Sarrionandia insegurua
Abisauta nenguan, ipoiñok surrealista xamarrak zirala; alde horretatik etxuat arazorik izan, gustoko dittudaz planteamiento-nudo-desenlace egitturia hausten daben pastixak. Arazo bat jaukak horrek –nere kasuan-; esperimental xamarra dan idazkera honek, nekez “harrapatzen” nauk eta beraz liburuok irakortzen denpora nahikua juaten jatak, ez dakat halako tiroirik be. Bestalde, ipoiñok banan-banan irakorri eta etenak egitteko gogua be izaten juat, irakorrittakua ondo irunsteko/digeritzeko. Gustau, danak gustau jataaz (ez zoratzeko beste, baiña gustau); eta euren artian gehixen lehelengua (Estazikoko begiradak) eta azkena (Marinel zaharra). Kuriosidade modura, esango najeukek –ez dakitt ondo nabillen edo ez- bilduma hau argitaratzian, idazlia ondiok ez jeguala ospian aldarietan (nun dana barkatzen dan), eta horregaittik biharbada, azkenaurreko kapituluan ipoin guztiei buruzko iruzkiñak egitteko premiñia sentidu dabela, ulertuko ez diran bildurrez-edo.
