Xemeikotan
Irudixa: Jean-François Millet
Usarixo hori oin dala urte batzutatik hartuta jaukat, umetan lagunartian genkan (nik bebai) ohitturiari konszienteki kontra egittiarren. Ondo gogoratzen juat-eta: pesetia lurrian ikusten bagenduan, txartzat, lotsagarritzat genkan ha hartzera makurtzia. Goguan dakat iñoiz be, batzuk pesetak apropos botatzen jittuezela lurrera, gero hárek hartzen zittuanen kontura barre egitteko.
Nahiz eta gurian jatekua etxakun sekulan faltau izan, betidanik ezagutu jittuadaz nik etxian diru arazuak. Biharbada horrengaittik, baiña batez be humillaziñuan joko zittal horretatik aldentziarren, halako baten hórrek pezetok jasotzen hasi nintzuan; ahal bazan, gaiñera, bota zittuezenen bistan. Sekulan ez nauk jarri pentsatzera (arrazoitzera) zergaittik hartu ete neban erabagixori; ez zuan-eta hausnarketa baten ondorixua izan, erantzun biszerala baiño. Oiñ pentsatzen jarritta, arrazoiren bat edo beste okurritzen jatak: erresistentzia keiñu bat izango zuan igual; edo diru premiñan dagonan duinttasunan aldarrixa, pobre power estilo bat. Eta asuntuari buelta pare bat gehixago emonda, sentimentu hau nere jarkera bital batzuen atzian be egon leikela uste juat: kalian dirua eskatu izana; traste zaharrak etaratzeko egunetan kaleko errondia egitteko zaletasuna; sukaldian ogi-kozkorrik be basurara ez botatzia... kontainerretan jateko moduko jatekuak billatziari be ez detsat txarto eresten. Gogua be etorri jatan, La Glaneuse ikusitta, baiña... ondiok ez nauk horretara jarri.
