Mendekuak
Ba da arrazoi nagusi bat Koldo Izagirren liburugrafixa osua denpora gitxixan irakortzera bultzatzen nabena. Euskal literaturaz gaiñezka dagon gure egongelan, bere liburuak dittuk apal ertzian geratzen dirazenak: Gabiria, Goethe, Homero, Iriarte, Irigoien eta... Izagirrreeeeee... (¡plof!). Asko nahikua meheiak dira gaiñera, eta horregaittik tarteka-tarteka jausi egitten dittuk. Behin lurrian egonda, ba naturaleziak edo fatuak egindako gonbidapen horri jarraittu bihar eta hori dok arrazoia.
Liburu hau ipoiñez osatuta jagok. Nahikua martzianuak dittuk, askotan bat amaittu eta ez da jakitzen zeri buruz jardun daben zihetz, hau da, historixan planteamentu, nudo eta desenlaziana. Hala eta guzti be, bizixak dittuk eta eztxok hainbeste erabiltzen atzetik aurrera gauzak kontatzeko errekurtso efektista baiña nekagarri hori, orduan ipoiñak behin irakorritta nahikua izaten dok. Gustau jatak. Giruak, sentsaziñuak... oso usaintsu eta saboretsuak dittuk, eta hori gustatzen jatak neri gehixen; historixian harixak eztestak hainbeste ardura. Eta historixa surrealistak be gustatzen jatazak. Dudia izaten juat, ia zentzurik etxakan nahitta ala nik ez doten ezer ulertu: baiña telefono kabiñia lehertzen danekua... Harrelsonen gizonen fokuen pian eskuak jasotzen dittuan teillatukua... gustau egin jataz asko.
Ia noiz idatzittakua dan... 1987. ¿Baiña gizon hau zer? ¡Erretratuetan beti bardin dago barren!
