Parakaidista bati gorazarria

Gaur konturatu naiz Luis Pedro Peña Santiagok nik uste nebana baiño gehixago markatu nabela.

Ahaztuta neukan Peña Santiago. Bueno, ahaztuta ez: artxibatuta. Gure apaletan asteburuero erabiltzen doguz eskutartian haren liburuak, fitxak... mendiko ibillalditxuak egitteko momentuan. Kajoi baten daukadaz gordeta El Delirio Vasco egunkarixan 80ko hamarkadan argittaratutako “Cita con Euskalherria” artikulu sortia. Baiña gaur arte, etxuat erreparatu zein neurrittararte eragin naben gizon honen ikuspuntuak nere ikuspuntu propixuan. Bere omenez egindako liburu bat ikusten egon naiz, eta konturatu naiz zergaittik gustatzen jatazen hainbeste bere kronikak: artzainekin berba egitten zebalako; etnologo baten “deformaziño profesionala” zeukalako; inguruarekiko maitte eta miña isladatzen zebalako; gizon bakarti haren sentimenduak oso neuriak sentitzen nittualako; anekdota historikuekin eta irudi kotidianuekin edertuta agertzen ziralako, txirla gozuak arroza edertzen daben moduan.

Urte batzu geruago “Cita con Euskalherria” barriro irakortzian, harrittu egin nok haren ikuspuntua zein neurrirarte neureganatu doten ikustian. Espillu baten begiratzia legez izan dok. Nik hainbestetan azaltzen doten parakaidista sentimentua, kuriosidade metodikua, lekukotasun isillan zaletasun hórrek... beriak dittuk, eta ez najenguan konturatuta. Ez dok sentimendu desatsegiña ez, hainbeste gozatuarazten naben jarkera hori halako pertsona miresgarri batetik ikasittakua dala deskubritzia.

Bere kroniketan miña agertzen zan sarri. Miña antxiñako bizimodu eta inguruen eraldatze edo galtziangaittik. Nahiz eta ordurako lagata zekan “El Diario Antivasco”rako kronikak idaztia, bere herixotzian barri izan genduanian pena haundixa hartu najuan. Ezin jakin zeintzuk arazo klasiak zeukazen, baiña bere burua hil zebala entzun nebanian segiduan pentsatu najuan maitte eta min horrek bultzatuta izango zuala.

Batek daki.

Oin orbel haizia dok.