M11 Atentatua, nork egin zuen, nork erabaki?
Asier Arregi
2025/03/11 22:55
Bonba batekin nator, honi buruz inoiz ezer entzun edo irakurri ez duenarentzat behintzat: Walter Grazianoren arabera, ekintza terrorista honetan Zapateroren PSOE eta AEBko Inteligentziaren partehartze zuzenak egon zirenaren zantzuak daude.
Walter Grazianoren Nadie vio Matrix liburua agertu zenean irakurri nuen, 2007 edo 2008 inguruan. Eta zeharo harrituta geratu ere, zehaztasun bereziz gai honi buruz botatzen zituen datuak irakurrita.
Gaurko 21. urteurrena kontutan izanda, bere liburutik ekintza estrategiko hiltzaileaz dagoena itzultzea bururatu zait (gaztelerazko testua pdf dokumentuan lortuta itzultzaile neuronalaren hoztasun kutsuz...). Egiak libre egingo bagaitu, bilatzea komeni. Bertsio ofiziala zalantzan jartzeko moduko logika eta datuak aintzat hartuta bederen.
Munduko hainbat lekutan terrorismoarekin azken 100 urteetan gertatu dena sakon ikertzekoa da, izan ere, modus operandi honek ikurriña faltsuko atentatuak egiteko aukera aproposa eskeintzen baitu, inteligentzia izan ezkero. Gurean, ETAren ekintza eta negozio asko, nortzuk, nola eta zertarako erabaki zituzten jakin ezkero, gudari askok eta ezker abertzaleko ETAren onesle askok danbateko latza hartuko luketelakoan nago. Eta ez beraiek bakarrik, pakto antirreroristan zeuden beste alderdi politikoetako militante eta boto-emaile zintzoek ere.
Goazen orain M11koari buruz Grazianok dioenarekin:
---------------------------------
"Terrorismoaren" gai espezifikora itzuliz, Al Qaedarekin benetan gertatzen denari buruzko ideia zehatzagoa lor daiteke entitate subertsibo horretako zelula faltsuak aurkitu direla kontuan hartzen bada. Bibliografian, irakurleak informazioa aurkituko du Mossadek manipulatutako Al Qaedako zelula bati buruz, Filadelfiako Estatu Batuetako beste zelula bati buruz eta FBIko agente bat izan zen Al Qaedako ustezko terrorista bati buruz.
Hori guztia gertatzen den bitartean, lau urtean 2 milioi pertsona baino gehiagok emigratu zuten Iraketik, herrialde horretan bizi ziren 30 milioi pertsonetatik, eta horrek petrolio enpresa anglo-iparramerikarren kontzeptuari mesede egiten dio. Kontzeptu horren arabera, Irak despopulatzea da Irakeko petrolioa zeharkako kontrolpean izateko bermerik handiena eta onena.
Hori guztia gertatzen den bitartean, lau urtean 2 milioi pertsona baino gehiagok emigratu zuten Iraketik, herrialde horretan bizi ziren 30 milioi pertsonetatik, eta horrek petrolio enpresa anglo-iparramerikarren kontzeptuari mesede egiten dio. Kontzeptu horren arabera, Irak despopulatzea da Irakeko petrolioa zeharkako kontrolpean izateko bermerik handiena eta onena.
2004ko martxoaren 11ko Madrilgo atentatuak
Arrazoibide horri jarraitzen diotenek oztopoa aurkitzen dute gaur egungo terrorismoa askotan autoterrorismoa dela ondorioztatzeko. 2004ko martxoaren 11n Madrilen izandako atentatua da, oro har, irailaren 11ko balizko autoatentatuaz edo atentatu handienetan petrolio-interesen parte-hartzeaz hitz egiten duen edozein teoria ahultzeko adibide.
Gertatzen da Espainiako Gobernuko aurreko presidentea, José María Aznar, Bush eta Blairren bazkide bikaina zela. Txintik esan gabe lagundu zien Irakeko inbasioan, eta senatari leial gisa agertu zen beti terrorismoaren aurkako kanpaina horretan, Bushek azkeneraino joateko prest zegoela zioenean.
Aznarren irudi horren ondorioz, askok uste dute ezin direla AEBetako inteligentzia-zerbitzuak edo petrolio-interesak Al Qaeda bezalako erakunde terroristen atzean egon. Bestela, nola azal liteke erakunde horrek berak Madrilen 200 pertsona baino gehiago hil izana Aznarren Alderdi Popularrak (PP) irabazteko aukera guztiak zituen hauteskundeak baino hiru egun lehenago? PPk hauteskundeak galdu izana, zalantzarik gabe, atentatu horren ondorio izan zen. Izan ere, Jose Rodriguez Zapatero sozialistak "Bushen bazkidea" garaitu zuen.
Hala pentsatzen dutenek, ordea, 2004ko martxoaren 11ko atentatuaren arrazoi sakonak zeintzuk izan zirenaren ideiarik ez dute.
Oroimena ondo lantzen duen irakurleak, ziur aski, 2002ko uztailaren 17an prentsak modu zatikatuan azaldu zuen gertaera bitxi bat gogoratuko du. Egunkari askotako lehen azaletan, dozenaka soldadu espainiar gutxi batzuk ikus zitezkeen Perejil izeneko uhartetxo marokoar bat inbaditzen, Espainiako bandera iltzatzen, bertan bizi ziren ahuntz gutxi batzuen begirada harrituaren aurrean, espainiarrek, uhartea babesten zuten sei soldadu marokoarrak etxera bidali zituztela.
