Pelikulia hasieratik kontatuta

Egunotan kartak idatzi eta bidaltzen gabiz eten barik, aldia guztietara, gertakarixen gure bersiñúa zabaldu nahixan. Baiña biharbada -Pablo egitten diharduan legez- komeniko da norberandako kuaderno baten idaztia, azken 10 egunetan bizi izandako esperientzixa lazgarri hau ahal danik eta zihetzen gordetzeko. Hala egingo dot ba Aranjuezeko espetxe honetan gagozela, azken egunetako zoramenaren osteko badaezpadako barealdi honetan. Hasieratik hasiko naiz kontatzen.

Euskal Diaspora taldeko kidiak bázkari bat egitteko geratúta genguazen aspalditxik, Iraillaren 14ian. Sasoi hartan, Batasunaren ilegalizáziñúaren kontrako manifestáziñúak kónbokatu eta Gasteizko Barne Saillak debekatu egitten zittuan, behin eta barriro, azkenian Iraillaren 14ian deittutakua baimendu egin zan arte. Beraz, gure taldiaren pankartatxuarendako estreiñaldi ezin hobia: “Euskal Diaspora zuekin“ lelodun ikurriña bat. Forokide berezixak gure artian: Yon (Mexiko), Danilo (Uruguay), Celine (Paris), Pablo, Manolo eta Ruben (Aragon), Mar (Bierzo). Beste guztiak bertokuak, guztira 14 bat lagun.

Bilboko alde zaharrian ederto bazkaldu genduan, eta edataile onak giñanez... ba poz pozik manifara. Bidian, Danilok egin eta forokidiak adostútako testu bat banatzen juan giñan, Batasunaren ilegalizáziñúaren aurkan. Berandutu egin jakuan, eta metrua hartu bihar izan genduan. Berton, “manifiaren aurreko partian“ genguazen geratuta beste euskal argentiñar batzukin (Matias eta bere lagunak). Harutz abixatu giñan ixa hiru ordulareneko atzerapenarekin eurak topatzeko esperantzaz, euskal hegoamerikarrak dauken denpora flexibílidadía inbokatuz...

Baiña Casillara heldu, eta ez genduan manifestáziñúaren burua ikusten. Pankartarik bako manifia zanez, jendia zihero sakabanauta zeguan. Autonomia kalia jendez gaiñezka zeguan baiña ez zan aurrera mobitzen; hala eta guztiz be, ezin genduan aurreko ertzik topatu. Holan, billa eta billa, Zabalburura heldu giñan.

Zabalburuko enparantzia baiño 50 bat metro lehenago, polizixa kordoi haundi haundi bat zeguala konturatu giñan. Manifestáziñoko jendetziaren mugia han zeguan, eta konfusiñua zan nagusi. Presiñúan ura bótatzeko tanke haundi bat zeguan borreruen atzian, Hegóamériketakó diktaduretako irudixetan ikusi izan dittudazen antzerakua. Bildurgarrixa. Guztiz akójonauta geratu giñan. Gure asmua pankartia zabaltzia zan, galdutako lagunak gu topatu ahal izateko; konbokatorixia ixilla eta pankartarik bakua zanez, antolatzailliekin berba egin nahi genduan baimena eskatzeko. Baiña panoramia ikusitta, guztiz deskolokatu egin giñan.

Manifarako bidian hainbeste lagun topatu nebazen: Igor Matrallako irratikua, Patas Hala Bedikua... baitta bromak egin be, egin biharko gendukezen ántxitxiketen kontura. Iñundik ez genduan espero gero gertatu zana. Manifestáziñúa Madrilleko Audientzixa Nazionaleko Garzon epailliak ilegálizau arren, Eusko Jaurlaritziak baimena emon zeban. Beraz jentia lasai asko juan zan Bilbora, eta han ez ziran bakarrik Batasunako militantiak, ezta hurrik emon be: han zeguan jendetza izugarrixa ideologixa guztietakua zan, eta ez zeguan ados partido politiko bat ilégalizatziákin.

Aurreko jendia berotzen hasi zan. Poliziakuak kargatzeko tentada bat egin zeban, porra kolpe eta pelotazo batzu jota. Kárgatzeko préstatzen ari ziran, eta bildur izugarri bat nagusittu zan. 100.000 pertsonatako moltzo baten kontrako karga bat zer izan zeikian pentsatze hutsak ikarak sortzen zittuan. ¿Zenbat lagun hil leikez izututako moltzo histeriko batek iges egitxian?

