berbekin azaldu ezinezkua

Asko kostatuko jatak azaldu gura dotena azaltzia. Ez dok barruko sentimentuen pudore edo halako gauzaren batengaittik, ez. Simplemente ez dakidazelako berbak hori azaltzeko modukuak. Sentsaziñuak dittuk, eta azken denporaldixan hausnatu dotenez, igual oso zaharrak, igual jaixo aurrekuak be.

Luak hartu aurreko estadu horren sentsaziñuak dittuk, ez lotan ez akorduan hagoen horretakuak. Baitta autobusian edo, hutsian pentsatzen hoianekuak, "alfa" estadu famatu horretan sartuta. Momentuan sentiduko sentsaziñuak, kaleko bizimodu normalian murgiltzian momentuan ahaztu egitten diranak. Amesak legez. Txikikeri batzu, azken finian. Gizakixaren gudu latzen onduan hutsa, munduaren buelten onduan ezebeza.

Ahua sustantzixa lodi epel batez beteta izatia. Aurpegi kanpotik eta aurpegi barrutik jagok. Imajinatu sustantzixa horretaz betetako edukin haundi baten haguela, superfiziia baino hamar metro beherago. Sustantzixa lodi eta epel horren densidadiak ez hau mobitzen lagatzen. Ez hondoratzen, ez gora flotatzen; ez hago igarixan. Hire korputzaren kanpo eta barruko zulo guztiak betetzen jittuk: haginak, mihina, aurpegiko hazurren una maxilar eta frontalak... halako betetasun sentsaziñoz asetzen hau, presiño haundi eta uniforme batez. Presiño haundi horrek gorabeherak jaukaz, taupaden erritmuan: igokeretan errebentatuko haizela emoten jok. Baina... ez dok desatsegina. Inmobilizatuta egotiaren modura, baina inmobilizaziño hortaz askatzeko premiña barik. Mongoliako mantazko umien modura, momien modura oihaletan batuta eta gustora. Presiño atmosferikuaren aldaketetan belarrixak tapatzen jakuzenian moduko embotamentu sentsaziñua aplikatu egixozu aurpegixaren taktuari, eta hobeto imajinatuko dozu ezin izendatu neikian hori.

Sentsaziño horrez nagoenian, esandako moduan, esna najagok baina erdi lotan. Konsziente nauk eta pentsatzen juat: "¡A zelako sentsaziño arrarua! ¿Zer izango ete dok?" eta gero luak hartu, edo guztiz esnatu, edozelan be ahaztu.

Zeintzuk izaten dittuk feto baten sentsaziñuak amaren umetokixan? Orain dala aste batzu hori okurridu jatan: "¡Bai gauza ederra, igartzen dittudazen sentsaziño arraro hauek orduko gomutak balitzaz!".

Hor barruan, zeozelan, fosilizatuta geratutako oroimen bat izan leikiala pentsatuta mirestuta geratu nintzuan; usain bat hartze hutsak aspaldiko kontuak berbizitzia ekarri leikian mekanismo bera, baina jaixo aurretiko datetara joanda. Azken finian, mantazko ume baten garuna eta aste batzu lehenago tripa barruan zeguanarena ixa bardiñak dittuk; eta subkonszientian hillebete genkaneko oroimenak geratzen bajakuz, ¿zergaittik ez hillebete lehenagokuak? Bihar dana baino lehenago jaixotako zazpikixa be ¿ez ete da tripatik kanpuan dabillen feto bat?