, eta xehetasun gutxiekin masa bat bezala agertuko da, edo atara dezakegu argazki hori hurbiletik eta orduan xehetasun gehiagorekin geratuko da bai orrian bai zuhaitzen enborretan edo, azkenean, oso hurbiletik hartu dezakegu gure argazkia eta oso ondo ikusiko dira zuahaitz enbor handi bat, goroldioak eta orri eder horiek xehetasun guztiarekin. Hiru argazki guztiz ezberdinak dira, baina hori bai, hirurak baso baten irudiak dira: Baina zein da hobeto iruditzen duen gure basoa? Pentsa dezagun eta erbaki gure gustuen arabera edo norberaren estiloarenuen arabera.
A VECES UNA PARTE VALE MUCHO MAS QUE EL TODO
Pensemos en una fotografía de un bosque: podemos sacarlo en su conjunto desde lejos y quedará una gran masa con pocos detalles, pero podemos sacarlo de más cerca y quedarán más detalles en las hojas y en los troncos o podemos por fin sacarlo de muy cerca con el máximo detalle de algún enorme tronco, los musgos y las preciosas hojas. Son tres fotografías distintas pero las tres representan al bosque: ¿Cuál lo hace mejor? Pensémoslo y decidamos según nuestro gusto o nuestro estilo personal.
PAISAIA: GIROA
Ikuspuntua, perspektiba eta enkoadraketa oso garratzitsuak dira, baina ezin dugu ahaztu zelako garrantzitsua den giro egoki bat ematea argaki bakoitzari Atmosferaren efektuak eta zeruaren baloreak trasmititzea guztiz beharrezkoa da.
Zuri eta beltzez edo kolorez:
Zuri eta beltzez eduki behar dugu gaitasun berezi bat: kolore guztiak bihurtu behar ditugu grisetan, baina kontrastea mantenduz paisaiaren ideia trasmititzeko. Gainera ezin dugu ahaztu zerua urdina dela eta ez zuria, eta beste aldetik hodeiak grisak direla gris-ilunak edo gris-argiak, baina grisak, eta baita ere lainoa erreala dela eta sentsazio ezberdinak eragin dituela Horretarako ondo ezagutu behar dugu zuri eta beltzez téknika. Hasteko ikusi dezagun zer pelikula mota erabili beharko dugun:
Pankromatikoa, ortokromatikoa, infragorria.
Lehenak Argi-espektro kolore guztiak hartzen ditu, bigarrenak ez dauka setsibilidaderik gorri kolore aurrean eta hirugarrenak sensibilitate berezia dauka infroagorri izpiaren aurrean. Azken biek ezin dute ondo erreproduzitu koloreak eta horrexegatik erabili daitezke sortzaile era batean
Iragazkiak argi-espektro parte bat bakarrik lagatzen dute pasatzea, eta hori oso erabilgarria da, baina pelikula ezberdinekin bere eragina ezberdina da.
Pankromatikoa pelikularekin (erabilgarriagoa): Iragazki gorriak ez du lagatzen pasatzea kolore urdina eta orlegia, eta, ondorioz, zeruan eta basoak ilunagoak geratzen dira. Iragazki berdeak ordez, ez du lagatzen pasatzea gorri eta urdin koloreak eta berdeak argiagoak geratzen dira. Iragazki oriak bere aldetik, zeruak ilunagoak eta berdeak argiagoak eragin egiten ditu.
Kontuz: Filtro guztiek argiaren parte bat xurgatzen dute. Gure maquina ez badu argia neurtzen objektiboaren zehar iragazkiren faktorea kontuan eduki beharko da: Horrela faktorea 2 izango balitz argi doblea beharkoa izango litzateke eta ondorioz diafragama puntu bat ireki beharko da.
Kolorez:
Ezinezkoa da erabiltzea kolorezko iragazkiak. Erabiliko bagenitu, argazki osoa geratuko litzateke iragazki kolorekin . Badaude iragazki degradatuak parte bat bakarrik kolorekin eta kolore hori geratuko da argazki parte batean eta ez bere osotasunean. Berriz, iragazki polarizatzailea erabil daiteke: iragzaki honek koloreak asetzen ditu eta ilunagoak geratzen dira, bereziki argi botatzen duten koloreak, adibidez zeru urdina Argazkien giroa aldatzeko asetu daiteke koloreak, gehiago edo gutxiago, esposizioa handiago edo txikiago erabiliz, baina denetarako muga bat dago eta koloreak oso faltsuak gera daitezke.
