Aintzindari bat
Nere estreiñaldixa gizon honen idazkixekin. Gustau jata, bai ezagutu biharreko autoridadia dalako, baitta idazkixen euren mamiñangaittik be.
Lehelengua, “El bardo de Izalzu”, resonantzia haundikua. Gehixen gustau jatana, lekukotasunen bilketia azaltzen dabenekua; forma honetan errez bereiztu leikez-eta Erdi Aroko jatorrizko kondairian apurrak, eta gero eurekin Campionek berak egindako sorkuntza literarixua. Ikusten nabillenangaittik, bai Lertxundin musikia baitta Elordi & Cian pelikulia Campionen ipoiñ honetan oiñarrittuta dagoz.
Roedores del mar. Txirla biltzailliena ahozabalik laga nau, gaixangaittik baiño gehixago (neska-mutillen arteko historia erromantiko korrientia) amaiera zazkarrangaittik.
Pedro Marin historixia be, halako amaieria daka (Arturo ez zan happy enden zalia kontizu!) baiña kasu honetan Konbentziño Gerrako gorabehera interesgarrixak kontatzen dittu, alde bixetako euskaldunen arteko paradojen harira.
“Grachina” izenburukuak pizkat harrittu egitten dau, Campionen pentsakeria kontuan hartuta (integristia ei zan). Egixa da historia osua Gratzinan kristautasuna azpimarratzera zuzenduta dagola, baiña bide batez akelarrian deskribapen ezin gordiñagua emoten dau...
“El último tamborilero de Erraondo” hunkigarrixena da. Oso tristia, baiña oso ederra. Ameriketara artzain juandako naparra, 50 urte geruago bueltatzian topatzen daben eremua (gerra bi tarteko) eta jente erdelduna... Lizentzia melodramatiko pare bat be ba dakaz ipoiñak, baiña funtsian ez dot uste asko esajerauko zebanik.
