Donostia - Eibar, amaiera, oraingoz

(Uztailaren 10ean eginiko etaparen kontakizuna).

Zenbatetan egin ote dut Donostia eta Eibar arteko bidea? Baita bizikletan ere. Eta bidea horren ezaguna eta gertukoa izanik lasaitasun sentimendua neukan. Hirurogeita hamar kilometro exkax. Aurreko egunetan eginiko kilometro andanaren ostean, zer zen ba hori?

Patxada horrexekin ekin nion egunari. Lehenik eta behin Norteko estazio parean saltsero ekintzaile batzuen pop-up okindegia bisitatu ostean. Onak dira ba! Motxilan bi ogi sartu nituen, etxekoentzat, bidaietatik oparitan zerbait ekartzearen ajeak.

Eta itzulerako bideari ekin nion. Ohitura dudan moduan Igeldon gora jo nuen, ez dut eta gustuko Usurbildik pasatzea. Maldan gora hasi aurretik zirimiria nuen lagun, eta Igeldo pasa ostean lanbroa, bizikletan jarduteko giro ezin hobea; eta zer esanik ez Oriorantz jaisteko, balaztak bustiak, lurra majo irristatzeko moduan, hotza hezurretaraino, beldurrak airean iritsi nintzen.

Baina N-634an sartu eta segituan bota nituen pare bat oihu. Eskerrak zenbait auto-gidarik txirrindulariak xaxatzeko ohitura duten. Zer egingo genuke bestela? Errepidean lasai ibili? Ez gero!

Orio, Zarautz, Getaria eta Zumaia. Ederra gero ibilbidea. Lastima eguraldi txepelak gozatzeko tarterik ez eskaintzea. Baina hara, halakoan, Itziarren gora abiatu eta atertu egin zuen, Debabarreneko mikroklima akaso.

Zeinen gustura egin nuen ibaian gorako bidea. Deba, Mendaro, Elgoibar. Haizea alde. Bizipoza topean. Indarrak bueltan izan nituen azken kilometroetan. Ahuleziak seko laga behar zaituen une horretantxe, helmuga begiz jo eta ahaztu egiten dituzu pasatako nekeak, bizipozak eragiten die pedalei.

Etxetik irten eta etxera itzuli. Aspaldian nahi nuen horrela bidaiatu. Eta ederra izan zen. Oraindik ere ederra da. Etorriko dira gehiago. Behin amuan koxk egin ostean zaila da gustukoari guztiz muzin egitea.