Bilbo kutsatuan kronikak
Hizkeria pizkat gatxa izan baleike be, gatxaguak be irakorri izan dittudaz eta hori ez da oztopua izan. Bilboko basamortuan ibillittako oihulari bakartixa ezagutziak esfortzu apur hori eta gehixago merezi dau.
Ipoin txorta bat dator lehelengo, Egan aldizkarixan 1950 hamarkadan argitaratutako sailla. Batzu gogorrak dira, oso gogorrak: umiak eta herixotzia behin baiño gehixago lotzen dittu, honek dakan azpiko kargiakin (guraso garanondako behintzat): “Umezurtz aberatsak gabonetan jokatu nahi” eta “Jainkoa jaio da Otxarkoagan”. Jon Mirande behin baiño gehixago etorri jata gogora liburuan zihar (gero irakorri dot baietz, Arestiri nahikua eragin zetsala) baiña gaixak ez dira, biharbada, harenak bezain apurtzailliak (ezin bestela izan, sasoi eta leku hartan); halan be, transgresiño tono sakon bat ba dago, itxura konbentzionalan azpixan.
“Narrazio laburrak” izeneko artikuluak, barriz (“Prelude a la musique de la dance” eta “Haserre dantza” batez be, baiña “Urkatuaren oinetara” be...) ulertu ez dittudazela esan neike. Oso testu illunak dira, ixa-ixa poesiak, eta horrekin dana esanda dago (nere kasuan).
“Mundu-munduan” Arestin nobela bakarra ei da, baiña, berez, teatro-lan baten moldaketia da, eta asko igartzen da (behin baiño gehixago irudikatu dot puesta en escena narruzkero eta guzti, mesa-kamilliakin eta). Ondo dago baiña, gustau jata. Umien gogorkerixian gaixa errepikatzen da, modu landutxuaguan, eta bide batez gerraosteko Bilboko txabolen girua ezagutzeko balixo desku, historia liburuetan agertzen ez dan alfonbrapeko historixa hori hain zuzen be.
