Biribilla

 Bai liburutxo ederra. Ondiokan 7 urte pasau biharko dittuk gure umiak ulertu eta gauzetaz jabetu arte, baiña bittartian barre asko egin juat bertan kontautakuekin. Jolas politta dok Jozulin, Patxitrapero eta bestiok emondako ideiak identifikatzen saiatzia –”momorro txikixen” sailleko ideiaren bat be ez dakitt ez daben sartu-. Baiña edozelan be Julenek beste torlojo-bueltia emoten jetsek. Izan be, 10 urtetik gorako umiei zuzendutako kontakizuna izanda, adibidiak muturrera eruaten dittuk, nere eguneroko ikuspuntu realistiko-umeologikua gaindittuta. Emaitza polittakin.

 Gallegon marrazkixak be protagonismo haundixa hartzen juek –zeozergaittik siñatzen juek bixok liburua- eta hau detalle oso egokixa dok, ixa-ixa komiki maillara allegauta.

 Pixkat arrotza egin jatak hasieran narratzaillian papela (“Aquellos maravillosos años” estiluan), baiña hau gauza kulturala dok eta garrantzi bakua: klabe zinematografiko amerikanuak modu naturalian integrau doguzen modura (ez bakarrik pelikuletan, nobeletan bebai) ba... ¿zergaittik ez halako gauzak hartu?.

 Asko gustau jatak ventrilokuazidade pasartia, eta –aluak- amaieran zelan biribiltzen daben txistia, bengantza-saiuakin.

 Amaieran foballakin izandako detallia be gustau jatak; baitta biolentzia egokixan apologixia be (uste nebana baiño ausartago dok mutil hau, zuzentasun politikuari astinduak emoterakuan -gaur bertan irakorri juat Bizkaiko Hitzan gabon aurreko zutabia, superstiziño kristauen kontrakua-).