"Power-monja de piso"
Jode amama Adela, ez neban esango zure liburuen artian hain mandanga ona topauko nebanik! ;-) Honekin be, sorpresa oso ona hartu dot: liburuan egitturia maisuki diseñauta dago, erloju-enkaje oso landuakin. Irakortzen hastiakin batera ez nekan esperantza haundirik (gaixak, a priori, ez nau asko erakartzen: kristau eliza, korriente eta sekta moltzuak historian zihar izandako gorabeherak eta intrigak) baiña ezin uka, elkarte pribatu honek bere siniskeren gaiñian montau daben tinglaua hain haundixa dala, eze, historia kontuak maitte dogunok ezin dogula sahiestu une baten ez bada beste baten berakin topo egittia. Orduan, bueno: aurrera irakorketiakin.
Beste detalle pare bat be dagoz, zelan esangot, akatsak ez, baiña eusten gatxak dirazenak. Batetik, proba iniziatikuen kontu hori: inberosimil xamarra da elkarte sekretu batek halako azpiegiturak mantentzeko ahalmena eukitzia (aspirante bat sartzen dan bakotxian antortxa guztiak ixotuta, jatekua prest, sasixak iñaustuta...); baiña tira, abentura generuan konbentziñuak diralakuan, onartzeko diraz (liburua irakortzian, Indiana Jonesen peripeziak nahi barik datoz gogora). Gero, protagonistian familiako historixak azaltzen diran pasartia be... autoazalpenan errekurtso errezak pixkat kontrastia egitten dau, hain landuta dagon testu batian. Baiña, hónek detalliak kenduta, enparaua bikaina da. Oso ona. Hain zuzen, amaierako zatixan, beste desenlaze autoexplikatibo bat espero neban, ez nebalako uste halako montaje argumentala hain pajina gitxittan modu onian amaittuko zanik. Baiña ez: amaieria be ondo egitten dau, hari nagusixak ondo lotuta.
Gustau jatan beste gauza bat, nobela osuan zihar dagon umore klasia da. Protagonistian izaeria kontuan hartuta (Koro lagunak monja de piso esaten detsan hórretako bat da), bere fede mobida partikularrak, kongregaziñuan bizimodua, kontraesanak eta krisisa aurkezten dirazen modua... erakargarrixa da. Kristauen ikuspegittik egindako liburua izanda (bistan da liburuan egilliak “barrutik” ondo ezagutzen dabela mundu hori), jarrera kritiko eta umoretsua mantentzen dau; pasarte baten baiño gehixagotan gustora barre egin dot, horren kontura. Zentzu horretan, iñoiz ezagututako elementu batzuk gogoratu destaz: Fede, Fini, Kepa, Puri... kristauen maremagnum horren barruan mobitzen dan jentia, baiña pixkat disidentia eta interesgarrixa.
Beste gauza bat, idazliak ondo konpondutakua: munduan zihar bisittautako lekuetatik, batzuk (gehixenak) benetakuak diraz, eta beste batzuk ez (sasi-laberinto kilometriko hori nekez kokatu zeikian munduko benetako leku baten...). Baiña nahastia ondo gelditzen da, koherentia da, eta kaso gehixenetan protagonisten nundik norakuak jarraitzeko aukeria emoten dau (interneten lekuok ikusitta).
Billaketa bat egin eta gero, ikusten dot 2015ian idazliak jarraipen bat argitaratu dabela (El regreso del catón), “irakorlien etenbako eskarixengaittik”. Normala: liburuan hainbeste hari jarraipen barik gelditzen dira, eta euretako batzuk potenzial haundixakin: Siziliako familixa kontuak... Vaticanuan joko zikiñak... relikien faltsutasuna eta trafikua (Santa Elena, benetako “profesionala”)... Arrarua egitten jata zinera ondiok eruan ez izana; itxuraz, zine ekoizliak ez dira autoriakin konpontzen.
