Once upon a time...
Yellow submarine (1968)
Ixa ahaztuta dakat. Zelan zan? Lehelengo platera hasi, amaittu eta ogixakin garbitzen neban. Gaiñian, bigarren platera zetorren: berua (ah jateko berua! Nun geratu da?). Batzutan, baitta postria be (gehixenetan, frutia aurretik jaten neban).
Oiñ ostera, nere otordua umien plateren hondarren txarrigaldaria izaten da. Eguardiro bai; eta, askotan, afaltzeko bebai.
Jatia, kotxiari gasoliñia botatzia besain gauza estimulantia bihurtu da neretako. Prisaka egin biharrekua, umiak etxia apurtuko ez badabe. Edo hagiñak garbittu eta eskolara hegaztadan urten bihar dogulako. Edo mahaixa lehen bait lehen jaso eta librau bihar dalako. Edo... beti zeozer.
Jateko batzu, prestau eta segiduan jatekuak dira berez: pasta italiarra... laban erretako arraiña... prijidutako gauzak... arrozak... Hóri be ahaztuta dakat: hasierako eskrupuluak gaindittuta, rekalentatzia da hórrek gauzak jateko bide bakarra gurian.
Restaurante batera juatia, barriz... ja jai! Ahaztu, ahaztu. Lehengo patxaria, antolakuntza (eza)... eziñezkuak diraz. Juan, juan geinke –graziak ume lasai xamarrak dakaguzela-. Baiña hobe lehenguan nostalgian ez ibiltzia, hárek otorduak ez dira bueltauko eta.
Edo bai: bueltau, bueltau leikez. ¡Baiña norberak 60 urte dittuala! (eta hala bada, pozik; eskerrak errez konformatzekua naizela...).
