Unamorixuan ibiltzen giñaneko beste bat
Zelako ondo ezagutzen dittuan alu honek nobela komertzialan giltzak, ritmuak eta moldiak. Oso errez irakortzen diraz bere liburuak. Konstante modura: gizon-man prototipikuan gorazarria eta espainiartasunan altzuan naziño periferikuetakuak hartu biharra. Mendeku pertsonalak: kortsario inglesen kontra (antxiñako nahiz moderno-gibraltardarrak) eta militar argentinarren kontra (eta, zeharka, hegoamerikar batzu darabixen arpegi biko edukaziñuan kontra).
Paradoxa bat: gero eta balore gitxiago emoten detsat nobeliari (historiak asmatziari denporia galtzia eresten detsat, errealidadian kontatzeko hain gauza interesgarrixak egonda) baiña, halan be, fikziñozko historixekin pasatzen dot onduen. Novela de evasion, lehen esaten zan modura. Argi dago nere modukuekin bete-betian asmatzen dabela formula honek: fikziñozko hari nagusixakin benetazko hainbeste gauza (historikuak, nabegaziñokuak... nobela honetan) kontatzeko atxekixa izatian.
Halan be, “benetako” mariñel baten iritzixa nahiko neuke, gizon honek takian-potian erabiltzen dittuan itxasoko hizkuntzia ondo erabillitta dagon. Trabes egingo neuke pizkatxo bat enteradillua ez dan...
Ohar hau blogian sartziakin batera, idazlian modura “gure” antxiñako sasoien abertzale nostalgikuendako kantu egokixa: “El imperio contraataca” (Los Nikis).