Bazirudien mundua zeharo erotu zela, eta irlatxoaren izenak berak ere, argazkiaren ondoan, barrea sortzen zuen. Hala ere, kasuaren benetako aurrekariek, nazioarteko prentsak gaizki kontatutakoek edo oro har desitxuratutakoek, gertaera hura gertatzen laguntzeaz gain, eragin handia izango zuten Atochako atentatu tragikoan, Madrilen.
Gertatzen da Marokoko hegoaldean gaur egun oraindik "inoren lurraldea" den lurralde bat dagoela: Espainiako Sahara ohia. Bere aberastasun mineralengatik ezaguna da, eta Marokok lurralde propiotzat hartu izan du beti, Espainiako kolonia ohi hori herrialde independentea izatea eskatzen duten basamortu horretan bizi diren saharar askoren ezezkoaren aurrean.
Espainiaren eta Marokoren arteko gatazka hori 1975ean hasi zen, Espainiak Mendebaldeko Sahara utzi zuenean, eta beti izan zuen profil nahiko baxua — baita Espainiarentzat eta Marokorentzat ere —, harik eta hainbat petrolio-enpresak Mendebaldeko Saharako lurralde-uretan esplorazioak egiteko interesa agertu zuten arte, uste baitzuten inguru horretan petrolio-kantitate handiak egon zitezkeela.
Gatazka areagotu egin zen Aznarrek petrolio-kontzesioak sinatu zizkionean Repsoli Gibraltarretik kilometro gutxira, Marokok berezkotzat jotzen dituen uretan. Mohamed VI.a erregeak Mendebaldeko Saharako uretan esplorazio-kontzesioak eman zizkion Kerr-McGee enpresa iparramerikarrari. Korporazio hori Chevron-Gulf-Texaco petrolio-olagarro boteretsuaren subsidiarioa izango litzateke, eta haren kontrola Rockefeller familiaren esku dago.
Bi herrialdeen arteko harreman diplomatikoen hozteak Perejil uharteari buruzko albisteekin ezagutzen ziren gertaerak eragin zituen.
Hala pentsatzen dutenek, ordea, 2004ko martxoaren 11ko atentatuaren arrazoi sakonak zeintzuk izan zirenaren ideiarik ez dute.
Oroimena ondo lantzen duen irakurleak, ziur aski, 2002ko uztailaren 17an prentsak modu zatikatuan azaldu zuen gertaera bitxi bat gogoratuko du. Egunkari askotako lehen azaletan, dozenaka soldadu espainiar gutxi batzuk ikus zitezkeen Perejil izeneko uhartetxo marokoar bat inbaditzen, Espainiako bandera iltzatzen, bertan bizi ziren ahuntz gutxi batzuen begirada harrituaren aurrean, espainiarrek, uhartea babesten zuten sei soldadu marokoarrak etxera bidali zituztela.
Bazirudien mundua zeharo erotu zela, eta irlatxoaren izenak berak ere, argazkiaren ondoan, barrea sortzen zuen. Hala ere, kasuaren benetako aurrekariek, nazioarteko prentsak gaizki kontatutakoek edo oro har desitxuratutakoek, gertaera hura gertatzen laguntzeaz gain, eragin handia izango zuten Atochako atentatu tragikoan, Madrilen.
Gertatzen da Marokoko hegoaldean gaur egun oraindik "inoren lurraldea" den lurralde bat dagoela: Espainiako Sahara ohia. Bere aberastasun mineralengatik ezaguna da, eta Marokok lurralde propiotzat hartu izan du beti, Espainiako kolonia ohi hori herrialde independentea izatea eskatzen duten basamortu horretan bizi diren saharar askoren ezezkoaren aurrean.
Espainiaren eta Marokoren arteko gatazka hori 1975ean hasi zen, Espainiak Mendebaldeko Sahara utzi zuenean, eta beti izan zuen profil nahiko baxua — baita Espainiarentzat eta Marokorentzat ere —, harik eta hainbat petrolio-enpresak Mendebaldeko Saharako lurralde-uretan esplorazioak egiteko interesa agertu zuten arte, uste baitzuten inguru horretan petrolio-kantitate handiak egon zitezkeela.
Gatazka areagotu egin zen Aznarrek petrolio-kontzesioak sinatu zizkionean Repsoli Gibraltarretik kilometro gutxira, Marokok berezkotzat jotzen dituen uretan. Mohamed VI.a erregeak Mendebaldeko Saharako uretan esplorazio-kontzesioak eman zizkion Kerr-McGee enpresa iparramerikarrari. Korporazio hori Chevron-Gulf-Texaco petrolio-olagarro boteretsuaren subsidiarioa izango litzateke, eta haren kontrola Rockefeller familiaren esku dago.
Bi herrialdeen arteko harreman diplomatikoen hozteak Perejil uharteari buruzko albisteekin ezagutzen ziren gertaerak eragin zituen.
Uhartetxoaren gatazka gainazalean bakarrik konpondu zen, 2002an, AEBetako Estatu Departamentuak, Colin Powell agintean zela, Aznarren gobernua presionatu zuenean bertatik erretiratzeko. Albistea komunikabideetatik desagertu arren, errealitatean, gaia "patata bero" bihurtu zen itzaletan. Aznarrek eta bere alderdiak ustekabeko moduan jokatzen zuten Bushen gobernuarentzat eta CIArentzat berarentzat.
