Sektarismoa
Gerora bai, ikaragarri mikaztuko ziren ETAren eta Autonomoen arteko harremanak. Ezker abertzale ofizialak baztertu egin zuen desagertuak gogoratzeko eta omentzeko ekitaldietatik Naparraren izena. Aita Patxiku sumindu egiten zen. Jon Alonsoren ustez, kalte itzela egin dio sektarismoak ezker abertzaleari, nekea eta blokeoa eragin dizkio. Talde armatuen kupulek militanteen eta ingurukoen artean zabaltzen zituzten kontsigna asko ez ziren egian oinarritzen. Ezin argiago azaltzen du Alonsok berak:
“Horrela (eta nahi diren desitxuratze eta distortsio guztiekin), informazioa eta kontsignak geruzaz geruza eta mailaz maila filtratzen ziren gizartean, piramide baten erpinetik botatako olio-txorrotadak balira bezala, eta azkenean, oinarrira iristen zirenean, erabakitzen zuten jende arruntaren mobilizatzeko gogoa eta prestasuna.
Alde horretatik, okertzeko beldur handirik gabe esan daiteke erakunde armatuen kupulen arteko liskar giro horrek ekarri zuela, une jakin batetik aurrera, herriaren zati handi baten desmobilizazioa.
Noraino ginen horretaz –eta ohikoa zen “masen” erabileraz edo, nahiago bada, manipulazioaz– kontziente, bakoitzak jakingo du.
Errealitatea da familiak, une horretatik aurrera, geratzen zitzaion laguntza eta berme bakarra galdu zuela, hein batean bederen: ezker abertzaleko jendearena, alegia. Parte batena, bederen; egia delako beste batzuek beti lagundu dietela eta elkartasunez jokatu dutela.” (103 or.)
Eta liburuaren amaiera aldera:
"Jose Miguel Etxeberria desagertu zenean, edo, esan dezagun argiago, bahitu eta hil zutenean, asko ez ginen behar bezala portatu. Fenomeno orokortu eta sozial bati buruz ari naiz, ez banakako ardura jakin bati buruz. Egia da oso urte nahasiak zirela, eta egia da batzuk gazte txoro batzuk baino ez ginela, baina piramide baten erpinetik behera botatzen den olio-zurrusta bat balitz bezala, oinarri guztia blaitu zuen sektarismo umel, lika eta erraldoi batek blaitu gintuen gu ere, orduko ezker abertzaleko oinarriok, eta ez genion kasuari merezi zuen arretaren laurdenaren laurdena ere eskaini, norbaitek nonbait, gu guztion ordez, “ez zela gutarra” erabaki omen zuelako. Eta guk sinetsi. Hartaraino geunden itsu: ez ginen gauza izan injustiziaren tamainaz konturatzeko, ekintzaren ankerkeriaz jabetzeko, Jose Migueli ez ezik, haren familiari eragiten zion sufrimenduarekiko enpatiaz jokatzeko. Hartaraino geunden une politikoaren urgentziak menderatuta." (323-4)