Emakumeen ahots musikatuak

Gustura egon naiz, goxo, epeletan, kanpoko hotzetik ondo babestuta. Bete egin da Portaleako areto txikia. Gutxi baina asko, nola esan.

Bertso musikatuak, 'Ez da kasualitatea' izenburupean. Esperimentua izan behar omen zena esperientzia bihurtu da. Akaso, beste plaza batzuetan izaten den bizkortasun hori ez da egon gaurkoan Eibarren. Ez dira bertso asko izan, eta saioa ere labur antzean gertatu da. Bertsoak ere normalean baino geldoago etorri dira; musikak tartea luzatzen zuen eta. Baina, zera pentsatu dut: “Lasai, Ane. Ez dago presarik”. Izan ere, presarik gabe entzuteko bertsoak ziren. Hitzaren jolasaz gain, saxoaren eta gitarraren soinuez gozatzeko tartea izan delako. Behin sosegua hartuta, benetan gozatu dut; eta hausnarrean aritu naiz gero.

Emakumeak, emakume garen aldetik, ezberdinak gara gizonengandik. Hala ere, batzuetan, zalantza izaten dut guk geuk bihurtzen ez dugun geure burua gizonezkoen eredu batzuen fotokopia, gehienetan baldar: keinu, hizkera, itxura, bizimodu, erronka… Generoaren aldea gutxitze aldera, bestearen esparruetara hurbiltzen garela uste izan dut behin baino gehiagotan; nahi eta ezin batean jokatuko bagenu bezala, beti kanpoan etxean beharrean.

Gaurkoan, aldiz, ezberdina izan da kontua. Ahotsa, pausa, etenak, esanak, sentsibilitateak… Ez dut oraindik asmatu zein zen giroan sumatzen zen aldea. Baina saioaren formatutik haratago, beste zerbaitek jantzi du aretoa. Ez dut hitzik aurkitu oraindik nahi dudan hori ongi azaltzeko. Bertso saio feminista eta femeninoa izan da, eta, asko gustatu zait. Gozatu egin dut, poliki, patxaraz. Gaurkoan, partida etxean jokatu den susmoa dut.