Hala ere, zehaztu beharra dago aspaldidanik George Bush aitaren lagun handi batek, James Baker III.ak, Estatu Batuetako petrolio-oligopolioaren eta Wall Streeten interesekin oso lotuta zegoenak, "deskolonizazio-plan" bat aurkeztu zuela Nazio Batuetan, Mendebaldeko Saharak autodeterminazioa izan zezan, baina ez erabateko independentzia.
Bere baliabide ekonomikoak, "Baker Plana" aplikatuko balitz, Marokoko koroak administratuko lituzke, eta bertan, esan bezala, gaur egun Mohamed VI.a da nagusi, Estatu Batuetako petrolio-enpresen baldintzarik gabeko bazkidea.
Aznarren gobernuak, aldiz, Mendebaldeko Sahararen erabateko independentzia lortu nahi zuen, Repsolekin oraindik mitikoa zen "petrolio-tarta" sahararraren banaketan sartu ahal izateko. Izan ere, Repsolek Estatu Batuetako korporazioen esku jarraitzen du (Morgan-Chaseer-en esku, hain zuzen ere).
Perejileko gatazkaz geroztik, Aznarrek jarrera independentista hori indartu zuen Espainiako Sahara ohiarentzat, aurrez aurre talka egiten baitzuen Estatu Batuetako petrolio enpresen interesekin. Estatu Batuetan gero eta mesfidatiago agertu ziren Aznar eta PP, eta batez ere Perejilen inbasioaren ondoren. Gertaera horrek denboran iraun izan balu eta norgehiagoka zabalago batera iritsi izan balitz, Gibraltarreko itsasarteko nabigazioa ere arriskuan jar zezakeen.
Horrez gain, egoera larriagotu zuen gertaera bat gertatu zen: Jose Luis Rodriguez Zapatero Espainiako Gobernuko egungo presidentea, hautagai zenean, Marokon izan zen, alde biko harremanak hozten ari zirenean, eta, gainera, publikoki "Baker Planaren" alde agertu zen, hau da, interes espainiarren aurkako AEBko planen alde.
Ez zen jokaldi pertsonala izan, PSOEren (Partido Socialista Obrero Español) politika mankomunatua baizik, Felipe Gonzálezek, bere adierazle historiko nagusiak, gauza bera egin baitzuen.
Beraz, Aznar eta Alderdi Popularra Estatu Batuekiko eta Bushekiko esanekotzat edo era obeditzailean agertzen ari baziren Irak gaiari dagokionez, gauza bera gerta dakieke Zapaterori, Felipe Gonzalezi eta PSOEri Mendebaldeko Sahara gaiari dagokionez, era gehigarrian, Espainiaren negoziazio-ahalmena larriki higatu zutelarik Ipar Amerikako interesen aurrean.
Hala ere, zehaztu beharra dago aspaldidanik George Bush aitaren lagun handi batek, James Baker III.ak, Estatu Batuetako petrolio-oligopolioaren eta Wall Streeten interesekin oso lotuta zegoenak, "deskolonizazio-plan" bat aurkeztu zuela Nazio Batuetan, Mendebaldeko Saharak autodeterminazioa izan zezan, baina ez erabateko independentzia.
Bere baliabide ekonomikoak, "Baker Plana" aplikatuko balitz, Marokoko koroak administratuko lituzke, eta bertan, esan bezala, gaur egun Mohamed VI.a da nagusi, Estatu Batuetako petrolio-enpresen baldintzarik gabeko bazkidea.
Aznarren gobernuak, aldiz, Mendebaldeko Sahararen erabateko independentzia lortu nahi zuen, Repsolekin oraindik mitikoa zen "petrolio-tarta" sahararraren banaketan sartu ahal izateko. Izan ere, Repsolek Estatu Batuetako korporazioen esku jarraitzen du (Morgan-Chaseer-en esku, hain zuzen ere).
Perejileko gatazkaz geroztik, Aznarrek jarrera independentista hori indartu zuen Espainiako Sahara ohiarentzat, aurrez aurre talka egiten baitzuen Estatu Batuetako petrolio enpresen interesekin. Estatu Batuetan gero eta mesfidatiago agertu ziren Aznar eta PP, eta batez ere Perejilen inbasioaren ondoren. Gertaera horrek denboran iraun izan balu eta norgehiagoka zabalago batera iritsi izan balitz, Gibraltarreko itsasarteko nabigazioa ere arriskuan jar zezakeen.
Horrez gain, egoera larriagotu zuen gertaera bat gertatu zen: Jose Luis Rodriguez Zapatero Espainiako Gobernuko egungo presidentea, hautagai zenean, Marokon izan zen, alde biko harremanak hozten ari zirenean, eta, gainera, publikoki "Baker Planaren" alde agertu zen, hau da, interes espainiarren aurkako AEBko planen alde.
Ez zen jokaldi pertsonala izan, PSOEren (Partido Socialista Obrero Español) politika mankomunatua baizik, Felipe Gonzálezek, bere adierazle historiko nagusiak, gauza bera egin baitzuen.
Beraz, Aznar eta Alderdi Popularra Estatu Batuekiko eta Bushekiko esanekotzat edo era obeditzailean agertzen ari baziren Irak gaiari dagokionez, gauza bera gerta dakieke Zapaterori, Felipe Gonzalezi eta PSOEri Mendebaldeko Sahara gaiari dagokionez, era gehigarrian, Espainiaren negoziazio-ahalmena larriki higatu zutelarik Ipar Amerikako interesen aurrean.
