La muerte pasa en ambulancias blancas
Barriro be herri benemerito honetan, Zaragozan. Biharbada Mexico DF bateko biztanliarendako ezebeza izango dok, baina neuretako, herri txiki bateko parakaidista honendako, hiri oso haundixa dok. Baina neuri afektatzen dabena, edo nere kuriosidade gehixena pizten dabena ez da tamainua, edo raskazieluak. Ni jentiari begira geratzen nauk. Zaragozako Torrero auzuan bizi dok Pablo nere lagun terror-nudistia, eta haren etxian geratzen nauk. Torrero bihargiñen auzua dok, etxe baju xamarrak, eta herri txikiko girua jagok. Hamendik oinez juaten nauk goizero eskolara ordu erdiko bidia eginda, eta zentrotik zihar sarri ibiltzen nauk, oinez beti. Ez juat esango New Yorkeko despersonalizaziñua eta alkar-ez-ezagutzia dagoanik hamen: taberna batera sartzian, errez somatzen da bezero batzu eta zerbitzarixaren arteko konplizidadia, adibidez. Erreza dok hamen errelaziñua, konfidantzia. Ez dok hiri haundi-haundixa be.
Baina nere kaleko ibilbidietan jentiari begira noia. Leku danetan moduan, herri haundi nahiz txiki, bakoitzaren begixen atzian istorixa ezkutu bat jagok. Itzelezko dramak batzu, inozentzixaren zorixona bestiak, bizitza gris ittogarrixa askorek...
Hortan nabillela, anbulantzixak pasatzen dittuk Gran Via'n zihar: ni, no, ni, no, ni, no... Beti dabiz anbulantzixak, gora eta behera. Han doiaz alamedatik urrintzen, pertsona baten azken hatsa barruan daukela. Eta jentiarendako normala da, ¡hainbeste pasatzen dittuk!
Zirrara bat sentidu, eta aurrera noia oihanian. Exploradore bat naiz.
