Nietzsche eta Lawrence, San Paulo eta Patmoseko Joan
Lawrence oso hurbil dago Niezscherengandik. Suposa liteke Lawrencek ez zukeela bere testua Nietzscheren Antikristoa-rik gabe idatziko. Nietzsche bera ez zen lehenbizikoa izan. Ezta Spinoza ere. “Igarle” aunitzek kontrajarri ditu batetik Kristo, maitasun-gizakia, eta bestetik kristautasuna, heriotza-ekimena. Ez dute Kristo gehiegizko atseginez hartzen, baina beharra sentitzen dute kristautasunarekin nahas ez dadin. Nietzscherenean, Kristoren eta San Pauloren arteko aurkakotasun handia dugu: Kristo, endekatuen artean leunena, maitaleena, apaizen nagusitasunetik askatuko gintuzkeen Buda antzeko bat, baita erru, zigor, ordain, epai, heriotza ideia orotatik ere, eta heriotzaren ostean letorkeen orotatik; berri onaren gizon hau San Paulo beltz eta ilunak ordeztu zuen, Kristo gurutzean atxikiz, Kristo etengabe gurutzera itzularaziz, berpiztaraziz, grabitate-zentro guztia bizitza eternalera aldatuz, lehengoak baino apaiz mota izugarriagoak asmatuz: “Apaiz-tiraniaren teknika da San Paulorena, samaldari dagokion teknika: hilezkortasunean sinetsaraztea, hots, epaitze-doktrina.”
Lawrencek berreskuratu egiten du aurkakotasuna, baina oraingoan Kristoren aurrez aurre Patmoseko Joan gorri eta odoltsua dugu, Apokalipsiaren egilea. “Heriozko” eta “hilgarri” deritzo Deleuzek Lawrenceren liburuari, bere agonia gorri hemotisikoan idatzi baitzuen: Lawrenceren azken mezu alaia da, azken berri ona. Ez da Nietzsche antzeratuko zukeen Lawrence bat, baizik, hobeki, Nietzscheren gezia jaso eta beste norabait jaurtikitzen duena, bestela tenkaturik, beste kometa batera, bestelako jendartera: “Naturak disparatu egiten dio filosofoa gizateriari, gezia bailitzan; ez du apuntatzen, baina espero du gezia nonbait zintzilik gera dadin.” Lawrence ostera entseatzen da Nietzschek egin nahi izan zuena egitera, San Paulo barik Patmoseko Joan jomugatzat hartuz. Kontu asko aldatzen dira, edo osatzen, saio batetik bestera, eta komun dutenari ere indarra eta berritasuna dario Lawrencerenean.