Neska muletadun bat polizíakúenganaiñok aurreratu eta agirika hasi jaken. Poliziakuak besuetatik heldu eta neskia astintzen hasi ziran. Ni arropak eransten hasi nintzan, larregi pentsatu barik, eskuak dardar baten neukazela. Narru gorrittan, neskiaren ondora juan nintzan eta eskuak aidian jaso nittuan. Momentu horretan bakeguria azaltzeko topatu neban modurik adierazgarrixena izan zan. Gero eskumara begiratu eta Pablo topatu neban nere onduan.

Handik gitxira, beste 6 edo 7 pertsona batu jakuezen eta eskuz lotutako kate bat osatu genduan, amorratutako polizia moltzo hari eusteko. Kamarak heltzen hasi ziran, bai periodistenak baitta poliziakuenak be. Ertzaintzarekin izan dittudazen kontaktu urri gehixenetan moduan, orduan be lorak botatziari ekin zetsen: “os vamos a romper las pelotas“, “maricones“, mihiña borrako zulotik lizunki etaratzen... Batez be aurrian neukan borreruaren partetik. Haxe izan zan konposturia galdu izan neban une bakarra, era berian erantzun netzalako: mobimendu pelbiko lizunekin batera, ahuarekin (soinu barik) zera esan netzan aurrian neukan poliziari: “cómeme la polla“. Gero baretu egin nintzan, eta euren probokaziñuei errukiz betetako begiradekin bakarrik erantzun netzen. Era horretan hartu nittuan lau edo bost porrazo izter eta besuetan, eta goguan daukat kolpiak beste pertsona batek hartzen balego legez igartzen nittuala. Barneko bake haundixa igartzen neban, eta errelaxaturik eta poliziakuen begixetara begira hartzen nittuan porrazuak. Beste une baten, begi okerrekin hartu ninduan poliziakuaren mehatxuei zera esanaz erantzun netzan: gehixago joteko, telebísiñúan ederto ikusiko zalako manifestari baketsuei emoten jakuen tratúa.

Inpasse eguera hori gaindittu nahixan edo, konbokatzailliak aurrera egitteko erabakixa hartu zeben. Ikurriña haundi bat zeroien, eta aurreko giza katia osatzen ari giñanok alde batera juan giñan eurei pasua emotiarren. Aurrera egin zeben ba. Baiña gu genguazen tokira heldu ziranian, borreruen buruak eraso agindua emon zetsen morroiei.

Hala, poliziak sortutako istillu luzien kapitulu gogorrena jazo zan. Ez zan guda bat izan, jendiak erasua jaso arren ez zebalako momentu baten bez erantzun. Gerora, Ertzaintziaren interbentziñuari buruzko polemika erdixan, Barne Sailburu Javier Balzak karga horren azalpenetako bat (bat baiño gehixago egon bait ziran) hauxe izan zan: ondoko kalietan istilluak gertatzen ari zirala, borradun batzu jendiari botillak banatzen ari zirala... ederto ba. Ondoko kalietan ba ziran istilluak ¿zergaitxik orduan kale printzipaleko moltzo paketsuaren kontrako erasua?

Anabasiaren erdixan Pablo eta bixok ez aldegitxia erabaki genduan. Are gehixago, barriro juan giñan aurrekaldera, eta tente jarri giñan eskuak jasota. Gure inguruan pelotak txistuka, porrak kolpeka eta jendia korrika eta txillixoka. Aurpegixa eta genitalak babesteko, espontaneoki alkarri besarkatu gentzan. Jende asko be, alde egin biharrian lurrian esertzen hasi zan. Polizia amorratuak guri ostixaka hasi ziran eta, gu bildurtzeko edo, euren armekin tiro egitten zeben ondo-ondotik. Jipoika ziharduela, eskuduekin bultzaka hasi ziran gu baztartu nahixan. Orduan, trafiko señal bati heldu gentzan, gure besarkada barruan hartuta. Ostixa zaparradia gogortu egin zan, eta azkenian beheia jo genduan Pablo eta bixok, beti besarkatuta.

Ostikadak etorri ziran orduan, eta gure gañian euren pisu guztia botatzen hasi ziran. Orduan nabarmendu neban sahietsa “krak“ egitten. Banandu egin gintxuezen, zeozelan esposak jarritta (ahal zanik eta oztopo gehixen jarritta noski) eta Pablo eruan zeben.

