Ustela, ustela, ogruaren sabela
Hau be sorpresia izan dok. Umetatik izandako erreferentziak –libururik irakorri barik izaten dirazen ideak- esaten zeben Dickensena idazkera errez eta melodramatikua zala, eta bide batez txarra. Eta bai: idazkera konplexu horretatik nahi dan beste sensibleria eta malko merke etara leikez, pelikulak egitteko esate baterako. Baiña askoz be gehixago dok. Londres zahar eta ustelan deskribapenak gozamen hutsa dittuk -¿zer dakat nik ustelakin, hainbeste maittatzeko?- eta pertsonai mizkiñen erretratu gaiztuak aulka gaiñian bueltak egitteko modukuak dittuk, “hau kabroia Dickens hau” esanaz batera. Liburuan lehelengo zatixan batez be, gertakarixak harilkatu biharra ez dagon bittartian. Gero, argumentuan piezak enkajau biharran malabarismua dator –azken fiñian, izperringi folletin bat izan zan “Oliver Twist”- eta orduan ezagun dok idazlia arduratuago zeguala itxura koherente bat emon biharraz, idaztiakin gozatziaz baiño.