Baina inoiz ezin dugu ahaztu lortu ditugun aldaketak bakoitzaren gustuaren arabera direla. Gehiegikoak izaten badira ez dira izaten, orokorrean, oso erakargarriak
PAISAJE: EL AMBIENTE.
No solo hay que tener en cuenta el punto de vista, la perspectiva y el encuadre. Es muy importante ser capaz de crear el ambiente adecuado a nuestra fotografía de paisaje. Es importante ser capaz de trasmitir los efectos de la atmósfera y los valores del cielo.
Blanco y negro o color:
En blanco y negro deberemos ser capaces de convertir en grises todos los colores, pero manteniendo el suficiente contraste para trasmitir la idea del paisaje. Además tenemos que recordar que el cielo es azul y no blanco y que las nubes tienen tonalidades más o menos grises. Por otra parte existe la niebla que trasmite sensaciones diferentes. Para ello deberemos conocer la técnica en blanco y negro. Empecemos por la película a utilizar.
Pancromática, ortocromática, infrarroja
La primera es sensible a todos los colores del espectro luminoso, la segunda no es sensible al rojo, y la tercera es especialmente sensible a los rayos infrarrojos. La primera es la que mejor reproduce en grises los distintos colores. Las dos últimas los reproducen de forma poco natural lo que puede ser utilizado de forma creativa.
Es muy útil la utilización de filtros que dejan pasar solo una parte de la luz, pero actúan de forma distinta según la pelicula.
Para película pancromática (la mas usual):
El filtro rojo no deja pasar el azul y el verde, por lo que los cielos y los bosques se oscurecen. Un filtro verde no deja pasar el rojo y el azul por lo que los verdes se aclaran. Un filtro amarillo oscurece algo los cielos y aclara algo los verdes. Atención: cualquier filtro absorbe parte de la luz por lo que pasa menos luz. Si la medición de la luz de nuestra máquina no es a través del objetivo tendremos que tener en cuenta el factor del filtro para regular diafragma y velociada: Así si el factor es 2 exige doble de luz o sea que habrá que abrir un diafragma.
En color: no pueden ser usados los filtros de colores so pena de que la fotografía quede del color del filtro. Existen filtros degradados que solo tienen color en una parte del mismo y darán ese color a la parte de ña fotografía afectada. Si se puede utilizar el filtro polarizador: que satura los colores y los oscurece, particularmente aquellos que irradian luz, como puede ser el cielo azul. Para cambiar el ambiente se puede saturar más o menos los colores en base a una mayor o menor subexposición o sobreexposición . Todo tiene un límite y los colores pueden ser falseados.
En cualquier caso: tanto en blanco y negro como en color las modificaciones logradas son cuestión de gusto y criterio del fotógrafo. En exceso suelen quedar poco agradables o impactantes.
ESPOSIZIOA (1):
Esposizioak garrantzi handia dauka giroa lortzeko eta baita ere argazki batean ikusten diren xehetasunetan. Gainesposizioa eta azpiesposizioekin errealitateari azpijoko egiten zaio eta eta horrexegatik batzutan interesgarria suertatuko da, baina beste batzutan guztiz alderantziz. Eszena batean kontraste handia izaten bada, hain zuzen ere argi oso gogorrak edo altuak eta kerizpe oso ilunak izaten badira, oso zaila izango da parte guztietarako esposizio bat bakarrik ematea. Sakrifikatu beharko da bai kerizpeak bai argiak. Argazkilaritza bai negatibo, bai diapositibarekin egiten badugu, bai zuri eta beltzez, bai kolorez, gainesposizioa erabiltzen badugu argazkien parte argiagoek ez dute edukiko xehetasunerik, argazkia argiegia gertatuko da, eta , alderantziz, azpiesposizioa izango balitz kerizpeetan xehetasun guztiak galduko lirateke eta argazkia ilunegia izango da. Beste gauza ezberdin bat izango da zer egiten dugun qeroago, positibatzeko unean,hondamedia konpontzeko, baina zera gogoratu behar da beti: negatiboan ez dagoena ez da agertuko positiboan, esate baterako kerizpe edo argietan xehetasunak.
