Sendatu eta sendotu
Mendaroko ospitalean
Pasa den asteko asteazkenean erori egin nintzen bizikletan Arrate jaisten nuen bitartean. Errebuelta batean sartzean jabetu nintzen azkarregi nindoala, gogorregi frenatu, gurpilek patinatu eta errepide bazterreko babes metalikoa jo nuen gorputzaren enborrarekin, hira besarkatuz amaitu nuen, nolabait. Lepauztaia eta 3 saihets hautsi eta lepo zein sorbaldan zauri itsusiak emaitza modura. Kolpea ikusi zuen behetik gora zihoan neska batek deitu zion anbulantziari.
Iragarri zidaten demaseko minik ez dut izan orain artean. Gaitz erdi, pentsatzen dut ispiluaren parean ubelduak, besoa eta zauriak ikustean. Esklerosi anizkoitza topatu zidaten sasoiari begiratuta pentsa dezaket hasiera ez dela gozoa izango, baina apurka-apurka sendatzen eta sendotzen joango naizela. Itxiko dira zauriak, hezurrak gogortu. Erronkatxoekin aurrerapausoak emanaz. Eta, sendotzen diot esperientzia honetatik gauza onak ere etorriko direlako. Ikasiko dut zerbait, besterik ez bada bizikletan Arrate mantsoago eta adiago jaisten, eta nire buruaren bertsio pixka bat hobea izango naizelakoan.
Primerakoa, beste behin, artatu ninduten guztien gertutasuna, kotxea geratu zuen neskatik hasi, anbulantzia eta udaltzainetatik jarraitu eta Mendaroko ospitaleko langileekin amaituta. Eta, zoragarria etxeko, lankide eta lagunen babesa. Denboraldi luze batean susto gehiagorik ez ematen gogor saiatuko naiz.
Ez dut heroikotasunik transmititu nahi lerro hauekin. Alderantziz. Larrituta begiratzen diot gertatu zenari, lotsa puntu batekin ingurukoei eragindako ardurarekin. Ehun aldiz baino gehiagotan jaitsiko nuen Arrate bizikletan eta primeran ezagutzen dut, baina, hortxe lehen akatsa, gehiegizko konfiantza. Bueltaxka emanda, Ixuatik jaitsi, umeak jaso, ... amaitua zegoen bizikleta-buelta nire buruan, baina bueltaxka ez da amaitzen etxera iritsi arte.