Otomandarrak
Selma Rauf, liburuan protagonistia (eta idazlian ama)
Gogo biziz irakorri juat, batez be testuinguru historikua benetan interesgarrixa egin jatalako: Otomandar Inperixuan amaieria, eta bere testuingurua. Familixako batek kontauta izatiak plus bat emoten jetsak, bistan da (baiña idazliak, teknikoki umezurtza, etxuan ama ixa ezagutu). Horregaittik pentsatzen juat egitten daben mentalidade aristokratikuan erretratua senidiak entrebistau ostian lortuko zebala. Zentzu honetan arbaso haundikixekingo enpatia igartzen jakok: behartsu izaterako pausua gogorragua izaten ei dok iñoiz aberatsa izan haizenian... Haundikixen "tik" nagusixak be sarri agertzen dittuk: "haundittasunan" jaikixa, jarkera sozialak, "tedio" famatua, aberatsen artian norgehiagoka ibiltzia (txakurrak alkarri ipurdixa usaintzen legez), herrittar fundamentalistak hezi ezin dittuezen despota ilustratu etsituak... ("haundiki washing" pixkat be egitten dabela esango neuke). Edozelan be, lizentzia literarixuak jakintzat emonda, emakume independentziazale baten erretratu ona egitten jok, sistema ittogarrixan kontra (Turkian baiño gogorrago ondiok, Indian). Hori, eta kontatzeko modu bizixa, liburua oso ona bihurtzen juek nere gusturako. Ez naiz harritzen hain ezaguna izstia.
