Aluzinaziñuaren bukaeria
Euskal eta espainiar estolderixa barrutiko bidai aluzinatua hamen bukatzen da, bapatian. Halako baten, patixuan gagozela, abixu bat: lokutorixora juateko. Urdiñen batek agente judiziala dala diñotsa Pablori. Modulotik urten eta kartzeleruak hiri triste hartako pasilloetatik garoiez. Ni ez naiz ohartzen ezertaz, Pablok ba daukaz gertatuko danaren susmuak. Papelak emon, “kalera goiaz“, sinatu, halako baten dana oso bizkor gertatzen da: nere lehenengo pentsamentua “garbitxutako erropa bustixak ziegan txintxilizk dagoz; ez jataz sikatu ondiok“; kartzeleruen tratua leuntzen da, gure barkamena jaso nahi izango baleukie legez; pasillo hutsak eta ziegia guretako bakarrik zabaltzen da, zeldan sartu eta dana plastikozko zakura, erropa bustixak aparteko poltsan, patixora barriro eta lagunen billa, justo justo besarkadak eta agurrak esateko denporaz, tristetasun eta alaitxasuna batera (gu juan baina eurak geratu)... Matienzori motxillia emoten detzat, berak ez daka eta ezin detze kanpotik ekarri. Kanporako bidia luzia da, milla ate pasatu, gure “pertenentzixak“ hartzeko zain, diruak, lorratzak... eta halako baten azken atia ziharkatu, eta kanpuan gagoz, toki ezezagun baten. Harrerako aretua haundi haundixa da, garbixa, brillantia, landariekin... ederra aldia barruakin. Illunabar zoragarrixa, argi gorri-gorrixa leiho haundixetatik sartzen da; bi garbitzaile eta gu gagoz bakarrik... Illuntzeko zortzirak ingurua da, eta telefonora goiaz. Familixakuak gu baino lehenago jakin dabe kanpora goiazela eta bidian dagoz Pabloren anai eta lagun bat gure billa...
Datozen egunetan herrira heldu, kalian kartelak ikusi, lagunen ongietorrixa gaztetxian... emoziño bizi bizixa, eta berbarik ez erantzuteko. Kaleko lehenengo pasiuak mundura jaixobarriko batenak diraz. Begixak zabal-zabalik, eskiña bakotxaz gozatuz, 100 metruan horma batekin topo ez egittiakin harrittuta. Eta behin eta barriro galderei erantzun. Jendiari inpresiño gehixen egitten ari jakona kartzela barruko bizimoduaren kontakizuna da. Baitta ezker abertzaleko jendiari be, nere harridurarako. Bizimodu hau ez da bape ezaguna antza. Biharbada presuak, kartzelan hainbeste urte pasatu eta gero barruko bizitziaz ahaztu nahi dira, ahalik eta lasterren; presuak, barruan dagozen artian, kanpuarekin komunikatzeko aukera oso gitxi dauke, eta eurak kronometratuak, beraz gauzarik urjentienei buruz jardun bihar izaten dabe bakarrik.
Horrengaitik hamentxe doia bidai aluzinante honen kronikia. Garrantzitsua da neretako inframundu horren barri emotia. Ehundaka euskaldun gordetzen daben bizidunen hillobi horren barruko bizitzia apur bat usaintzeko balixo ba dau, ni pozik. Zeaitxik eze, barruan egon ezian eziñezkua da barruko sasibizitzia ondo irudikatzia, hain diraz desberdiñak bertako kodigo eta usarixuak. Era berian esaten da barruan egon danak betirako daukala espetxiarekin lotura bat; hala gertatzen jata neuri bebai, eta zeozelan esateko bertan geratu diranekin konprometiduta sentitzen naiz aurrerantzerako. Harek ziñuan legez:
“Preso egon denaren gogoa gartzelara itzultzen da beti. Kalean juje, fiskal eta abokatuekin gurutzatzen da eta poliziek, identifikatu ez arren, beste inori baino geihago begiratzen diote, bere pausua sosegatua ez delako edo sosegatuegia delako. Bere bihotz barruan betirako kondenatu bat dago“ (Joseba Sarrionaindia)
