Estilo astunezko ariketia
Zeesangoppa. Zumitz onakin egindako liburu txar bat. Edo hori asko esatia bada, neri etxatala gustau. Ondo idatzitta jagok, zelan esan... baiña kostau jata amaitzia.
Lehelengo kontakizuna (Mariaren mendea) ariketa estilistiko eder bat dok, idazlian ahalmenen alarde haundixa. Izan be, ez dok erreza gazte euskaldunberri batek 90 urteko andra goizuetar baten papelian sartu, eta bere barriketaldixa lehelengo pertsonan kontatzia. 90 urteko jentian estiluan dok baiña: eten bako matrakia, gai batetik bestera saltoka, familiako txutxumutxuak noiznahi tartekauta, momentu batzutan harixa galduta, sobreentendido pillua (beraz, ez da ondo ulertzen zer gertatzen dan) eta puntuaziño signo (eta punto y aparte) barik, Luistxori gustatzen etxakon itxura monolitikoko testuan. Idazlian aukeria estilo astuna izan da, eta oso ondo lortu jok: benetan astuna egitten da irakortzeko-ta.
Bigarren kontakizuna (Negua hautsi da) estiloz zihero desbardiña dok. Honi be ariketa trazia hartzen jetsat (begiratizue zelako aldaketak egin neikiazen). Graziak askoz be irakorterrezagua dala, nahiz eta deskribapen paisajistiko-klimatologiko lartxo euki. 60-70 hamarkadan Hegoaldetik Iparraldera iges doian morroi bat, oiñezko biajian zihar izandako bizipenekin (bizipen nahikua korrientiak, bestalde) “barruan” burrukatzen segitzia erabagitzen dabena, eta azkenian bueltau. Planteamiento-nudo-desenlace zaliak garanondako, zeozer falta.