Ni, esposatuta, ez neban nahi izan tente jarri. Hildakuarena egin neban, gehixago ez joteko. Orduan kopiñ baten modura erabilli ninduten, tarteka esposetatik heldu eta nere pisu hil guztia asfaltotik tatarrazian eruanda, tarteka nere gorpua leku desberdiñetan botata lagata, lasto fardel baten modura. Orduan izorratu zesten ezkerreko eskumuturreko nerbixo radíala, esposekin. Azkenik, kordoian aurrez aurre euki neban borrero lizun bera hurbildu jatan: “¿No ves? Ya te había dicho que te la ibas a cargar, cabrón“, eta esposetako katietatik helduz, tatarrazian frontetik etara eta polizia kordoi bixen artian laga ninduan definitiboki.

Bero-bero nenguan, eta ez neban ondiok miñik sentitzen. Alde batetik ur-tankia neukan eta bestetik txakurrak manifestarixei erasoka; han urriñian, jendia lurrian eseritta egurra hartzen. Ordurako jendia orruka hasitta zeguan (“Gora Euskal Herria“, “Euskal Herria aurrera“...) eta botillak hegan, pelotak topeka gureganaiñok zetozen.

Han botata egon nintzan tarte luzian, hildakuarena egitten; kazetari pare bat etorri jatazen erretratuak egin eta gure izenak galdetuz. Iraiñaren irudixa izan zan, gero telebista guztietan agertu zana: manifestari paketsu bat, biluzik gaiñera, ustez miñik emon barik atxilotzeko entrenatuta dagozen ertzaiñak jipoittu eta asfalto gaiñian abandonauta.

Halako baten poliziako pare bat etorri, eta tiraka hasi jatazen Zabalburuko komisaldegira eruateko. Zaurixak hoztutzen hasittak neukazen ordurako, eta ezin izan netzan miñari eutsi. Jaiki bihar izan nintzan beraz, eta oiñez sartu nintzan komisaldegixan, jentia txaloka inguruan.

Gero jakin genduan presiñozko ur txorruena, eta aziduarena; jipoixaren erdixan konturatu be ez giñan egin.

Hónek izan ziran gertakarixak, ez gehixago ezta gitxiago be. Handik aurrerakua, ziegaz ziega eta polizia/justizixa mundu usteletiko bidai aluzinantia izan zan.

Lehenengo, Zabalburuko komisaldegixan arroparen bat jazten laga zeskuen, gure azal odoltsuaren gaiñian. Datuak hartu, gure gauzak arakatu... eta barriro esposatu ostian (“y que no se te ocurra gritar“ esanda) kanpoko kotxe patrulletara etara gintxuezen. Han zeguan Mar, kotxe onduan. Barriro txaloka hasi zan jentia, eta hegaztada baten eruan gintxuezen kristoren rodeua egin eta gero Txurdiñagako kuartelera.

Txurdiñagara heltzian, garajietan sartu ziran kotxe patrullak eta kotxetik urtetzian kokotetik heldu ninduten, eta makur eginda ibiliarazi. Pasillo batzutatik eruan, eta ziegetara heldu giñan. Bakotxa kalabozo baten sartu, eta esterilla ta manta bat emon zesten. Hantxe geratu nintzan, zemento hutsezko gela triste hartan bakarrik. Ipurtargi baten azpixan, tuperware orlegi zuriska hermetiko eta uniformia, lo egitteko eta eseritta egoteko harmaila bakarrakin.

Arnasia sakon hartu, eta zetorrenari aurre egitteko prest eta lasai geratu nintzan; ordu luziak juan-etorri ziran meditaziñuan, pentsamendua ezerezian jarritta. Ordurako sahietsa gero eta minduagua neukan, eta arnasia gero eta murriztuagua igartzen neban. Eskuetan esposak egindako lana be ez zan makala, ezkerreko eskumuturra ziharo puztuta eta hatzaparrak zentzunik barik nekazelarik. Ba nekixan enpapelatuko gintxuela (eta “de perdidos al río“ pentsatzen neban, oso seguro bait nenguan egindakuaren erantzukizunaz), baiña orduan ez neban iñundik iñora pentsatuko hau hainbeste korapillatuko zanik, kanpoko epailliak eskua sartuta. Ordurako gurekin tratuan ibilittako poliziakuen araberan, domeka goixian epailliaren aurrian testigantzia hartu eta libre geratuko ei giñan epaiketa egunerarte. Erretratatu, fitxatu, lorratzak hartu eta Ministerio del Interiorraren datubase erraldoian sartu giñan betiko.

