Zuritik zuriegira, bi egunetan

Ahizpak deitu dit, “zelan?”. “Zuri”, erantzutea besterik ez zait bururatu. Hor behean, Eibarren, kontua ez dela hainbesterainokoa esan dit; eta, iruditu zait zaila egiten zitzaiola sinestea deskribatzen ari nintzaiona.

Kitaniebesa pasatu zela, gutxienez, 27 ordu igaro dira (hau idazten ari naizen honetan; bidean egongo denaren esperantza badut), eta , gutxienez, 40 zentimetroko elurra dugu hemen inguruan; eta, elurra mara-mara ari du, oraindik. Mendian bizitzearen alde onak eta txarrak, agerian.

Dena dela, horrelakoetan, baserritarren eta kalekumeon arteko aldea nabarmena izaten da. Haiek prest daude edozertarako. Autonomoak izaten ikasi dute. Hemen agertu dira Josu eta Ibon, kuatro por kuatro zahar batean, inongo beldurrik gabe, ganaduari jaten eman beharra zutelako. Hala da eta kito. Ni, berriz, kitaniebesa guretik behin baino gehiagotan pasatuko denaren esperantzaz bizi ditut egunok; zeruari begira, noiz atertuko, ia errezoan egongo banintz bezala. Pala esku artean hartu eta inguruak garbitzeari ekiten diot eta kotxea hartzea burutik pasatu ere ez zait egiten (martxan jarri bai, motorra larregi ez hozteko-edo).

Maite dut elurra, ederra da oso (argazkian ikus daitekeen moduan),  baina nik nahiago Usartzatik gora.