Etorkizuna eregitzen
Salva ezagutu neban lehelengo minututik (bidai honetan, ermitta baten atzekaldian txixa egitten, oker ez banago), onda berezi bat harrapau netsan. Tipo interesgarrixa, ez hainbeste esaten zittuan gauzengaittik, ez bada eze, gauza korrientiei ikuspegi desbardiñetatik erreparatzeko ahalmenangaittik. Horregaittik, liburu hau etara zebala jakitzia, eta berau irakortzeko gogua... dana bat.
Etxata damutu. Nik neuk ez dot Salvakin berba asko egitteko aukerarik izan –berba gitxikuak gara gaiñera, bixok- eta liburu hau, azken fiñian, bizitzako atal pillo bati buruz pentsatzen dittuanak hobeto ezagutzeko modua izan da. Filosofo klasikuen estiluan: lagun biren arteko solasaldi modura antolatuta dago liburu osua, batek galdetu eta bestiak erantzun, edo alderantziz, tarteka idazlian umore xelebre horrekin egindako “break”ekin. Oso errez irakorri dot –eskerrak, filosofo klasikuekin dakan antz bakarra horixe dala, estrukturia!-. Jakiña: gauza askokin ados egon naiz (sozio-politika-ingurugiro asuntuan, batez be), eta pentsatzeko akulua dira; beste batzukin ostera, ez (batez be sobrenatural-relijiño-nueva-erazkuak). Baiña zentzu horretan, idazliak berak zintzo jokatzen dau, liburutik bakotxak balixo detsana bakarrik hartzera gonbidatuta.