Polizia ahobero ulezuri batekin gogoratzen naiz. Bilbotar tipikua, zentzurik txarrenian. Denpora guztian próbokatzen, ia manifa hartan zertan genguazen, “halakuetan“ atzeratu mentalak bakarrik ibiltzen zirala uste izan zebala ordurarte, arrarua zala gure moduko ikasittako pertsonak halako gauzetan nahastatuta egotia... korte pare bat emon netzazen, bere adimen urrixaren kontura adarra joaz eta polizia izatiagaitxik bere kidiak izan ohi dittuezen remordimentuak aittatuz... Momentu baten bere keinu baten aurrian nik atzeraka egin neban, sustatuta, jo egin bihar nindualakuan. Barre berak:

“Ah, bai! Zuek danon modura egingo dozue: hamendik urtendakuan torturak salatu“.

Artaburu alua! Ozta oztan torturak salatzeko egon nintzan bai; baiña bere ahotik isurittako pitokeri jarixo jasaneziñarengaitxik, ha bai tortura psikologiko benetakua.

Medikuarenera juateko eskarixa hamaika bidar errepikatu eta gero, azkenian gabeko 22.00ak aldian jaramon egin zeskuen. Ziegatik etara, esposak atzian lotu, eta Pablo kotxe batian, ni bestian; bakotxarekin poliziako bi. Kuartelen arteko rally txapelketarako prestatzen ote? Semaforuak ez ziran existitzen eurendako; isleta gañetatik pasatzen, kontrako direkziñuetatik abiatuz eta justifikaziñorik ez zeukan prisiarekin (bittartian, gu kotxe patrulletako atzeko plastikozko eserlerkuetan eskuak esposatuta eta eskumatik ezkerrera danbadaka) Deustuko anbulátorixora heldu giñan, Urjentzixetara.

Lehenengo ni pasatu nintzan medikuarenera, eta poliziako bixak kaskua, borria, porria, fusil eta guzti sartu ziran nerekin batera, eskuma-ezker kokatuz. Konfixantza osoz, nere lesiñuak kontatzen hasi nintzan, baiña gehixen arduratzen ninduan horretan insistittuz, hau da, arnasia oztopatzen zestan ezkerreko sahietseko ustezko frakturan. Bere lehenengo komentarixuarekin ahozabalik laga ninduan:

“Señálame dónde te duele“.

Eta ni esposatua. Detalletxo hau nabarmendu netzen bai poliziakuei bai berari be. Erantzunik ez. Eskuburdiñak kendu barik, medikuak odolez zikindutako kamisetiaren gañetik apur bat ikutu ninduan, haxe izan zalarik esploráziño bakarra.

“No tienes nada, te tomas una aspirina para el dolor y listo“.

Amorru biziz, ulertu neban ez zebala merezi eskumuturrian esposak eragindako lesiñuei eta korputz guztiko arrastadiei buruz ezta berbarik esatia be. Mediko koldar haren interbentziño negligentia ez dot sekulan ahaztuko. Han hasi nintzan jabetzen behin atxilotu eta gero ez zarala personia, kaka zati hutsa baiño. Escoria. Pablo be ikusi zeban “mediko“ harek, eta gure artian berbarik be ez genduan egin urteeran, hain genguazen irainduta. Alperriko ostera bat. Kotxe patrulletara sartu, eta kuartelera barriro, lehenago Moiua enparantza ondoko McDonaldsian kotxe bixak geldittuta. Goguan daukat kotxe patrulliaren beira tintxatuen barrutik establezimenduko mahaixetan gaztetxo alaixak nekusazela, eta hanburgesen kolan poliziako bat borra, arma eta guzti. Ikuspegi bitxixa, kotxe patrullian plastikozko jarrilekuan esposatuta, etzinda eta arnasestuka nenguala. Funtzionarixuak afarixa jasotakuan, atzera kuartelera, eta bakotxa bere ziegara.

Gogoratzen dot bebai Txurdiñagako kuartelian pasatutako gaba horretan izandako afarixa: atxilotuak txandaka ziegetatik etara eta plastikozko mahai bakarti batez hornittutako beste ziega batera sartzen gintxuezen. Han jarri eta zidarrezko papelezko tartera bat ekarri zesten: mikroondan berotutako ensaladilla errusiarra, arrautzak txistorrarekin, eta zumo bat. Kamara batek enfokatua, borrero bat aurrian neukan ahalik eta bizkorren jan neixan; mahaixa neuri garbittu eragiñ, barriro ziegara eruan eta hurrengo presua afaltzera ekarri ahal izateko.

Gabardixan, borrero bat agertu zan (kaleko erropekin, baiña aurpegixa borraz estalitta) eta akusaziñua irakorri zestan (desobediencia a la autoridad); handik ordu pare batera barriro esnatu ninduan, aurrez esandakuak ez zebala balixo eta beste hauxe zala orain (desobediencia, terrorismo, atentado eta desorden publico). Tira ba, hamaika ikusteko jaixo garala pentsau, ta lotara barriro.

