Purua emakumearen ahoan

Herenegun, etxepeko tabernan kafesnea eta kruasana gosaltzen ari nintzela, bakardade baketsuan, aurrez aurre emakume bat egokitu zitzaidan, martinia zurrupada laburrez edateaz batera zigarro purua erretzen ari zena. Iruditu zitzaidan purua berotasun lizun batez erretzen zuela, ahoratu eta ezpainez maitekiro laztantzen zuela, sexualki. Gainera, aldi berean begiratu egiten zidan. Monica Lewinskyren antza hartu nion.

Hurrengo orduan Etika nuen eta idazlan bat eginarazi nien ikasle koitaduei: Zer iradokitzen dizu emakume bakarti batek tabernan purua erretzeak? Zergatik zaigu desberdin emakumearen ahoan purua eta zigarreta? Nondik nora onartzen ditugu beste barik puruak gizonezkoen ahoetan, frontoian kasu, eta, aldiz, kezkagarri zaigu, urdurigarri eta pizgarri, emakume baten aho pintatuaren barruan? Horixe galdetu nien gure ikasleei, alegia, herriari. Herriarentzat, dudarik ez: motxinbero bat da, erdi puta eta zerria.

Gizarte kontrolak gogor egiten die eraso emakume purudunei, gizarteak arriskutsutzat duen askatasun bat adierazten dutelako beharbada: emakumearen ekimen autonomoa, bere kabuz desiratzeko ahala eta eskubidea.

Horregatik ikusiko da agian maizago purua emakume helduen ahoetan (gizonezkoen artean berdin, puruzaleago heldua gaztea baino).

Freudentzat, zakila da purua, erremediorik gabe, eta puru erretzea, berriz, lagun talde maskulinoetako homosexualtasun zapalduaren adierazpen eta arnasbide. Alta, Freudek berak 20 bat puru erretzen zituen egunean, eta maiz ageri da argazkian puruari dotore eutsiz. Diotsozu Freudi: "Purua zakila da eta zuk egunean hogei puru. Beraz…". Freuden erantzun tipikoa: “Purua ia beti da faloa, baina kasu bakan zenbaitetan ez. Adibidez, nik erretzen dudanean, purua ez da purua baino”.

Apustua masturbazioaren ordezkoa delako, eta purua zakilarena, horregatik irizten dio agian gizarte kontrolak zigarro puruari erdi naturala emakumearen aho barruan soilik baldin aldi berean makina txanpon-jalean olgetan badabil.