Baina Aznarrek Estatu Batuekin zuen liskarra ez zen han amaitzen. Hegoalderago, Mendebaldeko Sahara dagoen Afrikako kostalde berean, Espainiako beste kolonia ohi bat dago, gaur egun independentea, non 1997tik petrolioa ateratzen hasi den. Ekuatore Ginea da, eta gaur egun 330.000 upel inguru ekoizten ditu egunero.
Zifra esanguratsua ez bada ere, International Energy Administration erakundearen Interneteko gune ofizialaren arabera, Ekuatore Gineako itsasoan petrolio-erreserbak aurki daitezke, gaur egun ezagutzen diren munduko erreserba guztien %10eraino.
Kalkulu hotz batek adierazten duenez, IEA (International Energy Administration) zuzen badago, Ekuatore Gineako itsasoan 90.000 milioi upel gordin egon litezke, eta kopuru horrek Irakekiko berdintasunean jarriko luke Afrikako herrialde txikia. Aukera honek Repsolen eta Aznarren gutizia piztu zuen.
Azken finean, Ekuatore Ginea espainiar kolonia ohi bat da, non gaur egun atzerriko hiru petrolio-enpresa bakarrik dauden instalatuta: Exxon-Mobil (gaur egun bertan erauzten den petrolioaren ia %80 ekoizten duena), Marathon Oil eta Amerada-Hess. Rockefeller klanak gertutik kontrolatzen ditu hiru enpresak.
Irakurleak suposatu behar duenez, ez da kasualitatea Ekuatore Ginea diktadore batek gobernatzea, normalean usteltzat jotzen dena, Teodoro Obiang deitzen dena.
Ekuatore Ginearen kanpoko kontua, Washingtongo Riggs Banken hain zuzen ere (Augusto Pinochet bezalako beste diktadore batzuek milioi askoko kontuak zituzten banku berean), Obiangen sinadurarekin erregistratuta dago, eta 600 milioi dolar baino gehiago daude bertan gordeta; beraz, ondoriozta daiteke Estatu Batuek ez dutela soilik Afrikako nazio txikiko petrolioa kontrolatzen, baita diktadorea eta haren oparien funtsak ere.
Zifra esanguratsua ez bada ere, International Energy Administration erakundearen Interneteko gune ofizialaren arabera, Ekuatore Gineako itsasoan petrolio-erreserbak aurki daitezke, gaur egun ezagutzen diren munduko erreserba guztien %10eraino.
Kalkulu hotz batek adierazten duenez, IEA (International Energy Administration) zuzen badago, Ekuatore Gineako itsasoan 90.000 milioi upel gordin egon litezke, eta kopuru horrek Irakekiko berdintasunean jarriko luke Afrikako herrialde txikia. Aukera honek Repsolen eta Aznarren gutizia piztu zuen.
Azken finean, Ekuatore Ginea espainiar kolonia ohi bat da, non gaur egun atzerriko hiru petrolio-enpresa bakarrik dauden instalatuta: Exxon-Mobil (gaur egun bertan erauzten den petrolioaren ia %80 ekoizten duena), Marathon Oil eta Amerada-Hess. Rockefeller klanak gertutik kontrolatzen ditu hiru enpresak.
Irakurleak suposatu behar duenez, ez da kasualitatea Ekuatore Ginea diktadore batek gobernatzea, normalean usteltzat jotzen dena, Teodoro Obiang deitzen dena.
Ekuatore Ginearen kanpoko kontua, Washingtongo Riggs Banken hain zuzen ere (Augusto Pinochet bezalako beste diktadore batzuek milioi askoko kontuak zituzten banku berean), Obiangen sinadurarekin erregistratuta dago, eta 600 milioi dolar baino gehiago daude bertan gordeta; beraz, ondoriozta daiteke Estatu Batuek ez dutela soilik Afrikako nazio txikiko petrolioa kontrolatzen, baita diktadorea eta haren oparien funtsak ere.
Baina berriz ere Aznarrengana itzuliz, Espainiako Gobernuko presidente ohia Teodoro Obiangen etsairik txarrenarekin, Severo Motorekin, elkarrizketetan hasi zen, eta ez zen kasualitatez Madrilen erbesteratuta bizi.
Interneteko hedabide askok salatu dute Moto eta Aznarren gobernua izan zirela 2004ko martxoaren 8an Ekuatore Ginean exekutatutako estatu-kolpe saiakera baten egile intelektualak, Madrilen Atochako atentatuak baino hiru egun lehenago.
Kolpeak porrot egin zuen CIAk eta MI-6k lehenago jakin zutelako. Neurri batean, Mark Thatcherrek — Margaret Thatcher Erresuma Batuko lehen ministro ohiaren semea — emandako zerbitzuei esker gertatuko zen hori. Gogora ekarriko dugunez, Thatcher Zimbabwen preso erori zen, prentsak inoiz argitu ez zituen arrazoiengatik, eta berehala askatu zuten, agente bikoitza izango zelako seguruenik.
Hala, hainbat nazionalitatetako mertzenarioak Zimbabwetik Ginearako hegaldia hartzen saiatzen ari zirenean, Harareko aireportuan (Zimbabwe) atxilotu zituzten, eta operazioak, txapuzeroki planeatuta, porrot egin zuen. Ondoren, Obiangen gobernuko kideek Espainiako zerbitzu sekretuei, Aznarri eta kolaboratzaile ohiei egotzi zieten saiakera.