lA EXPOSICION (1):
La exposición influye en el ambiente que se logra y a la vez en los detalles que se observan en la fotografía. Con la sub o sobreexposición se logra una manipulación de la realidad por lo que a veces será interesante y otras rechazable. Si en la escena hay mucho contraste, es decir luces muy fuertes y sombras muy oscuras, será muy difícil conseguir una exposición que sirva para todo. Habrá que sacrificar o sombras o luces. Hablando de fotografía con negativo o diapositiva, tanto en b/n como color, una sobreexposición hará perder el detalle de las zonas con más luz, foto demasiado clara, y una subexposición el detalle de las sombras, foto demasiado oscura. Otra cosa es que a la vista del negativo obtenido luego se positive de forma distinta tratando de solucionar el desastre, pero recordar siempre que lo que no está en el negativo no se verá en el positivo, por ejemplo los detalles en las sombras o en las luces.
Argitan (eguzkitan) egoten diren argazki partetarako esposizioa.
Adibidea: mendietako hartze panoramikoa eta zuhaitz talde baten barrutik hartuta, urruntasunezko perspektiba lortzeko eta proportzioak hobeto adierazteko. Zuhaitz batzuk, eta baita ere kerizpe batzuk, agertuko dira koadroan.
Hurbil planoan argia neurtzen badugu (zuhaitzen enborretan) urrun planoa guztiz zuria geratuko litzateke, xehetsunik gabe eta paisaia galduta.
Eguzkitan egoten diren parteetan argia neurtzen badugu (urrun planoan), lehenengo planoa guztiz ilunduta geratuko litzateke, xehetasunik gabe eta baina mendiak ederki.
Gauzak horrela: argazkia atara baino lehen erabaki beharko dugu zer argazki mota nahi dugun hartu: Hau da aurre bistaratzea.
Kasu honetan , mendiko paisaia nahi genuen eta orduan urrun planoaren argia neurtu beharko dugu eta lehenengo planoa lepo egitea, eta ondorioz, hau bakarrik izango da marko bat ipintzeko eta sakontasuna eta urruntasuna goraipatzeko (ez da gauza makala).
Beste gauza bat izango litzateke guk egingo bagenu positibatua. Prozesu honetan manipulatu ditzakegu bai iluntasuak edo argiak erreserbak eginez.
Ez badugu galdu nahi zuhaitzaren kerizpeko xehetasunak beste irteera bat izango litzateke itxaron eguzkia desagertu arte hodei baten atzean: horrela lortuko litzateke kontrastea leuntzea eta ondorioz urruneko argiarekin ez lirateko galduko lehenengo planoren xehetasun guztiak.
Eta beste irteera bat izango litzateke (z/bz) iragazki bat erabiltzea, oria edo gorria: Zeru urdina ilunduko da, gauza bera pasatuko da berdearekin baina ez gris enborrarekin.
Exposición para las partes en luz.
Ejemplo: panorámica de montañas y tomamos la foto desde el interior de un grupo de árboles para dar sensación (perspectiva) de lejanía y establecer una escala de proporciones. Algunos de los árboles e incluso sus sombras entran en la composición.
Si medimos la luz en el primer término (los troncos de los árboles) la lejanía quedaría totalmente blanca y sin detalle y se perdería el paisaje.
Si medimos la luz en las partes más iluminadas (la lejanía), el primer término quedará oscurecido y sin detalle y el fondo perfectamente.
Deberemos decidir lo que se quiere conseguir : como siempre, debemos previsualizar la fotografía antes de tomarla. En este caso, si pretendíamos un paisaje panorámico de montañas habrá que medir la luz del fondo y sacrificar el primer término que solo servirá para enmarcar y dar sensación de profundidad y lejanía (que no es poco)
Otra cuestión será si nosotros somos los que vamos a positivar pues en ese proceso se pueden manipular los resultados con tapados (reservas) que permitan equilibrar las luces y las sombras.
