Malintxearen gerizpean
Papel lodi eta letra haundiko liburua, seguraski mamin faltian aurrian argittaralpenari itxura hobia emoteko. Ipoin motzen bilduma bat dok hau, sentimentuz gaiñezka, elkartasunez bero (Nikaraguako eta munduko emakume pobriekiko), prologuak diñuanez “emakume batek idatzitta eta emakumiei zuzenduta”. Biharbada horregaittik, nere gizon garunari etxako liburua gustau. Historixak hain dittuk inpresionistak eze, batzutan hizkuntz-korapilluak estrangulatu eta ulertueziñezkuak egitten jatazela; esaldi asko txarto jositta agertzen dittuk; “Egunero hasten delako” liburuan kasuan legez, gazteleraz pentsatzen daben pertsona baten idazki bat emoten jok (biharbada idazle generaziño haren ajia zuan hau). Historia batzu salbatzen dittuk, dana dala: Nayito eta Ritan istorixak esate baterako. Beste pare baten hizkuntzia poetikua oso ederra geratu dok -nahiz eta ez dan ezer aitzen- eta irrati grabaketa pare baterako morokuak dittuk (halakuetan “zer” diñuan baiño garrantzitsuagua dok “zelan” diñuan). Baiña, esandako moduan: helburu eta ideal oso errespetagarrixen gaiñian idaztiak ez dok liburu makal bat ona bihurtzen, eta orokorrian hala gertatzen jako honi liburuari. Beste mailla baten, errata asko agertzen dira, eta euskerazko hainbeste berban idazkeria anakronikua dok (hestu, naharoki, mahaina, hibaia...); hankasartze galantak be ba dagoz, adibidez 1220garren urtian bale bat garraiatu zeban “baporiana”... Hónek guztiok baiña, argitaletxian, Euskaltzaindian eta idazlian artian heren bana partitzeko dittuk.