Batu ditzagun kausak: Sahararen, bere uren eta bere balizko petrolioaren aldeko konfrontazioa, Perejilen kontsultarik gabeko inbasioa, Ekuatore Ginean kolpe saiakera. Azken batean, Aznar eta PP, buruko min handia ziren Colin Powell Estatu idazkariarentzat, George Bushentzat eta CIArentzat.
Orduan, gertatu behar zena, ez zuten gertatzen utzi. Inkestatzaile pribatuen proiekzio guztiak bat zetozenean Aznarren PPk 2004ko martxoaren 14ko hauteskundeak erraz irabaziko zituela. Hau eragozteko, Al Qaedako terroristek hiru egun lehenago lau tren lehertu zituzten Madrilen, eta 200 pertsona errugabe baino gehiago hil zituzten.
Aznarren gobernua zigortua izan zen Bushi Iraken laguntzeagatik, eta Rodriguez Zapatero, Estatu Batuei publikoki petrolio enpresa estatubatuarren kausarekin bat egingo zuela agindu ziena, eta James Baker, sahararren "independentzia gabeko autonomia" bultzatuko zuena, presidente aukeratu zuten ia magiaz.
Beste behin ere, oso inozoa den norbaitek bakarrik jo lezake kasualitatez Al Qaedak AEBetako petrolio-konpainien interesen alde jokatzea, zehaztasun ia milimetrikoarekin, talde terroristaren ustezko akatsak ere egokiak baitira. Merezi du gogoratzea trenetako bonben detonagailuetako batek ez zuela eraginik izan (hots egin ez zuen mugikor batean instalatuta), eta, beraz, ordu gutxitan jakin zen atentatuaren erantzulea Al Qaeda zela, eta ez ETA.
Eta ordu gutxi falta ziren PPk ia irabazita zituen hauteskundeetarako; beraz, Aznarren gobernuak ez zuen aitzakia txikirik ere izan "zigor boto" izugarri bat saihesteko.
Beharrezkoa da azpimarratzea Espainiako kazetaritza-hedabide "aurrerakoienek" jokatu zuten papera. Izan ere, azkar jardun zuten atentatuaren egunetik hauteskundeen igandera bitartean, "Al Qaeda izan zen" teoria babestu eta zabalduz, nahiz eta Espainiako zerbitzu sekretuko buruaren (CNI) hitzaz gain ez zegoen froga seriorik.
Honek, harrigarria bada ere, hedabideei George Bushek Madrilgo atentatuaz egiten zuen gauza bera esaten zien — Al Qaeda zen erantzulea —, Aznarrek eta bere gobernuak esaten zutenarekin guztiz bat ez zetorrela: atentatuen egilea ETA euskal talde terrorista izan zela.
Interneteko hedabide askok salatu dute Moto eta Aznarren gobernua izan zirela 2004ko martxoaren 8an Ekuatore Ginean exekutatutako estatu-kolpe saiakera baten egile intelektualak, Madrilen Atochako atentatuak baino hiru egun lehenago.
Kolpeak porrot egin zuen CIAk eta MI-6k lehenago jakin zutelako. Neurri batean, Mark Thatcherrek — Margaret Thatcher Erresuma Batuko lehen ministro ohiaren semea — emandako zerbitzuei esker gertatuko zen hori. Gogora ekarriko dugunez, Thatcher Zimbabwen preso erori zen, prentsak inoiz argitu ez zituen arrazoiengatik, eta berehala askatu zuten, agente bikoitza izango zelako seguruenik.
Hala, hainbat nazionalitatetako mertzenarioak Zimbabwetik Ginearako hegaldia hartzen saiatzen ari zirenean, Harareko aireportuan (Zimbabwe) atxilotu zituzten, eta operazioak, txapuzeroki planeatuta, porrot egin zuen. Ondoren, Obiangen gobernuko kideek Espainiako zerbitzu sekretuei, Aznarri eta kolaboratzaile ohiei egotzi zieten saiakera.
Batu ditzagun kausak: Sahararen, bere uren eta bere balizko petrolioaren aldeko konfrontazioa, Perejilen kontsultarik gabeko inbasioa, Ekuatore Ginean kolpe saiakera. Azken batean, Aznar eta PP, buruko min handia ziren Colin Powell Estatu idazkariarentzat, George Bushentzat eta CIArentzat.
Orduan, gertatu behar zena, ez zuten gertatzen utzi. Inkestatzaile pribatuen proiekzio guztiak bat zetozenean Aznarren PPk 2004ko martxoaren 14ko hauteskundeak erraz irabaziko zituela. Hau eragozteko, Al Qaedako terroristek hiru egun lehenago lau tren lehertu zituzten Madrilen, eta 200 pertsona errugabe baino gehiago hil zituzten.
Aznarren gobernua zigortua izan zen Bushi Iraken laguntzeagatik, eta Rodriguez Zapatero, Estatu Batuei publikoki petrolio enpresa estatubatuarren kausarekin bat egingo zuela agindu ziena, eta James Baker, sahararren "independentzia gabeko autonomia" bultzatuko zuena, presidente aukeratu zuten ia magiaz.
