El retrato de Dorian Gray

(irudixa: Stephen Alcorn )

Orokorrian tostoi bat egin jata, nahiz eta momentu entretenigarri batzuk izan. XIX mende amaierako idazkera erromantiko hori ez da nere faboritua: alperriko berba asko, girua deskribatzen, ez dakitt ba... Gaiñera, prologuan irakorri nebanangaittik pizkat prejuiziua nekan. Wilde hau nahi-ta-ezin bat izan ei zan, nahikua reprimiduta, bizitza errealian ausartzen ez zana bere idazkixetan ipintzen zebana. Exito sozialan atzetik ibilli zan, horretarako idazkeria erabillitta, eta egixa esan, nahikua artifiziosua eta ez oso naturala begittandu jata liburu osua. Morbosidadia, gaiztua eta probokadoria izatia, pajeo mental pillo bat horren kontura... eta gaiñera, aberaskume aspertuen arteko istorixia da Dorian Gay, barkatu, Dorian Gray honen istorixia. Ni oso gay-zalia naizen arren, geisha izate hutsak ez dau salbatzen ezer. Eta dana dala, liburua probokadoria da baiña bere neurrittik urten barik. Liburu osuan Dorianen depravaziñuaz berba egitten da baiña ze kristo egin daben ziheztu barik (eta errekurtso hau bai gustau jata) eta bestalde, nobela osua doian bidetik juan eta gero, azkenian moralina judeokristaua nagusitzen da eta Dorian fistro pecador hori merezi daben moduan (mmm... ooooh.... blblbl...) zigorra jasotzen dau, eta txin pun.

Esandakua: 3-4 momentu estelar kenduta, luak hartzeko moroko liburua.