Otra solución para no perder detalles en las sombras de los árboles es esperar a que el sol sea tapado por las nubes pues de esta manera disminuye considerablemente el contraste del motivo y por consiguiente con la luz del fondo no se perderán todos los detalles del primer término.
Otra solución (en blanco y negro) sería utilizar un filtro de la gama del amarillo al rojo: el cielo azul se oscurecerá, también los harán los verdes (perdida de detalle), pero no los troncos grises.
Kerizpetarako esposizioa.
Eszena itzaltsua da, baina han hemenka agertzen dira eguzkiren argi-orban batzuk
Argirekin partetarako egingo bagenu esposizioa, parte ilunagoak oso nahasiak geratuko lirateke , eta guk ikusi genuen argi bigun eta misteriotsuaren iradokizunak ia beltzak geratuko lirateke bere osotasunean Hau ez gertatzeko, galdu beharko dugu kalitate apur bat gune argiztatuetan, eta, esposizio luzeagoa izan beharko da kerizpe gunetan tonu mota ezberdinak lortzeko nahian, eta horrela, benetako gune ilunak bereiztuko dira, gehiago edo gutxiago, tintaerdikak eta eta ilunatzearekin konparatuta
Exposición para las sombras:
La escena es sombría, pero salpicada de brillantes manchas de sol.
Si exponemos para las partes de luz, las partes más oscuras quedarán confusas y cualquier insinuación de la suave luz misteriosa que nuestros ojos vieron quedará como una negrura casi uniforme sin detalles. Para que no suceda, deberemos resignarnos a perder algo de calidad en los espacios iluminados y dar una exposición amplia con intención de asegurar una suficiente variedad de tonos en las partes de sombra, de tal manera que las partes realmente oscuras se distingan en mayor o menor medida de las medias tintas y penumbras.
Gai arruntetarako esposizioa
Gai arruntetan, kontrastea gogorregia ez denean, onena izango litzateke gainesposizio bat egitea (Z/B) eta ez azpiesposizio bat. Baina ez da komeni, sentsu honetan, handitzea: Horrela egingo bagenu argiguneek galduko lukete bere kalitatea eta hau oso garrantzitsua da paisaietan eta kanpoko eszenetan.
Esposizioa egokiaren balorea hobeto lortzen da erabiltzen badugu fotometro bat, honek oinarri seguru bat ematen du eta. Ez da apuntatu behar fotometroa zerurantz, eszenaren erdiko tonoetaranz baino. Kontraste handiegia izango balitz hobeto izango litzateke neurtu muturguneak eta erdiko balore bat hartu.
Hau guztia egokiena da guk ez badugu gure negatiboa errebelatzen eta, ondorioz, ezin izango dugu antzinako esaera: “kerizpeak neurtu, argiak errebelatu” . Honek lagatzen zaitu kontrolatu negatiboaren kontrastea esxenaren kontrastea kontuan hartuta eta errebelatzen gehiago edo gutxiago. Luzatze badugu errebeladua negatiboen kontrastea handitzen da eta alderantziz, laburtzen badugu errebeladua kontrastea gutxitzen da.
Beste Ohar batean auureikustazio aipatutakoa eta beste aldetik neurketa eta erreblatu hauetan “Sistema de Zonas” oinarritzen da
Exposición para temas normales.
Para temas normales sin contrastes excesivos, es prudente inclinarse por la sobreexposición (B/N) más bien que por una exposición corta. Pero no se debe exagerar en ese sentido, pues de lo contrario perdería calidad la parte con sol que es muy importante en las escenas al aire libre y en los paisajes.
El valor de la exposición correcta se determina mejor utilizando el fotómetro que proporciona una base segura de la cual partir. No hay que apuntar el fotómetro hacia el cielo sino hacia los medios tonos de la escena. En caso de gran contraste es mejor medir las zonas extremas y elegir una posición intermedia.
Todo ello pensando en que no revelamos nosotros el negativo y por lo tanto no podemos aplicar la vieja máxima: “Medir las sombras revelar las luces” que nos permite controlar el contraste del negativo en función del contraste de la escena y el revelado aplicado. Así un revelado más prolongado da mayor contraste y uno menor reduce el contraste.
