Prestos a virar
Kuriosua izan dok, zakarrontzi batetik erreskatau neban liburu hau. Orokorrian oso erreala dok. XVI mendeko mutiko debar baten istorixia, jaun gaztelar baten morroi hasten dana. Bere ugezaban menpekotasun totala, bere izaera euskaldunan ukaziñua (bera gaztelarra sentitzen dok, baiña probintzietakua: bere amesa –eta eziña- gaztelar peto-petua bihurtzia dok). Mingotxa baiña oso erreala, emoten jestak hala izan dala oin dala oso gitxirarte gipuzkoa-bizkaitarren sentimentua. Alderdi horretatik atxekirik ez, beraz; eskertzen dok gaiñera errealidadia gordin, gozatu barik emotia.
Oin, idazlian estiluan ba dok kirrinka egitten daben gauza bat be: “coshquerismoa”. Nobela osuan kanpotarren gorazarre jarrera bat nagusitzen dok: pertsonai kulto eta eredugarri gehixenak gaztelarrak, gaskoiak, frantsesak, mozarabiak dittuk (euskaldun ixa guztiak pobriak eta ezjakiñak). Baiña... idazliak takian potian sartzen jittuk euskal berbak –erdal grafixiakin-. Bai batzutan txarto sartu be (ezagun da idazliak euskeraz ez dakixana) eta gaiñera leku desegokixan; esate baterako, pertsonai euskaldun baten dialogo baten sartzia ulergarrixa izango litzakek, baiña Alonsok bere deskribapenetan sartzen jittuk, pareko erdal berbian ordez. ¿Zertarako? ¿“Terrenua ondo ezagutzen dabela” frogatzeko? Kirrin, kirrin, kirrin... oso emaitza eskasa lortzen jok efekto horrekin, irakorle euskaldun baten betaurrian behintzat.
Aparte, ezin aittatu barik laga Autoridad Portuaria de Pasajes dala argitaratzaillietako bat. Prologuan, eta bestelako detalleren baten superportuan aldeko tufillo bat somatzen dok, eta nahiz eta esango neuken idazlia proiektu erraldoi horren aldekua dala, egixa esan nobelan zintzo jokatzen dok eta ez dok sartzen aurrerabidian aldeko panfletuak egitten.
Nabigaziño munduko kontakizun bat dok beraz, Espainiako Inperixuan sasoian jente askok bizi izan zeban abentura arruntetako baten kronika zihetza. Eta, lehen aittatutako detalle eskasak kenduta, ondo lortzen jok kresal usaiña sur barrurarte sartzia.
