Xabier Lete eta mundu erreala
Eguna amaittu da. Ekialderutz, kostako farolak kiñuka ikusten dira, eta herrixetako argi gorrixak hodietan. Sukaldeko argixa emetau, eta erretiratzeko une gozua dator. Gelako ipurtargittan, eguneko zeregiñak kanpuan geratu dira eta ordu erdi dakagu ezertan ez pentsatzeko, erdi-lo-erdi-esnako une santu horretan. Mahaitxotik liburua artu, eta arnasak sakondu ahala berbak hegan hasten dira.
Azken oihurik gabe aldenduko naiz
argia gandutu zen menturazko lurraldean barrena,
ez dio nehork itzalari abegirik eskainiko
baina itzalaren erresuman itzaliko gara,
zer pena bizitza galtzea, diozu ilunabarrean
maite dituzunak gogoeta xehe iheskaria direnean
eta ibaiarekin batera aldenduko zarela jakitean
nehork mintzirudikatu ez zuen
haraindiko ibar urrunera,
hala ere, ederra zen bizitza eta bizi izatea
(Prreeeeeet...)
azkenik galeraren zerrenda ankerretan
idatzia utzi bagenuen ere
gurutza ditzagun elkarrekin, maite
azken belazea, azken loredia.
(...)
Gogoku du Letek izotz hitza, joku asko emoten dio naiz eta beranak ez diren olerkiak izan, barruko ezereza...kanpoko zoria; eta asken arnasaren ondoko eremua lur, hauts, errauts ere hor dabil. Polita Isabako argazkia, izotz ondoko eguzki..., olentzero portatuta aurten ere eta hik aupatutako liburua ekarri desta, irakurle txarra eta aldrebesa naizenez azkenengo olerkia irakurri juat lehengo gainbegiradan, Lourdesi eskainia, itzela..., eguzkirik bako itzala, izotza, hautsa... bainan denen gainetik jaun den maitasuna.