En la previsualización citada en otra Nota y en esta medición y revelado se basa el Sistema de Zonas.
EGUZKI EZKUTATZEAK
Askotan eguzki eskutatzeen argazkiak ez dira izaten oso erakargarriak eta askoz gutxiago distiratsuenak. Ezin da liluratuta geratzea koloreak ikusita. Arrakastarako aukerak edukitzeko kontraste egokia eta nahiko handia guztiz beharrezkoa izango da eta, hobeto, hodei batzuk nahiko ondo zehaztuta izaten badaude. Argazki efektu onenak eguzkia baxu gehiegi ez dagoenenan eta hodei potolo eta interesgarriko itxura baten atzean aurkitzen denean: orduan, zeozer ukigai izango da bereganatzeko argazkian. Baina, kasu honetan , kontuz ibili behar da azpiespozizioa ez erabiltzeko, bestela irudiek galduko lituzkete bere xarma zuri eta beltzez tindatuak eta dramatiko gehiegi bihurtuak. Batzutan, eguzkia eskutatu ondoren, hodei txiki batzuk agertzen dira zerua laiatuan eta zeru distiratsu baten gainean bereizten dira. Oso erraza da gai horri argazkiak ataratzea, baina komenigarria izango litzateke lur zati estu bat bakarrik hartzea zeruertz interesgarri bat lortuz lurraren silueta bat besterik ez geratuko da eta, oso azpiespozizioaz hartuta
LAS PUESTAS DE SOL.
Es muy frecuente que las fotos de puestas de sol nos decepcionen y particularmente las mas esplendorosas. No se deje seducir por el colorido. Para tener probabilidades de éxito será cuestión de que haya algún contraste acusado y nubes de formas regularmente definidas. Los mejores efectos fotográficos se ,logran cuando el sol no está demasiado bajpo y se halla escondido detrás de una nube densa y de interesante configuración: habrá entonces algo tangible que captar. Pero no haga una subexposición porque el asunto quedaría excesivamente en blanco y negro y dramático en exceso. A veces, después de la puesta de sol se ven masas de pequeñas nubes aborregadas que destacan brillantemente sobre un cielo puro. Puede fotografiarse muy bien, pero la composición habrá de incluir solo una estrecha faja de tierra en la que se perfile un horizonte interesante, ya que de está tierra no quedará más que una silueta afectada por la subexposición. Elurretan argazkiak.
Elurra zabalgune batean iragazki bat, erdikoa edo gogorra, beharko da. Zerua iluna izango balitz komenigarria izango litzateke aurreko argiztapena, baina, eguzkia nahiko behean egongo balitz oso egokia izango litzateke alde bateko argiztapena eta kontrargia, itzalak oso apaingarriak izango liratekelako eta oso ondo bereiztuko litzatekelako elurraren egitura berezia. Argazkiak hurbiletik egiten direnean, eta eraikinak, zuhaitzak eta abar koadro barruan izaten direnean, oso egokia izango da ere alde bateko edo kontrargiko argiztapena. Hori ere, eta elurrak paisaia zuri eta beltzez ñabardura bat bihurtzen duenez, argazki ikusgarriak lortu daitezke goiko argiztapenekin , baina interesgarria izango da iragazki motel bat erabiltzea. Elurraren distira eta beira-egitura bereganatzeko guztiz garrantzitsua da kontrargi erdiko edo kontragi osoa erabiltzea.
Temas de nieve: La nieve en extenso panorama requiere un filtro mediano o fuerte. Con cielo oscuro es buena la iluminación de frente, pero cuando el sol está bajo particularmente apropiada la luz lateral o el contraluz porque dan lugar a sombras decorativas y permiten ver bien la estructura característica de la nieve. En fotos a poca distancia que comprenden edificios, árboles etc. también será adecuada la iluminación lateral o a contraluz. Por otra parte dado que la nieve reduce el paisaje a un simplificado matiz en blanco y negro, se obtendrán fotos impresionantes hasta con iluminación de pleno. Será necesario utilizar un filtro pálido. Para captar el brillo y contextura cristalina de la nieve es casi imprescindible un semicontraluz o un franco contraluz.