Momorro txiki bat sortzen (IX)

Aurreko baten, lagun bat topau genduan Dosdemayon. Aspaldi ikusi barik, kontuak esateko gogoz ibilli giñan; gure lagunak bost bat urteko umia daka, eta jakiña, asper-asper eginda amaittu zeban gure nagusixen barriketiaz. “Amaaaaa...” eta hamar segundura, “Amaaaaaa”, eta bost segundura “Amaaaa, guazen...” harik eta nere lagunak “¡Ixi, berbetan nago-ta!” esan zetsan arte. Umia isildu, eta bere asperguria resignaziñoz pasau zeban ordutik aurrera, bertan egon giñan tartetxuan (hamar minutu bez). Gero agur, hurrengorarte eta bakotxa bere bidetik aurrera.

Gero konturatu giñan gertatu zanakin. Eta benetan harrigarrixa begittandu jakun. Izan be, gaur egunian kalian ikusten dogunan araberan, hau ez da bape normala. Gaur eguneko gurasuak, bere umia momorro bihurtzeko lanian fiñ, ez detse sekulan entzungor egingo bere momorrogaixan atentziño eskaerei (horretarako bere zeregin eta konbertsaziñua eten egin bihar badabe be); ezta gitxiago okurriduko jake ixiltzeko agintzia (batek daki bestela zelako trauma infantilla sortu leikixen); eta kasualidadez gurasoren batek halakorik egingo baleu konturatu barik, ondo hezittako momorruak ez dau sekulan obedeziduko halako agindurik.

Benetan xelebria, bai, Asun eta bere semetxuan kasua. Eta kontua da, gure metodo psikopedagogikuan hiru arau batera hausi arren be, umiak ez zekala bape psikopata arpegirik...