Sarrionaindia

Joera poliziako itxuraz inozo bat tara bilakatu daiteke adinak aurrera egin ahala, larritu eta obsesio bihurtu. Bada jendea gauero 30 aldiz jaikitzen dena etxeko atea ondo itxi ote duen egiaztatzera. Hamaseigarrenerako badaki ziur ondo itxi duela baina hala ere ezin du eragotzi berriro ere jaiki eta pasilloko joan-etorria egitea pijama jantzirik. Oso gaizki pasatzen du, bizia izaten da antsietatea. Terapiaren bat lagungarria izan liteke halako larridura arintzeko.

Badira bosturteko batzuk irakurtzean maiz gertatzen zaidala hitzen esanahiari baino gehiago hizkien itxurari egoten naizela adi. Bulkada kontrolatzaile horrek harrapatuta, saiakeran edo nobelan gertatzen denak ihes egiten dit. Berriki zenbait idazle bi puntuen ondoren maiuskula erabiltzen hasi dira, Pío Barojaren eta Valle-Inclánen bidetik. Adierazi nahi balute bezala: puntu baten ostean maiuskula badator, arrazoi handiagoz puntu biren ostean. Orain arte, bi puntuen ondoren, komatxoak irekitzen baldin baziren, orduan bai, maiuskula; orobat, bi puntuen ondoren lerro berean jarraitu beharrean aparte egiten bazen; bestela ez. Aspaldion, aitzitik, dena ari da nahasten. Batzuk batetan eta kontutan idazten tematzen dira. Azterketak zuzentzen hasi eta burutik jota amai dezakezu.

Larriena Sarrionandiarekin gertatzen zait. Ez berak idatzitakoarekin, baizik eta abizen horrekin. Badira urteak eta urteak irakurtzen dudan aldiro idatzirik dagoena Sarrionandia ala Sarrionaindia ote den egiaztatu behar izaten dudala. Idazlea Sarrionandia da, baina askok Sarrionaindia idazten dute, batez ere erdaldunek; Onaindiarekin nahastuta, beharbada. Beti gelditu behar izaten dut, letraz letra aztertu. Denbora galtzen dut, urduri jartzen naiz. Ez du ezertarako balio. Inoiz ez diot gutun bat idatzi egunkariko zuzendariari Sarrionaindia irakurri behar izateagatik kexuz. Ondo idatzirik topatu, zein txarto, berdin-berdin dio. Eta ezin hala ere kontrolatzea eragotzi.

Are okerrago: irakurtzen duzu Paul Austerren eleberri bat, Jim Thompsonena, eta badakizun arren ezinezkoa dela Sarrionandia edo Sarrionaindia hitza ager dadin, noizbehinka orrialdeari gainbegiratu azkar bat ematen diozu Sarrionaindiaren baten bila, badaezpada ere.

Milaka eta milaka aldiz irakurri dut abizen hori, eta beti aztertu behar izan dut. Hil arte gelditzen zaizkidan urteetan ere horrela jarraituko du obsesio nazkagarri honek? Baten batek zioen irakurtzea plazer handia dela; erantsi beharra dago: ez beti.