Zu

Zeinen indartsuak eta hauskorrak garen aldi berean. Euforiatik tristeziara, eta alderantziz, eraman gaitzakete lau berbak.

Iragan asteazkenean neurologoarekin neukan txanda. Konfiantzaz beterik nindoan. Nire burua sasoi betean ikusten nuen, aldartea zein gorputza ondo. Nola nengoen galdetzen zidatenei, "oso ondo" erantzuten nenbilen aspaldian. Donostiara bidean emaztearekin, komentatzen gindoazen primeran nengoela, baina nik medikuaren ziurtagiria behar nuen, ia-ia emantzat jotzen nuen ondo egotearen baieztapena.

Medikuak esan zuen emaitzak onak zirela. Erresonantzian orban berri bat agertu zela, baina ondoriorik antzeman ez dudanez, ez emateko garrantzirik. Hau entzutean larritu egin nintzen, esan nahi baitu gaitza ez dagoela lo eta botika ez dagoela bere lana egiten. Dena den, hurrengo erresonantzia urtebetera egiteko eskatu zuen medikuak eta botika berarekin jarraitzeko agindu. Nire buruan ez zetozen bat bi ideia hauek: batetik, emaitza onak eta urtebete erresonantzia gabe, eta, bestetik, orban berri bat, gaitza ez dago lo. Eta medikuak fokua jarri ez zuen azken honi bueltak ematen hasi nintzen. Kontsultan sartu aurretik lasai egotetik, gaitza kontrolatua neukala pentsatzetik, beldurrak dominatuta egotera, ondorioak arrapataka pairatuko ditudala pentsatzera.

Etxera bidean, emaztearen laguntzarekin, egoera onartzen ahalegindu nintzen. Diskurtsoa lantzen. Nik neuk ez neukan lasaitasuna ingurukoei transmititzeko, gehienbat. Medikuak esandakoa errepikatzen nuen, barneratu eta onartu nahi nuen dena ondo zegoela, hala ere, nolako gaitasuna daukagun arreta puntu beltz bakarrean jartzeko. Beldurrak hartu ninduen. Hasi nintzen pentsatzen alferrikakoa izan zela dieta aldaketa, kirola egitea, baita botikaren albo-ondorioei aurre egitea ere. Kronikoa, degeneratiboa, sendagaitza. Esklerosi anizkoitzaren abizen eta ondorio guztiek desfilatu zuten nire aurrean. Zertan egin dut kale? Dieta saltatu nuen aste hura? Gaixorik sukarrarekin egon nintzenekoa? Gehiegi arduratu eta ernegatu nintzen beste hura?

Eta, hortxe, berriz ere zuloaren sarreran nengoela, agertu zinen zu, Maria, beti Maria. Hitz, isilune edota besarkada egokiak gehien behar nituenean. Lagundu zenidan ulertzen erresonantzia batean agertu baina ondoriorik sortu ez duen 6 milimetroko orban batek ezin nauela animoan eragin. Gogoratzeko kontsulta aurretik nioena: ondo aurkitzen nintzela, bada, gozatu momentua, hemen eta orain. Ez dakit dieta aldaketak, kirolak edo optimismoak laguntzen ote duten gaitza geratzen, eta ezin da jakin. Baina, agian, hortxe egon da nire akatsa, pentsatu dudala gaitza geratu nezakeela.

Egunek aurrera egin eta denak ondo jarraitzea da nire sendabelarrik eraginkorrena. Giza botikaz gain, noski. Ze, aizu, nolako zortea daukadan inguruan halako jendea edukitzeaz! Asteburua behar nuen horixe izan zen. Egun pare ederra pasa dut etxekoekin, urtebetetzea primeran ospatuz eta 40 urteak ganoraz estreinatuz. Aitak, amak, arrebak, alabek eta emazteak, besteak beste, lagundu didate konfiantza berreskuratzen, jabetzen diagnostikoa edota igartzen ez diren orbanak ez direla muga bat. Pairatu ez ditudan ondorio hipotetiko batzuek ezin dutela nire egoerari analisi hotza baldintzatu.

Hartutako erabaki eta bidearekin ez daukat damurik: dieta aldaketa, mendiko lasterketak, ... harro eta pozik nago egindakoekin. Gainera, nork daki egindakoak kalte edo mesede egin didan? Auskalo, agian orban gehiago azalduko ziren bestela.

Eta, hau guzti hau orban ziztrin bat agertu delako. Ai ene. Ederra drama. Zer pentsatuko luke Ibrahima Baldek? Hartuko luke nire lekua?