I+G eta dirulaguntzak

La pastilla roja software librearen inguruko blog espainiarra irakurtzen dut, eta gaurkoan asko gustatu zaidan artikulua dakar Forma de las ayudas públicas a la I+D izenburuarekin. Artikuluak sobran du Catalunyako Generalitateari buruzko aipamena, ez dakit zertara datorren, baina bestela, ados nago beraiekin.

Ez naiz ni dirulaguntzetaz kexaka hasiko, beste askok bezala guk ere erabili bait ditugu, eta orokorrean esperientzia ona daukat. Bestela posible izango ez liratekeen zenbait proiektu atera ahal izan ditugu horrela. Besterik ezean ongi etorriak beraz.

Baina Sergio Montororen artikuluak asmatzen du administrazioaren gabezia batean: bezero ausarta izatearena. Sergioren ustetan administrazioak diru bat eman beharrean, zerbitzu eta produktu berritzaileak erosi beharko lituzke, eta bere arrazoiak ematen ditu.

Lerro honetan nik sentitu izan dudana zera da: ausardia hori politikariek (askotan gai teknikoak gertutik ezagutzen ez dituztenak) badutela eta teknikariek aldiz (gai teknikoetaz ezagupen zabalagoa) faltan.

Funtzionario teknikariak normalean nahiago du betiko produktuak betiko hornitzaileari erostea, enpresa txiki eta berritzaile baten aldeko apostua egitea baino. Alderantziz, sarritan ikusten ditut politikariak piroteknia eta ke jokoekin txundituta, atzean benetako ideia berritzaileak dauden ala ez jakin gabe.

Horixe eskatuko nieke nik politikariei: konfidantza gehiago ematea teknikariei, interesgarriak izan daitezken proiektuetan apostu egin dezaten, gaizki irtetzen bada inoren bronka baten beldurrik izan gabe. Izan ere, teorian behintzat, gai teknikoetan teknikariek politikariek baino gehiago asmatu beharko lukete. Ala ez?