Beste behin ere, oso inozoa den norbaitek bakarrik jo lezake kasualitatez Al Qaedak AEBetako petrolio-konpainien interesen alde jokatzea, zehaztasun ia milimetrikoarekin, talde terroristaren ustezko akatsak ere egokiak baitira. Merezi du gogoratzea trenetako bonben detonagailuetako batek ez zuela eraginik izan (hots egin ez zuen mugikor batean instalatuta), eta, beraz, ordu gutxitan jakin zen atentatuaren erantzulea Al Qaeda zela, eta ez ETA.
Eta ordu gutxi falta ziren PPk ia irabazita zituen hauteskundeetarako; beraz, Aznarren gobernuak ez zuen aitzakia txikirik ere izan "zigor boto" izugarri bat saihesteko.
Beharrezkoa da azpimarratzea Espainiako kazetaritza-hedabide "aurrerakoienek" jokatu zuten papera. Izan ere, azkar jardun zuten atentatuaren egunetik hauteskundeen igandera bitartean, "Al Qaeda izan zen" teoria babestu eta zabalduz, nahiz eta Espainiako zerbitzu sekretuko buruaren (CNI) hitzaz gain ez zegoen froga seriorik.
Honek, harrigarria bada ere, hedabideei George Bushek Madrilgo atentatuaz egiten zuen gauza bera esaten zien — Al Qaeda zen erantzulea —, Aznarrek eta bere gobernuak esaten zutenarekin guztiz bat ez zetorrela: atentatuen egilea ETA euskal talde terrorista izan zela.
Hainbat galdera egin beharko genizkioke orduan gure buruari. Lehenik eta behin, nori erantzuten diote Espainiako zerbitzu sekretuek?: Espainiako Erresumari, ala Bushi, CIAri eta Pentagonoari?
Bigarrenik, prentsako hedabide "aurrerakoienak", PSOEri lotuak maiz, zergatik eman zuten egiatzat Espainiako zerbitzu sekretuaren bertsioa inolako azterketarik egin gabe, hauteskundeetan eraginez? Presaka aritu ziren taldeei buruz ari gara, zehazki.
Bada, badirudi erantzuna honako hau dela: Espainiako prentsa talde "aurrerakoi" garrantzitsuenaren kupulak enpresa-lotura oso estuak ditu Venezuelako hedabide ez hain aurrerakoi eta antitxabista sutsuekin.
Gainera, Venezuelako komunikabide erreakzionarioetako kupula horretako kide batzuek George Bush aita Estatu Batuetako lakuetan arrantza egiten zuten — bakarka, jakina —.
Orduan galde geniezaioke nori erantzuten dioten Espainiako komunikabide talde "aurrerakoienek" eta PSOEk berak: Espainiaren interesei eta ordezkatzen omen dituzten langile klaseei, edo Bush familiari, CIAri, Pentagonoari eta Estatu Batuak gobernatzen omen dituzten presidente errepublikano eta demokraten atzean dauden finantza arloko petrolio korporazioei?
Baina han ez dira amaitu 2004ko hauteskundeetan PSOEren ezusteko garaipena eragin zuten "kasualitateak".
Rodriguez Zapateroren gobernu sozialista berria askoz adiskidetsuago agertu zen petrolio-sektoreko enpresa anglo-iparramerikar handiekin bere aurreko José María Aznar baino. Aznarrek Repsol-YPFren zati minoritario bat saldu zuen Madrilgo burtsan, Chase Manhattan Bank-i zuzenean salduta, esan dugun bezala.
Gertatzen da Pedro Solbes Zapateroren Finantza ministroak, PSOEko "ume mimatuak", proiektu bat aurkeztu zuela Espainiako Estatuak Espainiako lau estatu-talde nagusietan zuen "urrezko akzioa" indargabetzeko eta, horrela, etorkizunean anglosaxoi jatorriko enpresek erosteko aukera errazteko.
Proiektua onartu egin zen. Repsol-YPFri berari, Telefónicari, Iberiari eta Endesari buruz ari gara. Haren epemugak 2006 eta 2007 artean zeuden, baina Espainiako Estatuak luza zitzakeen, eta azkenean ez.
Harritzekoa al da Rodriguez Zapatero Bush eta Blairren lagunagoa izatea Aznar bera baino? Aznarrek anglosaxoiekin zuen "lerrokatzea" Irakera ehunka soldadu bidaltzea eta Bush eta Blairrekin irribarretsu argazkiak ateratzera mugatu zuen.
Bada, horrek ez luke arreta erakarri behar, bi arrazoirengatik:
Lehenik eta behin, PSOEren jatorria bera, "mugimendu sozialista" gehienena bezala, oro har, mundu osoan gertatu da, Londres, Washington eta New Yorketik gidatutako — eta, batez ere, haiekin lotura estua duten — elkarte sekretuetan, nahiz eta bertako kide gehienek ez jakin interes horietarako lanean ari direla. PSOEren kasuan, kide garrantzitsuenetako askoren argazki zaharrak, Espainiako Gerra Zibila baino lehenagokoak, uniformearekin eta parafernalia masonikoarekin, horren lekuko dira.
Bigarrenik, prentsako hedabide "aurrerakoienak", PSOEri lotuak maiz, zergatik eman zuten egiatzat Espainiako zerbitzu sekretuaren bertsioa inolako azterketarik egin gabe, hauteskundeetan eraginez? Presaka aritu ziren taldeei buruz ari gara, zehazki.