Baiña hirugarrengoz be agertu zan morroia, barriro be akusaziñuak aldatuz (injurias, pertenencia a banda armada... eta besteren bat bebai). Gaba surrealista honen bixaramonian kotxietara etara gintxuezen barriro, eta Buenos Aires kaleko epaitegira eruan gintxuezen poliziakuak, ziztu bizixan, goixeko eguzkipian.

Han Justizixia banatzen dan Jauregixaren sotuetan sartu giñan kotxiekin, eta Pablorekin batera sartu ninduten ziega txikixago batian. Bakarrik ez genguazen, abotsak entzutzen zirazen da. Gurekin batera baiña beste zulo baten manifestaziñuan atxilotutako beste andria zeguan. Goixian epailliarenera igo giñan. Gabian egindako hiru akusaziño aldaketak eta gero, Elena Galan epailliak laugarrenguaren barri emon zeskuan (desordenes publicos, atentado a la autoridad eta apologia del terrorismo azkenian). Karguak irakorri zestazenian, protestatu bihar izan neban akusaziño-dantza haxe ez zalako serixua. Nere bertsiñua kontatu netzan, gure ideolojixiari buruzko oharrak barne. Nahikua gustora geratu nintzan deklaraziñuarekin, epailliak ulertzen ninduala uste izan nebalako; gaiñera, gero ofizixozko abokatuak egindako gure aldeko hitzaldixak be oso pozik laga ninduan. Fiskalak aurreidatzittako akusaziño testu estandarra irakorri besterik ez zeban egin. Ziegetara jaitsi giñan, eta erantzunaren zain geratu giñan. Gauzak argi xamar zirudixen; hain zan ze, gure ziegetako arduria zeuken ertzaiñen araberan, éguardirako erantzuna jaso eta kalera juango giñan seguraski.

Baiña bazkalordua heldu zan, eta ez zeguan barririk. Bazkalduko zeben harek tribunalekuok, baitta ostian sobremesa luzia egin be, baiña arratsaldiak aurrera egin ahala ezerbez jakitzian urdurittasuna gora zoian. Ondoko ziegako andra gaixuak, Arantzak, txarto pasatu zeban, bai gu bai zaindarixak larrittu arte. Bere senarra eta umiengaitxik zeguan negarrez, manifestaziñuan lagatakuak. Hain zeguan txarto ze, une baten ziegatik etara bihar izan zeben berba pizkat egin eta zigarro bat erretzeko. Gu kristaletik ikusi genduan, egoeriak guztiz gaindittuta eta galdetzen: “Zergatik nago hamen? Nik ezer ez dot egin barren!...“ Bost-sei ordu pasatu ziran holan, eta bistan zeguan gure kasuarekin arazoren bat zeguala. Illuntzeko zortzirak aldian Pablo eruan zeben gora, eta bakarrik geratu nintzan. Arnasa sakon hartu, guztiz bota; sakon hartu, guztiz bota... Handik ordu laurden ingurura barriro ekarri zeben, eta ni eruan. Kurutzatzian esan zestanak seko izoztu ninduan: “Basaurira goiazela“.

Hagiñak estutu eta bihotza gogortu neban. Aszensorian igo ninduen, ofizina batzutara heldu giñan, eta Jone Goirizelaiarekin topatu nintzan. Abokatu ona; seiñale txarra. Kristal haundi baten atzian, diasporakuak eta beste lagun asko ixil-ixilik guri begira. Jonek esan zeskuan gure epaillia “inhibidu“ egin zala delitu hoiek ez dirazelako Bilbon epaitzen, eta gure kasua Madrilleko Entzutegi Nazionalera bideratu zebala. Beraz, Basauriko espetxera sartuko giñala.

Lagunekin egoteko azken aukera bat ei genkan kartzelara eruan aurretik. Aparteko gela batera eruan ninduen, eta Mar eta Asun sartu jatazen azken agurra eta besarkadia emotera. Denpora oso gitxi genkanez, kanpuan zabaldu biharreko mezuari buruz arittu giñan: “Protesta baketsu eta ez-biolento bat egitxiagaitxik terrorismo eta atentadua leporatzen dezkue“ esateko izan zan boteprontuan okurridu jatana. Larrittasunez betetako agurra... eta zulora barriro. Betillun hausnartzen pasatu genduzen hurrengo orduak, alkarrekin ixilik ziega berian. Gabeko hamarrak aldian agertu ziran txakurrak, burua borriagaz estalitta, atzera kotxera etara eta Basaurira eruateko. Ordurako beste atxilotu bixak kalian ei zeguazen.