Serial peacemakers
Iñok iñoiz radixuan jarraittu izan banau, badaki ez detsatela egunerokotasunari jaramon haundirik egitten (azkenaldixan propaganda lelo moduan be erabilli izan dot: “Aittitta Raduga: aktualidadiak piparrik inporta ez detsan irratsaiua”). Hori dala eta, ez dakat erreparorik oin dala hiru bat hille gertatutako albiste baten harittik tiratzeko. Izan be, gai nahikua atenporala da EEBB-ekuen txakurrari sakatzeko zaletasuna, takian potian ikusten dogun modura.
Horregaittik gustau jatan Koldo Aldaien artikulu hau. Azken triskantzia atxakixatzat hartzen badau be, bertan emondako arrazoiak unibertsal xamarrak dirazelakuan nago. Gustau jatan, baitta, El Diario Español taldeko izperringixetan agertu zalako, hau da, EAE-n gehixen irakortzen dan horretan, Koldon ikuspuntu interesgarrixan (batzutan aboziñauan) zabalkundian mesederako.
Koldo 2002tik ezagutzen dot, bere lagunekin batera pakian aldeko erromesaldixa antolatu zebanetik. Artian ez nittuan ezagutzen –gaur bez, egixa esan; beste “onda” baten gabiz- baiña ibillaldixan planteamentua irakorri nebanian oso erakargarrixa egin jatan: Araba, Bizkaia, Gipuzkoa eta Naparruatik zihar oiñaz, hillabete inguru; antolatzailliak enkargatzen ziran eguneroko aterpia eta jatekuakin, lau orlokotan; eta Euskal Herriko pakian aldeko ekimena zan. Dana nere gustokua.
Apuntau nintzanian iñor ez neban ezagutzen, baiña ez zestan ardura; sekulan ez dot atzera egiñ izan motibo horretxengaittik. Errezelo pizkat nekan, Koldo eta bere lagunak hasieratik argi eta garbi azaltzen zebelako ekimen “ekumenikua” zala, hau da, relijiñuen arteko elkarlana billatzen zebana. Baiña tira: nere sinismenetan sendo sentitzen nintzanez –ateua naiz- ez nekan iñok honekin tabarria emoteko bildur partikularrik, eta parakaidistian modura salto egin neban jipi batalloi hartara.
Hasieria eta amaieria Aralarren izan ziran, ibilbide zirkularra beraz. Ixa hillabetian zihar, errutinia hauxe izan zan: goizez ibilli, arratsaldez aktibidadiak. Jatekuandako diru bat ipintzen bagenduan be –ahal genduanok-, logistika arduradunak bolondresak ziran, eta jeneralian txandaka jardun genduan: furgonetan Artatxoeneako makrobiotikuen jatekua karriatzen, batez be (artian Tolosatik). Halan be, batzu hasieratik amaierararte bihar fijuari lotzia aukeratu zeben: Emiliano madrildarra armozuekin eta Donatella italiarra furgonetiakin, esate baterako.
Ibillaldixetan asko ikasi neban. Ikasi neban, adibidez, bigarren edo hirugarren egunetik aurrera oiñetako min eta nekiak beherutz egitten dabela; gauza harrigarri eta pozgarrixa neretako, baiña korrientia edozein “fondoko” ibiltarindako. Oiñaz hasi baiño lehen oiñak baselinaz igurztiak be nahikua laguntzen dabela ikusi neban; ardi lanazko galtzerdixak koipeztatzia txarrikeri lez ikusiko neban ordurarte, baiña lehentasunak ipintzen hasitta, erosotasuna edozerren aurretik jartzen be ikasi neban. Soiñeko erropa bi eruan nittuan, eta egunero aldatu eta garbitzia errutinian parte izan zan; egixa esanda, ondo aprobetxautako egunak ziran, eta danerako astixa zeguan.
Araua oiñaz isilik edo kantuan egittia zan, txatxaran ez behintzat. Politta izan zan militarren oiñezko teknikia beste helburu jasuaguen zerbitzurako erabiltzen ikastia.
Arratsaldeko aktibidadien gaiñian, oso eroso sentidu nintzan. Danetik pizkat izan genduan; kolore guztietako jentia giñan eta edozeiñek zekan ekittaldi batera deitzeko aukeria; parte hartzia edo ez hartzia libre zala. Goguan dakadaz: Estibalitzeko eta Ziortzako frailliak, Guardetxeko zeremonia aboziñau loratsuak, Bittorixako iluminau haren arrebato mistikuak, Tomas valentziarran konstelaziño familiarra Gernikako bonbardeuaz, Bizkargiko burruken irakorraldixa in situ, Joseba Elosegin berbetan...
Jentia sartu-urtenian ibilli zan denpora guztian, horretarako aukeria be bazeguan-eta. Bakotxan ahalmen fisikuan eta disponibilidadian arabera. Nik neuk ixa ibillaldi osua egin neban, Lea-Artibai kenduta; izan be, kriston lotsia emoten zestan ezagunen aurrian halako gauzetan agertzia, eta horixe izan zan furgonetero ibilli nintzaneko tartia.
Tarte horretan ezagututako jentia, beraz, asko izan zan: nahiz eta gehixenen izenekin ez naiz gogoratzen. Ordu asko alkarrekin pasatziak emoten daben harreman estuasunakin, onerako eta txarrerako. Denpora heroikuetako kontzientzia objetoria (Gonzalo?), Moko paillazo energetikua, reketien eta milizianuen seme-alabak loturak estutzen, kura obrero izandakuak, Kepa eta Puri kantuzaliak, Xavier Moreno eta El Duende del Globo (Radio 3 eta TVE), Aurelio asturiano eskandaloso xamarra, Inma napar-mex sorgiña, Lauren estatubatuarra eta begiurdiñeko madrildar ha, indar-triangulua nere inguruan, Bierzoko tipo xelebre ha, Salva, gero Lourdes lekittarrak harrapautakua, Leire Saitua bere saltsan, Uliko Maite, Joxemi zurruna...
Eta heyoka papela. Han burutik jotako jentia be ba zebixan, rollo alternatibo guztietan lez (sarreria libre...). Lehen esandako modura, dizipliniak bazekan hor bere lekua baiña... beti zeguan bateronbat dizipliniori hausteko prest. Hasieran txarrera hartzen neban: mutil bat zan beti, arazo psikiatrikuak zittuana, begibistan, eta gure kritiken chivo expiatorixua bera zan. Dana ondo. Baiña asko harrittu nintzan bera tarte baterako juan zanian, eta pakia etorri biharrian... arazuak beste batengandik etortzen hasi ziranian. Koordinauta? Ez dot uste. Baiña harrezkero trankillago hartu neban gauzia, ez bakarrik erromesaldi hartan: ordutik hona heyokei bere ekarpena aitortu bihar jakela uste dot.
Eta tira; handik bueltan etorri eta aste gitxira izan zan iraillan 14ko mobida ha, Pablo eta bixok harrapau ginttuenekua. ¿Zerikusirik izango ete zeban honek? Seguru baietz. Indar asko bildu neban bertan-eta, 200 gerra gizonei aurre egitteko aiña.
Argazki guztiak: Begoña Valdizan Rousse
