Erlamiñoak etxean

Gaueko isiltasunean, zarata batek ohartarazi gintuen. Zer ote? Egur barruan zeudela pentsatu genuen baina, ez, horma artean kokatu ziren. Hasieran, erleak zirelakoan, erlezainak diren lagun batzuei deitu genien. Erleak handik atera eta beste nonbaitera eramateko asmoarekin-edo (hiru kilometro baino urrutiago dagoen erlauntzaren batera, bestela, berriro jatorrizko etxera bueltatzen omen dira-eta). Etorri ziren Manex eta Leire eta erlamiñoak zirela esan ziguten. Beraz, akabatu egin behar zirela. Egia esan behar badut, disgustua hartu nuen! Prestatu ginen gerrarako. Esprai-lantzak esku batean; poliespan-ezpatak bestean; sarezko-armadurak eta eskailera luze batekin heldu ginen haien lubakira. Itxi genien bidea eta bertan itoko zirela pentsatu genuen. Koitaduak, gu! Horma barrutik logela batera egin zuten bidea. Esprai-lantzak erabili genituen orduan, berriro. Baina, nonbait (eta hau nire teoria ez-zientifikoa da), hiltzear dauden erlamiñoek dei egin diete kanpoan gelditu direnei; eta kanpokoak beste batzuei; komunikatu egiten dira, danbor-hotsekin igual. Gerra irabazteko prest beti! Kanpokoek zulotxo bat aurkitu dute eta barrura sartzen hasi dira, etengabe (eta orainaldira pasatu naiz, hala gaudelako oraindik, gerra bete-betean). Ehundaka hil dira logela barruan, ‘Raid’ usainak akabatuta (gu ere akabatu gaitu ia-ia). Baina ez dira nekatzen eta barrura sartzen segitzen dute; gerrarako prest, taldekoei laguntzeko prest. Ea nork irabazten duen. Eskerrak euria heldu den gaur. Ateratako ondorioak: tematiak dira erlamiñoak; etxeak zulo mordoa ditu; guk (eta ez konstruktoreak) bete beharko ditugun zuloak; azkena, erlamiñoaren eztenkadak ez dira goxoak; gerra guztiak dira luzeak, luzeegiak, zentzugabeak.