Azken orakulua?

Porru landara baten moruan, ingurugiro normaletik etara nabe eta gurasuen artera aldatu.

Atzotik egitten nabillen pasiuetan, hasi nok gauza interesgarrixak ikasten. Ikasi juat, esate baterako, jentiari inpresiño haundixa egitten detsala umia zelan darabixaran ikustia. Usauta najagok biharretik seiñak manipulatzen, eta txirikillan modura erabiltzen juat Niko batera eta bestera, esku bakarrakin-eta, periodikua edo madari killo bat erabiltzen dan modura. Oso dibertigarrixa dok, jentiak uste dabelako seiñak kristalezkuak dirazela eta justu kontrakua dok.

Ikasi juat, umia erdittu eta gero oso ondo etortzen dala aittak umia hartu eta kalian pasiatzen hastia, amak etxian deskantsau deixan. Hónen pasiuen helburua biharra aurreratzia dok: 10 minutuko trayecto bat ordubete ingurukua bihurtzen dok, batekin geratu eta bestiakin geratu eta bati umia erakutsi eta bestiari bebai. Aittan biharra rompehielos batek egitten daben lakoxia dok: aurretik bidia zabaldu, oztopuak leundu, ama nekatuak urtetzen dabenerako lan sozial neketsua aurreratu.

Beti najeukan kuriosidadia, edade batetik pasau naizenez geroztik, ia ze kristongaittik egitten dok hainbeste berba umietaz.  Harrigarrixa begittantzen jatan hain gai plano eta aspergarrixan ugalketiaz, eta pizkaka pizkaka ba najoiak nere ondorixuak etaratzen. Ume bat izan doten ezkero, punto kritiko baten nagola suposatzen juat: ikuspegi externua gordetzen juat ondiok, baiña korriente nagusixan indarrak eruateko aukera haundixekin.

Edade horretatik aurrera (27-30 urte?) lagunak aldatu egitten dittuk, beste behiñ be bizitzan. Biharra dala-eta, jentiak bikotia topatzen dabela-eta... ordurarteko lagunekin gitxiago egon eta kuadrillak apurtu egitten dittuk. azken fiñian, kuadrilla gehixenetako kidien arteko lotura bakarra mozkorraldixak dittuk, eta pertsona bat bere kabuz pentsatzen hasten danetik aurrera, hori oso lotura ahula gertatzen dok. Beste afinidade batzu topatzen dittuk, normalena afiziñuen arabera.

Hala eta guzti be, antxiñako “lagunekin” loturia ahuldu arren, ez dok guztiz eteten. Eta askotan suertatzen gaittuk kalian, “¿Ta?” galdera bildurgarrixari zeozer erantzun biharrian. “Hamen...” erantzun iheslarixari jarraipena emoteko derrigorra sentitzen juek batzuk (ez nik) eta... zer gai hoberik, umiena baiño. Konpromezurik bakua. Universalmente ezaguna. Gizaldi eta gizaldixetan bardiña...

Kaso batzu patetikuak dittuk. Ba jaukat lagun bat, bere umia parapeto legez erabiltzen dabena. Ventrilocuua bere kopiñakin lez, umian bittartez egitten detsu berba “Tira XXX, kontaixozu aittatxon lagunari zertan ibilli garan” eta era berian bajirudik neuk esandako guztia Rockefeller indiferente horren belarrixetatik pasau bihar duala guraso horren garunetara allegau aurretik, terato-sinapsis xelebre bat osatuta. Jakiña, elementu honekin eziñezkua izaten dok monotemiaz aparteko ezertaz berba egittia.

Nik dana dala ulertzen juat halako gurasuen egoeria. Ulertu biharko najeukek behintzat, eze, ni be hortan jausteko zorixan egon najeikek. Halan be, gurasotasunan lurrunak ez nok ondiok itsutu eta nere balizko argittasun unekada postrero hónetan deklaraziño orakular bat nahi juat egiñ: ulergarrixa dok norbere umia izatia munduko gauzarik garrantzitsuena guraso batendako. Ez dok ulergarrixa, baiña, uste izatia norbere umia munduko gauzarik garrantzitsuena dala beste pertsonendako be.