Yurta kanpalekuan
Hauxe izan da gure etxebizitzia lau egunian
Juan dan Aratustietan, eskolako umiak munduko kultura desberdiñez jazteko deikadia egin zan. Tomasen gelakuak mongolez jantzi ziran, eta hori dala eta, Mongoliako gorabeherak lantzen ibilli giñan aurreko astietan. Bistan danez oso ondo pasau genduan.
Aurten opor biajetxo bat egittia tokatzen zan; kanpiñian juateko gogua genkan; eta Aratustien ostian yurtak ezagutzeko kuriosidadia geratu jakunez, horren billa hasi giñan. Orduan izan genduan Tafallako Campo de Reyes kanpalekuan barri.
Davidek daroia, gurasuak eta senidiak lagunduta, juan dan 2-3 urtetik hona. Mutillak argi zekan lekuari izaera ekologikua emon nahi zetsala, eta era berian glamping toke bat. Hori dala eta, antxiñan eskonbrera izandako terraplen baten gaiñian Mongoliatik ekarrittako 6 yurta plantau zittuan.
Argi indar asuntua eta jatekua kanon ekologikuen barruan daroiaz; baiña baitta ur gauzia be. Komunak, esate baterako, kadji-butkan-bertsiño-modernua dira, baiña hiriko tikismikis jentiandako modukuak: dana zuri-urdiña, suediako teknologia. Txixa aurreko zulotik, filtrau egitten da soruak ureztatzeko; kaka atzeko zulotik, aserriñakin nahastau, sikatu eta konpostajera; ur grisak (garbiketia eta dutxia) jaboi ekologikuakin baiño ez dira nahastatzen, beraz ureztatzeko berrerabilli leikez... eta dana holan.
6 yurtetatik 4 alokatzen dittu, 1 bere etxia da, eta bestia taberna/egongela moduan daka, otorduak emoteko eta soziedade modura (bakotxak nahi dabena hartu eta apuntatzen dau, azkenian ordaintzeko). Piszina txiki bat ordu beruenak pasatzeko... sukaldetxo bat norberak jatekuak prestatzeko... Oso leku atsegiña da, baiña bertara juaten danak ez dau pentsau bihar hotel batera doianik: yurtak ez dake urik (palangania eta pitxarra), eta komunak kanpuan dagoz, biñaka konpartitzeko.
Danak gela baten lo egittian gauzak arazo... logistikuak ekartzen dittu, baiña praktikiakin konpontzen da. Gure kasuan: Tomasek ezin zeban lo hartu bestiak esna bagiñan (beraz, kanpora juan bihar giñan); eta Nikok lo hartzerako orduan be, ni ezin nintzan tabernara juan esate baterako; danok egon bihar giñan bertan, illunian, eta harek lo hartutakuan jaiki, argixa ixotu eta azken gauzak egin. Ohittura kontuak...
Gero, illuntzixan yurtia freskatu egin bihar zan, egun oso beruak tokau jakuz eta nahiz eta goizian isolamenduak barruari fresko eusten zetsan (txabola mota honen paretak prentsautako ardilanaz beteta dagoz), arratsaldeko eguzki hiltzailliak illuntzirako gure etxetxua labe bihurtzen zeban. Horretara, pare bat orduz atia zabalik eta bentiladoria martxan euki dogu, kanpoko haize freskua atetik sartu eta haize beruari sabaixan puntako klaraboyatik urtenarazteko. Etortzen bazarie, badakizue trukillua!
Umiei ilusiño itzala egin detse yurtetan bizitzia. Ein kontu, egun batzutan burrukak izan doguz nagusixok gauzak ikustera juan nahi gendualako, eta eurak yurtetara bueltau... Lehelengo eguneko nobedadia hamakak izan ziran; gero piszinia, noski (eguardixan hor eta sonbrillapian baiño hobeto, iñun bez); oilluak, txittak, ahuntzak, pottokia, txakurrak... be lagun ederrak izan dira; eta azken egun bixan, “como Pedro por su casa”, gustora.
