Primerako zauriak
Noski, neure burua agnostikotzat edo ateotzat hartu arren, ni ez naiz inor erakusteko jendeak zer sinetsi behar duen eta zer ez, edo sinesteari utzi behar dion. Estrabaganteak irudi dakizkidake hainbat sinesmen, edota ulergaitzak, baina ezinegona eta beldurra uxatzen laguntzen badute, edota poza erakartzen, zorionak eta gora bihotzak. Ondo begitantzen ez zaidana da sinesmen horiek jendartean ezarri nahi izatea, badaude-eta partekatzen ez dituzten hiritarrak. Errespetua merezi dugu agnostikoek eta ateoek ere.
Eta jasangaitza dirudit proselitismoak —bai fedearen eta bai fedegabeziaren aldekoak—, agresiboa bezain astuna baita. Nire esperientzia partikularra izango da ziur aski jasanezintasun horren kausa, atseginak eta pizgarriak izan baitaitezke konbentzitzeko ahalegin batzuk. Dena den, eta gaur egun, uste dut gero eta garrantzi handiagoa hartu beharko lukeen hastapen etikoa dela jendea bakean uztearena. Laikotasuna aldezteak esan nahi du ez zaizula polita iruditzen ez fededunak ez fedegabeak molestatzea, eta tratu berdina merezi dutela botere publikoen aldetik.
Printzipio orokorra da hori. Baina gero, eguneroko bizitzan, onartu beharra dago eztabaida sutsu bezain aberrante eta barregarriak bideratzea dela sinesmenaren onuretako bat, kontsolamenduarekin eta erruki eskuzabalarekin batera. Eta hor bai, poxelu eta min egiten diote elkarri fededunek eta fedegabeek.
Espektakulu globalaren osagai garrantzitsua dira Aste Santuko prozesioei lotutako ika-mikak —magufoak ote diren kristauak—, Santa Teresa Jesusenaren eskeletoaren erakusketa makabroak piztu dituenak… Hain zuzen, azken horrek ez al du berriro adierazten ondo ez dabilen zerbait dagoela kristautasunaren oinarrian? Heriotza maite duen jende mordoa erakarri du, kristautasunak hasieratik erakutsi duen ukitu tanatofiloak. Astero ikusten zuten Mel Gibsonen “La pasión de Cristo” gure izebaren konbentuan.
Behin batean, Calahorran, elizaren ondoko plazatxoan eserita geundela, ilunabarrean, soineko arrosa estrainio bat zeraman andre bat agertu zen, 70 urte ingurukoa, Poltergeisteko mediumaren oso antzekoa. Venid, venid, que os enseño la iglesia, que tengo las llaves. Elizan sartu, eta Jesu Kristo gurutziltzatu batengana hurbildu gintuen, dena odol eta tristura. Orduan, eskua hartu zidan, Jesusen zaurietara eraman, eta bat-banaka ukiarazi zizkidan, haren eskua nirearen gainean gidari, eta “mira, fíjate qué heridas más estupendas” esan zidan.