San Petersburgoko melodrama bat
Irudixa: Vasily Perov
Irakortzen doten bere lehelengo liburua; gustau jata, nahiz eta XIX gizaldiko estiluak ez izan gaur egunian hainbeste gustatzen jakun “engantxerako” klabiak. Melodramian estandarrak jarraitzen dittu (umezurtzak, heriotz dramatikuak, klase altuak/bajuak kontrajarritta, zorigaitzan erdixan publikuari irribarre egittia...) baiña horren barruan asko gustau jata pertsonajien karakterizaziñua, euren emoziñuak oso modu expresibuan adierazten dittuala.
Interneten begiradatxuan ostian, antza danez horixe izan zan Dostoievskin ekarpen nagusixetako bat. Nik Dickensen idazkerian traza haundixa hartu detsat.
Idazliari buruz irakortzen, deigarrixa egin jata sasoi hartan Errusian zeguazen joeren artian, Dostoievskin aukeria antxiñako balorien defentsia (familia, relijiñua...) izan zala, orduantxe goraka zebizen nihilismo ziniko eta sozialismuan aurrian. Kristauen obsesiño nagusixen usaiña behintzat (errua, penitentzia...) nunahi hartu leike liburu honetan. Normala, argitaratzaille frankisten gogokua izatia... ;-)
