Barrezka ikasi
Humorista hónek liburuz ezagutu jittuadaz, azkenian. Urtiak eta urtiak naroiazen euren gaiñeko gauzak entzutzen (beti onak), bai euskaldun “enteradilluen” partetik (hau da, Madrillen “in” dabizen gauzen barrri beti dakenak) eta Madrillen lagunak egin nittuanez gero, gehixago. Sasoi baten Espainian Chiquito de la Calzadan imitzatzailliak ugaldu ziran legez, ikustekua dok zelan sartu dan Madrillen (eta zenbat denpora dirauen) Gomaespumako esakerak eta bromak egitteko formia (generaziño oso bat markau dabela, esango najeukek); halan be, etxuat sekulan izan euren irratsaiorik entzuteko aukerarik. Sentsaziño arrarua dok beti, iñotaz gehixago jakitzia haren jarraitzailliei entzunda, hari jarraittuta baiño; behiñ baiño gehixago pasau jatak. Beste kontaktu bat oin dala urte gitxi izan juat, baiña umoriakin zerikusi gitxi: Guillermo Fesserrek “Camino” pelikula txundigarrixan partehartu zeban.
Ba liburua gustau jatak. Ez dok zoratzeko morokua, baiña bere funtziñua oso ondo betetzen jok nere ustez: historiako pasarte esanguratsu batzuen klabiak azaltzia, umore eta zoramen ikutuekin -baiña nahastau barik-. Nik behintzat zeozer gehixago dakitt Gibraltarri buruz, Armada Invencible (“Cinturon de Hierro” moroko esakera ironikua dala, hasteko), I Errepublika osteko putetxia... momentu batzutan barre ederrak eginda, gauza ona benetan.
Sistema didaktiko hau gustatzen jata, erregular. Oiñ arte behintzat, gauza astunak umorez azaltzeko forma hori darabixen liburuekin emaitza onak izan jittuadaz (bestia “Microsoft Excel para torpes” izan zuan, Forgesen marrazkixekin).
