Bodegoittik hartu gura duana

Zhuang Zi. Irudixa: eastday

 Benetan lilluragarrixa dok Txina, bere alde ulertueziñak eta guzti. Ezagun dok idazliak kontatzen dabena baiño gehixago barneratu dittuala hango “gauzak” (ezin gehixago zehaztu). Horrengaittik izango dok liburuan ordena, olerkixen txatala eta kontakizunana erdibanatuta egotia, kontakizunak sekulan ez izatia pajina bat baiño gehixagokuak... Parakaidisten istorixa guztietan legez, identifikauta sentitzen nok eta kuriosidadez betetako begixak ikusten dabena nik bebai ikusten juat. Olerkixekiko dakaten ezin-dijestiñuak liburu erdixa ohostu jestak baiña, eta beraz ezin esan liburuak engantxau-engantxau nabenik, baiña tira, Egigurenek prestau daben bodegoian helburua hori be ez zalakuan najagok: gehixago jabik bere buruandako idazten. Eta hor, leihatillatik begira gagozenok, bakotxak bere moduko gauza ederrak ikusten jittuagu. Esate baterako, olerkixen zatixan agertzen zan mikoroipoin hau, kristo aurreko IV gizaldixan idatzittakua (hau da, hamen Moru, Arrola, Intxur, Maidalenan bizi giñanian):

 “Gizon hura, bere itzalarekin izututa, bere oinatzekin amorratuta, korrika zihoan ihesi. Zenbat eta urrats gehiago egin, orduan eta oinatz gehiago uzten zituen bidean. Are azkarrago egin zuen korrika, baina ezin zuen bere itzala atzean utzi. Ez zen, hala ere, okerraz jabetu eta, atsedenik gabe korrika, hil egin zen indarrak galduta. Gizajoak ez zekien itzala itzalean itzali egiten dela; geldi dagoenak ez duela oinatzik uzten.

Zhuang zi”