Bada, badirudi erantzuna honako hau dela: Espainiako prentsa talde "aurrerakoi" garrantzitsuenaren kupulak enpresa-lotura oso estuak ditu Venezuelako hedabide ez hain aurrerakoi eta antitxabista sutsuekin.
Gainera, Venezuelako komunikabide erreakzionarioetako kupula horretako kide batzuek George Bush aita Estatu Batuetako lakuetan arrantza egiten zuten — bakarka, jakina —.
Orduan galde geniezaioke nori erantzuten dioten Espainiako komunikabide talde "aurrerakoienek" eta PSOEk berak: Espainiaren interesei eta ordezkatzen omen dituzten langile klaseei, edo Bush familiari, CIAri, Pentagonoari eta Estatu Batuak gobernatzen omen dituzten presidente errepublikano eta demokraten atzean dauden finantza arloko petrolio korporazioei?
Baina han ez dira amaitu 2004ko hauteskundeetan PSOEren ezusteko garaipena eragin zuten "kasualitateak".
Rodriguez Zapateroren gobernu sozialista berria askoz adiskidetsuago agertu zen petrolio-sektoreko enpresa anglo-iparramerikar handiekin bere aurreko José María Aznar baino. Aznarrek Repsol-YPFren zati minoritario bat saldu zuen Madrilgo burtsan, Chase Manhattan Bank-i zuzenean salduta, esan dugun bezala.
Gertatzen da Pedro Solbes Zapateroren Finantza ministroak, PSOEko "ume mimatuak", proiektu bat aurkeztu zuela Espainiako Estatuak Espainiako lau estatu-talde nagusietan zuen "urrezko akzioa" indargabetzeko eta, horrela, etorkizunean anglosaxoi jatorriko enpresek erosteko aukera errazteko.
Proiektua onartu egin zen. Repsol-YPFri berari, Telefónicari, Iberiari eta Endesari buruz ari gara. Haren epemugak 2006 eta 2007 artean zeuden, baina Espainiako Estatuak luza zitzakeen, eta azkenean ez.
Harritzekoa al da Rodriguez Zapatero Bush eta Blairren lagunagoa izatea Aznar bera baino? Aznarrek anglosaxoiekin zuen "lerrokatzea" Irakera ehunka soldadu bidaltzea eta Bush eta Blairrekin irribarretsu argazkiak ateratzera mugatu zuen.
Bada, horrek ez luke arreta erakarri behar, bi arrazoirengatik:
Lehenik eta behin, PSOEren jatorria bera, "mugimendu sozialista" gehienena bezala, oro har, mundu osoan gertatu da, Londres, Washington eta New Yorketik gidatutako — eta, batez ere, haiekin lotura estua duten — elkarte sekretuetan, nahiz eta bertako kide gehienek ez jakin interes horietarako lanean ari direla. PSOEren kasuan, kide garrantzitsuenetako askoren argazki zaharrak, Espainiako Gerra Zibila baino lehenagokoak, uniformearekin eta parafernalia masonikoarekin, horren lekuko dira.
Elkarte sekretu horietako kide garrantzitsuenetako bat, beti interes anglo-iparramerikarrei erantzun izan diena, gutxienez 1717az geroztik, Espainiako gobernuko egungo presidenteak maiz aipatzen duen pertsonaia da, aldare batean goratzen duena: bere aitona, Juan Rodríguez Lozano masoi ospetsua, Emilio Rodríguez Pallarés 15 logiaren fundatzailea Leon-en.
Zapaterok sarritan aipatzen du bere diskurtsoetan, Espainiako Gerra Zibileko heroi gisa zuen oroimena goraipatuz.
Hau guztia anekdotikoa izango litzateke gertaera txiki batengatik ez balitz. José Luis Rodríguez Zapatero bere aitonak sortutako logia masonikora joan zen Memoria Historikoaren Legea onartu baino hiru egun lehenago. Lege horrek Espainiaren iragan historikoa ezartzen du: petrolioa eta sozietate sekretuak... Gobernua eta elkarte sekretuak... Sozialismoa eta gizarte sekretuak... PSOEk eta elkarte sekretuek... Felipe González, "Espainiako lehen sozialistatik" petrolio enpresa anglo-iparramerikarren lehen kapitalistara...
Dena oso arraroa. Edo ez, nondik begiratzen den arabera.
Aznarren PP, kutsu nazionalistagoa zuena, oztopo bat zen boteregune anglosaxoi nagusien interesetarako, inoiz ez baitzitzaien nazionalismoa gustatu beren mugetatik kanpo.
Ez zen halabeharrez gertatu Francisco Francok Espainian gizarte sekretuak jazarri izana, nekaezin. Gaur egun Rodriguez Zapaterok eta komunikabide "aurrerakoienek" sustatutako Memoria Historikoaren Legeak Franco gehiegi iraindu du agian.
Eta ez da halabeharrez gaur Espainiako "historia aldatzen" saiatzen ari direla.
Gogora dezagun George Orwellen esaldia: "Oraina kontrolatzen duenak iragana kontrolatzen du. Iragana kontrolatzen duenak, etorkizuna kontrolatzen du... "
Azkenik, 2004ko martxoaren 11ko atentatuaren gai espezifikora itzuliz, nork egin zuen jakin nahi bada, horren plangintza eta finantzaketa aztertu behar dira (Al Qaeda "arduradun operatiboa" izan ala ez).
