Aittitta-amamak, umiak eta txakurrak
Lehelengo aste bixak fuerte xamar egon eta gero, aste honetan flojo topatzen naiz. Kafia hartziari laga detsat (horrek be eragiña izango dau, duda barik), baiña gorputza sortuta igartzen dot, eta gogua illunduta. Eta karteltxo apokaliptiko hau prestau dot sare sozialetarako.
Izan be, uste eze ez garala konturatzen umiei erakusten gabizenaz. Eta kontuan hartuta hórrek umiak dirazela etorkizunian gizartia gobernauko dabenak, ba... gure buruan gaiñian kaka egitten gabiz.
Egoeriak behin baiño gehixagotan ekarri desta aspaldiko ipoin hau.
Etxe baten familia bat bizi zan: gurasuak, umia eta aittitta. Aittittak ezin izaten zeban ondo jan: eskuan dardaria zekan, eta jatekua jausi egitten jakon, mahaixa eta erropak zikinduta. Behin platera be jauzi eta hausi jakon, eta gurasuak asko hasarratu jakozen. Bixamonian, egurrezko erretillu bat emonda esan zetsen: "Aittitta: zurekin jatiak higoiña emoten desku. Hamendik aurrera jatekua erretillu honetan emongo detsuegu, eta aparteko lekuan jango dozu txakurrakin batera". Eta halaxen egin zeben, aurrerantzian; aittittari lurrera jausittakuak txakurrak jaten zittuan.
Baten, gurasuak umia oso lanpetuta topau zeben: gubilla hartuta ohol bati formia emon nahixan zebixan, jo-ta-sua. Zertan zebixan galdetu zetsenian, umiak poz-pozik erantzun zeban: "Erretillu bat egitten nago. Zuek zaharrak zarienian aparte be jan biakozue, eta bakotxari bat egin nahi detsuet". Umian harridurarako, gurasuak negarrez hasi ziran.
Egindako bidegabekerixaz konturatuta, gurasuak aittitta barriro jangelara ekarri zeben. Aurrerantzian otorduak danokin batera egin zittuan, senidiak lagunduta.