Hala ere, esandakoa nahikoa ez balitz, aipatu beharra dago Ikonos satelite estatubatuarrak ageriko inongo arrazoi gabe Madrilgo Atocha estazioari argazki zehatza atera ziola 2003ko abuztuaren 23an. Interneten eta kapitulu honetan adierazitako bibliografian satelitearen argazki zehatzak ikus daitezke.
Zapaterok sarritan aipatzen du bere diskurtsoetan, Espainiako Gerra Zibileko heroi gisa zuen oroimena goraipatuz.
Hau guztia anekdotikoa izango litzateke gertaera txiki batengatik ez balitz. José Luis Rodríguez Zapatero bere aitonak sortutako logia masonikora joan zen Memoria Historikoaren Legea onartu baino hiru egun lehenago. Lege horrek Espainiaren iragan historikoa ezartzen du: petrolioa eta sozietate sekretuak... Gobernua eta elkarte sekretuak... Sozialismoa eta gizarte sekretuak... PSOEk eta elkarte sekretuek... Felipe González, "Espainiako lehen sozialistatik" petrolio enpresa anglo-iparramerikarren lehen kapitalistara...
Dena oso arraroa. Edo ez, nondik begiratzen den arabera.
Aznarren PP, kutsu nazionalistagoa zuena, oztopo bat zen boteregune anglosaxoi nagusien interesetarako, inoiz ez baitzitzaien nazionalismoa gustatu beren mugetatik kanpo.
Ez zen halabeharrez gertatu Francisco Francok Espainian gizarte sekretuak jazarri izana, nekaezin. Gaur egun Rodriguez Zapaterok eta komunikabide "aurrerakoienek" sustatutako Memoria Historikoaren Legeak Franco gehiegi iraindu du agian.
Eta ez da halabeharrez gaur Espainiako "historia aldatzen" saiatzen ari direla.
Gogora dezagun George Orwellen esaldia: "Oraina kontrolatzen duenak iragana kontrolatzen du. Iragana kontrolatzen duenak, etorkizuna kontrolatzen du... "
Azkenik, 2004ko martxoaren 11ko atentatuaren gai espezifikora itzuliz, nork egin zuen jakin nahi bada, horren plangintza eta finantzaketa aztertu behar dira (Al Qaeda "arduradun operatiboa" izan ala ez).
Hala ere, esandakoa nahikoa ez balitz, aipatu beharra dago Ikonos satelite estatubatuarrak ageriko inongo arrazoi gabe Madrilgo Atocha estazioari argazki zehatza atera ziola 2003ko abuztuaren 23an. Interneten eta kapitulu honetan adierazitako bibliografian satelitearen argazki zehatzak ikus daitezke.
---------------------------------
Itzela, Francori buruz ezer onik irakurtzeak tripako mina sortzen badu ere... Mark Thatcher, Iron Maiden-en semea eta MI-6-ko James Bond moduko bat, espainiar inteligentziaren Ginea Ekuatorialeko estatu-kolpea gelditzen. Aznar, puztuta, geopolitikako global player bezala AEB-ren aurka... Auskalo egia osoa zein den, baina Grazianoren tesiek badaukate logika, logia eta oinarria.
Datu kurioso bat. Bonbak goizeko 7:30ak pasatxotan, 10:30etan Otegiren prentsaurrekoaren zuzenekoa emititzen PSOEk kontrolatzen zituen komunikabide guztietan ETA ez zela izan, ezta hipotesi bezala ere, esaten eta atentatua kondenatzen, islamistak jomugan jarriz.
Are kuriosoagoa beharbada, atentatuan epaituak izan ziren guztien defentsa legala (29 pertsonena) José Bono soziolistoaren alabaren buffeteak egin izana. Baita ondo egin ere, gaur egun hiru pertsona bakarrik baitaude kartzelan 2007an bukatutako epaiketatik, 192 hildako eta 1.857 zauritu eragin eta gero. 2008an epaiketaren errebisioa egon zen, makina bat absoluziorekin.
Ricardo de la Cierva historialariak José Luis Rodríguez Zapatero Francmasoneria-ko kide izateari buruzko dokumentazio zehatza duela ziurtatu du, baita aitonaren bidezko jatorri judutarra ere. 33 graduko francmasoia litzateke, AEB-etako elkarte sekretuekin lotura eginez, Skull&Bones eta parekideekin.
Gure inguruan elkarte sekretuek itzaletik bada ere izugarrizko boterea daukatena ezagun da: Opus Dei eta jesuiten ingurutik, multinazionaletan (petrolioa, argindarra, farmazia, inbertsio-fondoak...), PSOE, PNV, PP eta... botere-leku guztietan txertatuak.
Eta baita ere, nola ez, Cabezudoren epaiketan agertzen den informazioaren arabera litekeena da Kote Cabezudok antolatzen zituen euskal pederastia jaietan ere elkarte sekretutako morroiak ondo sartuta egotea, Cabezudoren hitzen arabera: bankariak, goi mailako politikariak, enpresariak, epaileak, telebistako aurkezleak, kazetariak, militarrak, poliziak, odol urdindunak... Litekeena ere jai hauen grabazioak parte-hartzaileak potrotatik ondo helduta izateko metodo eraginkorra izatea. Epaiketaren grabazioaren arabera, En el nombre ellas dokumentalean jasoa, bideootako batzuk Ertzaintzak eraman zituen Cabezudoren estudiotik...
Egiak inoiz ezagutuko al ditugu?